Wandelen in Georgië: Door de Truso Vallei

Vanuit Kazbegi rijden we met onze huurauto naar het zuiden via de Georgian Military Highway van Georgië. Deze weg werd in 1979 door Russische soldaten en vormde de belangrijkste toegangsweg tot de Kaukasus. De Russen gebruikten deze weg met name voor het vervoer van militairen en militaire voertuigen, puur vanuit eigenbelang dus. In 2006 werd de grens met Rusland gesloten vanwege de spanningen, maar op aandringen van Armenië werd deze later weer geopend. De weg is immers een belangrijke handelsroute en daardoor rijden er talloze vrachtwagens over deze kronkelige weg. Dat het asfalt hieronder te lijden heeft is duidelijk zichtbaar. Enorme gaten zorgen ervoor dat je flink moet uitkijken. Daarbij is het zaak om goed op te letten voor andere weggebruikers die soms als volslagen idioten rijden.

Om bij de Truso Vallei te komen hoeven we gelukkig maar een klein stuk te rijden over deze weg. Zodra we het dorpje Kobi bereiken slaan we rechts af. Deze afslag is te herkennen aan de enorme skilift. Vanaf hier gaan we offroad en bestaat de weg uit zand, enorme keien en kuilen. Hier komt onze 4×4 goed van pas, want we hobbelen door het heuvelachtige gebied. We krijgen zelfs even te malen met een opstopping als een herder zijn schapen en geiten de heuvel op brengt. De honden zorgen ervoor dat de dieren netjes de heuvel op worden geleid. Als de weg weer vrij is, zwaaien we naar de herder en kunnen we verder rijden.

Bij het dorpje Kobi sla je af en ga je een stuk offroad.

Wanneer we een gammel bruggetje bereiken besluiten we onze auto te parkeren en te voet verder te gaan. Op een kei staat het woordje Truso met een pijl geschilderd waardoor we dit kunnen zien als het startpunt van de wandeling. Met enige onzekerheid lopen we over de het bruggetje die eruit ziet alsof deze elk moment kan instorten. Terwijl wij één voor één over de brug lopen komt even later een flinke jeep aangereden die zonder enige moeite over de brug rijdt en het dal inrijdt.

We passeren het vrijwel verlaten dorpje Kvemo Okrokana waar het lijkt alsof er meer varkens dan mensen wonen. Nieuwsgierige varkens zijn benieuwd wie langs hun terrein lopen en nemen even een kijkje. We passeren de varkens en wandelen langs de Terek rivier door het dal. Het stoffige pad kronkelt zich een weg langs de steile rotswanden met allerlei bizarre vormen. Her en der zien we kleine watervallen. In de lente moet het hier prachtig zijn wanneer alles in bloei staat. Andere mensen zien we niet, wel koeien die rustig in het gras liggen. Achter iedere bocht verandert het landschap en overal is het even fotogeniek. Omdat ik behoorlijk wat foto’s maak, worden we ingehaald door de eerste andere wandelaars. We zijn dus toch niet helemaal alleen.

Na een uur wandelen door het dal opent het landschap en bereiken we de Truso Vallei. Het is hier adembenemend mooi. Recht voor ons zien we een gletsjer op de berghellingen, de rivier is een stuk breder geworden en de de grond heeft een rode kleur. Deze kleur is een teken dat er ijzer in de grond zit. Ook zien we travertijnen die gevormd zijn door de minerale bronnen. Ze hebben allerlei verschillende tinten. Iets verderop zijn de travertijnen een stuk roder van kleur en stroomt er water vanuit een enorme pijp de rivier in. In de verte zien we in de heuvels weer een herder met zijn kudde schapen wandelen. Overal is wat te zien, we komen haast ogen te kort.

We passeren het dorpje Ketresi. Alles wijst erop dat dit dorpje compleet verlaten is, maar toch zien we hier enkele Georgiërs zitten die ons een kop koffie of thee willen aanbieden. We bedanken vriendelijk voor het aanbod en lopen verder. Tussen de ruïnes hebben varkens hun intrek gevonden.

Net buiten Ketresi wandelen we via een brug over de Terek rivier en zijn we aan de andere zijde van het water. In de heuvels ligt het St. 12 Apostles Fathers Monastery en even later passeren we een oude wachttoren en een vrouwenklooster. Er leven hier dus wel degelijk mensen in de vallei. Stel je eens voor dat je hier woont en iedere dag kunt genieten van het adembenemende landschap.

Gletsjers, minerale bronnen, een spookdorp, kloosters en een adembenemend landschap. De Truso Vallei is prachtig.

De Truso Vallei grenst aan het conflictgebied Zuid-Ossetië en we naderen het eindpunt van de wandeling. Verder dan het Zakagori Fort kun je immers niet lopen. Hier houden zich Georgische militairen op om ervoor te zorgen dat niemand verder loopt. Een militair met een flink geweer in zijn handen komt op ons af en vraagt me in gebrekkig Engels om geen foto’s te maken van de militaire post en de overzijde van de vallei. Ik zal wel een opvallende verschijning zijn geweest met mijn spiegelreflex om mijn nek en systeemcamera in de hand. Als we eenmaal de heuvel hebben beklommen waar het fort staat, zien we namelijk andere mensen vrolijk foto’s maken van de overzijde. Heel veel valt er overigens aan de overzijde niet te zien. Aan de overzijde zien we een ander fort en we nemen geen risico om deze op de foto te zetten. We kijken even op de kaart en zien dat we slechts op enkele kilometers van Zuid-Ossetië afstand zijn en ook de Russische grens is niet ver weg. Toch zullen we dit gebied niet bereiken.

Georgische militairen zorgen ervoor dat mensen niet verder wandelen dan het Zakagori Fort.

Terwijl we op het Zakagori Fort een kleine pauze inlassen begint het te regenen. Zo’n ruïne biedt weinig beschutting en aangezien de lucht alsmaar donker lijkt te worden besluiten we om terug naar naar de auto te lopen. Ditmaal kunnen we al het natuurschoon van de andere zijde bewonderen, maar dan met regendruppels. Gelukkig zien we enige beweging in een houten hutje bij de mineraal terrassen. We ploffen hier even neer om te schuilen en trakteren onszelf op een mierzoete frisdrank. Wanneer het droog is bereiken we het smalle dal weer en wandelen we rustig terug naar de auto.

Net als de Kazbegi regio kun je in Svaneti ook fantastisch wandelen. Hier liepen we onder meer de trail naar de Chalaadi gletsjer.