Wandelen in Tsjechië en Duitsland: Nonnenfelsen en naar de top van de Lausche

Wanneer we in het kleine plaatsje Rumburk overnachten, ga ik op zoek naar een mooie wandeling voor de volgende dag. We bevinden ons niet ver van de Duitse grens en het Lausitzer Gebirge. Tijdens mijn Grand Tour Sachsen maakte ik hier voor het eerst kennis met de natuur van deze regio. Ik bezocht het noordelijke deel van dit gebergte dat bekend staat als het Zittauer Gebirge. Het lijkt mij leuk om een grenswandeling te maken door vanuit Tsjechië naar Duitsland te wandelen en het Zittauer Gebirge verder te ontdekken. Op internet stuit ik op een wandeling waarbij we via de Nonnenfelsen naar de top van de Lausche kunnen wandelen. Een wandeling van ruim 16 kilometer, dat klinkt goed.

De weersvoorspellingen zijn de volgende dag niet erg goed. Donkere wolken domineren de lucht en grote kans dat het gedurende de dag zal gaan regenen. Wij laten ons echter niet afschrikken. Gewoon wat regenkleding mee en hopen op het beste. Als startpunt voor de wandeling kiezen we voor het dorpje Dolní Svêtlá. Dit dorpje bestaat uit enkele fraaie vakwerkhuizen, maar telde in 2001 slechts 47 vaste inwoners. We kunnen onze auto parkeren bij een klein kapelletje in het noorden van het dorp. Dit kapelletje werd in 1836 gebouwd, maar werd gedurende de Tweede Wereldoorlog volledig geplunderd. De lokale inwoners lieten het kapelletje in 1996 weer in ere herstellen.

Bij het kapelletje start onze trail en direct wandelen we al bergop. We zijn in een middelgebergte en dat zullen we direct weten ook. Het eerste gedeelte brengt ons door weilanden, heide en een moerasgebied. Dit hoogveengebied staat bekend als het Lauschemoor.  In 1988 werd dit gebied volledig ontwaterd en kreeg de natuur de kans om zich te herstellen. Er leven hier talloze dieren en daarnaast groeien er bijzondere planten en bloemen. We zijn echter net te laat om de kleurrijke bloemen van de lente te zien en te vroeg voor de kleurrijke heide. Voor ons zien we de Lausche die we later tijdens de wandeling nog zullen beklimmen. Na 2 kilometer steken we de grens over. We zijn nu in in Grosschönau, in mijn geliefde Saksen.

Eenmaal in Duitsland wandelen we naar de Nonnenfelsen. Dit is een bijzondere rotsformatie die zijn naam dankt aan de vormen van het gesteente. Al jaren prikkelen de rotsformaties de verbeelding van de mens. In 1791 schreef historicus Adolph Pescheck dat hij twee nonnen zag in de rotsen. Volgens de mythe zouden de nonnen verliefd op elkaar zijn geworden. Voor straf werden ze verandert in steen. Het duurde nog ruim 50 jaar alvorens andere mensen deze rotsformaties konden bekijken. Johan Friedrich Seidel bouwde in 1846 de eerste bruggen, maakte wandelpaden en zorgde voor informatieborden zodat iedereen kon genieten van deze rotsformatie. Één van de eerste bezoekers was de Saksische koning Friedrich August.

Via een rustig bospad wandelen we richting de Nonnenfelsen. Het weer zal een grote rol spelen dat het zo enorm rustig is, want de omgeving is prachtig. Hoe verder we lopen, hoe meer enorme rotsblokken van zandsteen we tegenkomen. Via bruggen en trappen bereiken we het uitkijkplatform bovenop de Nonnenfelsen. Vanaf de top van deze rotsformatie hebben we een mooi 360 graden uitzicht over de omgeving van het Zittauer Gebirge en het dorpje Jonsdorf. Terwijl we van het uitzicht genieten, stuur ik de drone nog even in de lucht voor een overzichtsfoto. De Nonnenfelsen zijn niet alleen prachtig om te zien, voor de wat avontuurlijk ingestelde reiziger zijn de rotsblokken ook uitdagende klimplekken.

Bij de Nonnenfelsen dalen we af via de Felsengasse. Dit is een 100 meter lange kloof die omringd wordt door 30 meter hoge rotswanden. Felsenstadt Jonsdorf is het volgende punt waar we naartoe wandelen. Ook hier vind je bijzondere rotsformaties die de vormen hebben van dieren en allerlei objecten. Zo heb je hier rotsen in de vorm van neushoorns, krokodillen, honden, nonnen en orgels. Zowat een compleet dierenpark van gesteente.

Langs de rand van Jonsdorf wandelen we het bospad af dat op de heuvels van het gebergte is gelegen. Af en toe passeren we flinke rotsblokken die zomaar in het bos opdoemen. Een fantastisch uitzicht hebben we bij de Carolafelsen. We staan hier op een hoogte van 569 meter en hebben zicht op de Nonnenfelsen waar we zojuist nog hebben gestaan. Vanaf dit punt is goed te zien hoe bosrijk de omgeving eigenlijk is.

Na een kleine afdaling bereiken we een voormalige steengroeve. Deze bereiken we wanneer we door een smalle opening tussen het gesteente wandelen. Deze kloof staat bekend als het ‘Schwarze Loch’. We kunnen de steengroeve alleen van een afstand bewonderen, maar het is mogelijk om deze tijdens een rondleiding van dichterbij te bekijken.

Bij het volgende gedeelte van de wandeling moet je goed opletten en heb je wat fantasie nodig. Hier vind je namelijk de rotsen die de vormen hebben van allerlei dieren. Kennelijk mis ik die fantasie, want ik heb de ‘dieren’ volledig gemist. Gelukkig kun je niet om de orgels heen. De vormen van deze rotsen zijn echt bizar. Ze zijn zo afgesleten dat het gesteente inderdaad veel weg heeft wat orgelpijpen. Vanaf het uitkijkplatform heb je wederom een prachtig uitzicht op de omgeving. Opvallend is hier de Henningsäule.

De motregen heeft inmiddels plaatsgemaakt voor een flinke bui. Op de Duits-Tsjechische grens wandelen we terug naar Großschönau, waar we de grens zijn overgestoken. Stenen grenspalen laten precies zien wanneer we in Duitsland wandelen en wanneer we weer in Tsjechië zijn. Terug in Großschönau schuilen we even bij een restaurant. Hier warmen we ons op met een koffie en een heerlijk stuk gebak. Geheel droog is het niet wanneer we een uur later weer verder wandelen. Even twijfelen we nog om de wandeling af te breken en terug naar de auto te gaan, maar we besluiten om toch de Lausche op te wandelen. De Lausche (Luž in het Tsjechisch) is met 793 meter het hoogste punt van het Lausitzer Gebirge en tevens het hoogste punt van Duitsland ten oosten van de Elbe. Die moeten we toch even meegenomen hebben.

Het valt me op dat dit gebied ook een wintersportgebied is. We wandelen langs meerdere pistes en stoeltjesliften. Aangezien de pistes redelijk vlak zijn, is dit een ideaal gebied voor beginners die willen leren skiën. Misschien een leuke plek om te oefenen en te genieten van de omliggende natuur? Wij vervolgen onze weg via de kronkelige wegen naar de top van de Lausche.

De top van de Lausche wordt al eeuwen beklommen. Tot aan halverwege de 19e eeuw stond hier nog een een geliefde herberg. Zelfs Fredrich August II, de koning van Saksen, kwam hier graag. In de herberg was een restaurant, bowlingbaan en een dansvloer aanwezig. In 1892 was de herberg te klein voor de vele gasten die hier kwamen, derhalve werd het gebouw uitgebreid. De toeristenstroom bleef maar komen. Tot aan 1945. Na de Tweede Wereldoorlog werd de grens tussen Duitsland en Tsjechië gescheiden door een prikkeldraadhek. Daarbij brandde het gebouw in 8 januari 1946 volledig af. Jarenlang werd de top van de Lausche door vele mensen bezocht, dat was voorlopig afgelopen. Pas in 1970 konden mensen weer omhoog om van het uitzicht te genieten.

Tegenwoordig staat er op de top van de Lausch een uitzichttoren die op 21 augustus 2020 werd geopend. Jammer genoeg zijn we enkele weken te vroeg om dit uitkijkpunt te bezoeken. Veel hadden we overigens niet gezien, want rondom de berg hangt een dik pak mist. Jammer, want het uitzicht moet fenomenaal zijn. Vanaf hier heb je een 360 graden uitzicht op het Lausitzer gebergte. Wanneer het goed weer is kun je zelfs Lilienstein en de televisietoren van Dresden zien.

Vanaf de Tsjechische zijde dalen we weer af richting Dolní Svêtlá.