Wandelen in Noord-Brabant: Naar de Flaestoren in Landgoed de Utrecht

Landgoed de Utrecht is gelegen in het Noord-Brabantse deel van de Kempen. Dit landgoed is 2500 hectare groot en ligt in de gemeenten Hilvarenbeek en Reusel-de Mierden. Hier vind je productiebossen, landbouwgronden en riviertjes en vennen. Dit landgoed dankt zijn benaming aan de levensverzekeringsmaatschappij De Utrecht dat aan het einde van de 19e eeuw de uitgestrekte heidevelden ontgon. De heide werd omgezet tot 1800 hectare bos en 600 hectare aan landbouwgrond. Het hout van de bossen werd gebruikt voor het sturen van de Zuid-Limburgse steenkolenmijn. De verzekeringsmaatschappij had gelukkig ook oog voor de natuur, waardoor een groot deel van het landgoed niet werd ontgonnen. Landgoed de Utrecht is grotendeels toegankelijk en er zijn verschillende wandel- en fietsroutes aangelegd. De route naar de Flaestoren die ik hier loop, is eenvoudig via knooppunten te wandelen.

Als startpunt voor mijn wandeling kies ik voor voor ‘Het Landgoed’ in De Rips. Dit restaurant ligt aan de bosrijke omgeving van het landgoed. Normaal gesproken zou je hier je auto eenvoudig kunnen parkeren, maar vanwege de coronaperikelen is het restaurant gesloten en is de parkeerplaats afgezet. Ik parkeer mijn auto dus iets verderop in een woonwijk. Vanaf knooppunt 83 start ik aan mijn wandeling. Het eerste gedeelte voert me langs de productiebossen en de landbouwvelden. Ik moet hier wel behoorlijk oppassen met lopen, want op de modderige paden ligt een flinke laag ijs en dit maakt het behoorlijk glad. Ondertussen probeer ik in de bomen verschillende vogels te spotten. Er zijn hier spechten, Vlaamse gaaien en ik zie ook een flink roofvogel. In totaal komen er zelfs meer dan 130 verschillende vogelsoorten voor in dit natuurgebied.

Ik maak een klein ommetje om de Flaestoren te bereken. Deze uitkijktoren werd op 11 november 2011 geopend en is bekroond met de Architectuurprijs en de Staalprijs. Jammer genoeg is de toren vanwege het winterse weer gesloten en kan ik de toren niet beklimmen. Vanaf de toren zou ik namelijk een mooi zicht moeten hebben op het ven De Flaes. Dit ven wordt omringd door heide, alleen valt hier weinig van te zien door de sneeuw. Normaal gesproken wordt de heide begraasd door heideschapen. Rondom het ven heeft de sneeuw bizarre vormen gekregen van allerlei ijskristallen. Het ziet er prachtig uit.

De kou heeft er tevens voor gezorgd dat het ven bevroren is. Hoewel er meerdere borden staan dat het verboden is om hier te schaatsen, is het op het ijs behoorlijk druk met mensen die toch zijn gaan schaatsen. Natuurlijk valt het ergens te begrijpen, want het ijs ziet er prachtig uit.

Na De Flaes gaat mijn route weer door de bossen. Ik passeer een natuurbegraafplaats en wandel naar het Arnoldspark. Dit park ligt alweer bijna aan het einde van mijn route. Hier zie ik brede strook grasplantsoenen die worden omgeven door bomen en struiken en die vrij zicht geven aan het voormalige vakantiehuis ‘Hotel Rustoord’. Bijzonder is met name de brede laan met sequoiabomen, de enorme bomen die vooral bekend zijn van het westen van de Verenigde Staten. Midden in het park staat tevens een enorm beeld van Andreas Schotel. Deze Rotterdamse kunstenaar werkte van de begin jaren ’20 tot aan zijn dood gedurende de zomermaanden in Esbeek. Bij het nabijgelegen museum kun je de Andreas Schotel wandelroute wandelen waarbij je langs de paden en lanen wandelt die deze kunstenaar zo inspireerde.

Via enkele ambachtelijke woningen wandel ik terug naar knooppunt 83en bereik ik weer mijn auto. Door de sneeuw heb ik niet echt een goed beeld gekregen van het landgoed. Ik ben benieuwd hoe dit gebied erbij staat wanneer de natuur in bloei staat en de heide zichtbaar is. Wellicht is het nog eens de moeite waard om een ander wandelroute te lopen zodra het weer wat zonniger weer is.