Wandeling: Angels Landing in Zion National Park

Het is november wanneer wij in Zion National Park zijn. Het hoogseizoen is al een tijdje voorbij en dit betekent dat het niet extreem druk is. Toch zorgen we ervoor dat we op tijd in het park zijn, om de grootste drukte van de dag te ontlopen. We parkeren onze auto bij het museum en nemen vanaf hier de shuttlebus waar je gratis gebruik van kunt maken. Uitstappen doen we bij ‘The Grotto’. De trail van Angels Landing begint aan de overkant van de weg. Vanaf de weg kijken we eens omhoog en zien we het eindpunt van de trail. Dat wordt nog flink klimmen vandaag.

Vol goede moed beginnen we aan onze wandeling. Al vrij snel komen we infoborden tegen met enkele foto’s hoe de trail eruit ziet tijdens de drukke zomermaanden. Mensen die in een lange rij achter elkaar staan en zich vastklampen aan een ketting. Ik zie de zorgen bij Lianne al toenemen, want zij heeft behoorlijke hoogtevrees. Gelukkig zal het bij ons niet zo druk zijn.

Het eerste deel van de wandeling is eenvoudig. Hoewel we langzaam stijgen en enkele haarspeldbochten moeten lopen is het hier een kwestie van je eigen tempo aanhouden. Aangezien ik een stuk sneller loop dat Lianne heb ik iets meer de tijd om van de omgeving te genieten. Nog voordat we de Refrigerator Canyon inlopen is het mooi om eens naar beneden te kijken en te zien hoe je zelf bent gelopen.

Vanaf de weg kijken we omhoog en zien we de eindpunt van het trail. Dat wordt nog een flinke klim.

We bereiken de Refrigerator Canyon waar het pad relatief vlak is. Dat is echter van korte duur, want we komen aan bij ‘Walter Wiggles’. Dit is een pad dat uitgehakt is uit de rotsen met een serie 21 haarspeldbochten. Hoewel het maar een kort stuk is, gaan we wel steil omhoog en beginnen de eerste zweetdruppels van mijn hoofd te komen. Maar zolang je je eigen tempo aanhoudt, is er eigenlijk niet veel aan de hand. Eenmaal boven bereiken we ‘Scout Lookout’ met een geweldig uitzicht op de canyon.

Scout Lookout is voor veel mensen het eindpunt van de trail omdat ze niet verder durven. Recht voor ons zien we namelijk het avontuurlijke gedeelte met de kettingen. Één misstap maken en het kan fataal zijn. We bevinden ons op een enorme hoogte.

Voor veel mensen is de Scout Lookout het eindpunt van de trail. Hierna komt het stuk waarbij je je aan kettingen moet vasthouden en soms de rotsen omhoog moet trekken.

Lianne schraapt al haar moed bij elkaar en begint aan het laatste stuk. Ik volg haar. Maar zodra we de eerste kettingen bereiken en flink moeten klimmen, vindt Lianne het niet leuk meer. Ik moet alleen verder, terwijl Lianne op me wacht bij Scout Lookout. Ik neem de videocamera van haar over en met de spiegelreflex om mijn nek ga ik verder. Al snel kom ik erachter dat dit niet heel handig is om al deze apparatuur in mijn handen te hebben. Ik ben niet de grootste en het is op sommige plekken soms behoorlijk lastig om die grote stappen te maken. Op sommige stukken moet je echt de kettingen gebruiken om tegen de steile rotswanden omhoog te klimmen. Daarnaast wil ik andere mensen niet vertragen omdat ik zo nodig foto’s wil maken.

Hoewel ik het zelf ook behoorlijk spannend vind, geniet ik met volle teugen van dit stuk. Natuurlijk kan ik het niet laten om steeds naar beneden te kijken. De shuttlebussen waar we zojuist mee zijn gereden zijn niet meer dan kleine puntjes in de verte. Omdat ik met enige regelmaat dalende mensen voorrang geef, heb ik extra tijd om te genieten ook al is het pad op sommige plekken niet breder dan 50 centimeter. Wat is dit ontzettend gaaf en ontzettend jammer dat Lianne er niet bij is.

Op sommige plekken is het pad niet breder dan 50 centimeter en kijk ik zo de diepte in.

De top van de Angels Landing rots is hellend vlak met een fantastisch 360 graden panorama op het landschap en ik heb het gehaald. Ik loop een stuk verder over de rots en plof op een mooie plek neer. I made it! Wat een geweldige plek is dit. Het uitzicht dat je vanaf de Angels Landing hebt is onbeschrijfelijk mooi. Terwijl ik zit te genieten kruipen brutale chipmunks over me heen. Deze beesten zijn duidelijk gewend geraakt aan mensen en weten dat er iets te eten valt te halen bij de mensen. Jammer genoeg begrijpen sommige mensen nog steeds niet dat je wilde dieren niet moet voeren. Er worden koekjes en chips aan de knaagdieren gevoerd of ze worden gelokt om die ene selfie met de chipmunk te kunnen maken… Beter let ik maar op andere dingen, zoals de geweldige omgeving.

Spannender vind ik eigenlijk de afdaling. Het is inmiddels een stuk drukker geworden en voor me loopt een groepje mensen die extreem voorzichtig is. Ik kan ze niet gemakkelijk inhalen, waardoor ik soms voor langere tijd op ongemakkelijke plekken moet stilstaan. Terwijl ik me soms behoorlijk onhandig voel komt er ineens een Amish-familie in traditionele kleding voorbij gewandeld. Wat een vreemde gewaarwording op deze plek en ik krijg een grote glimlach op mijn gezicht. Helemaal als de vader achteraan met een grote camera om zijn nek zonder problemen de rotsen beklimt.

Ik bereik zonder kleerscheuren Scout Lookaout waar Lianne op me zit te wachten. Samen beginnen we aan de afdaling, die een stuk gemakkelijker is. Deze trail is fantastisch. Ben je in Zion National Park, sla dan zeker Angels Landing niet over.