Turkije reisverslag #1: Terug in Cappadocië

De wekker staat gereed op 6.00, maar 5.00 ben ik al klaarwakker. Ik pak nog mijn laatste spullen in en ben gereed om te vertrekken. Nadat we mijn oma hebben opgehaald in Duitsland, rijden we door naar het vliegveld van Düsseldorf, waar we ruim op tijd arriveren. We drinken een koffie bij Starbucks, geven onze koffers af en kunnen net na de middag boarden. Onze eerste vlucht zal ons brengen naar Istanbul. Hier moeten we vervolgens 3 uur wachten alvorens we onze vlucht naar Kayseri hebben. Met een vertraging van een half uur nemen we onze volgende vlucht. Eenmaal aangekomen staat een chauffeur ons op te wachten om ons naar Lale Saray Hotel in Uçhisar te brengen. Helaas blijkt iemand een vlucht gemist te hebben, waardoor we op haar moeten wachten.

Volledig gesloopt komen we iets na 1.00 aan in ons hotel. Het hotel is prachtig. Wij krijgen zelf een luxe familiesuite toegewezen. Deze kamer is uit de rotsen uitgehouwen, wat het een mooie sfeer geeft. Maar het is er redelijk fris en klam. Hoewel ik het liefste direct naar bed ga, heeft het personeel eten voor ons klaargemaakt. Aangezien we niet veel gegeten hebben, gaan we midden in de nacht nog met z’n allen eten. Na 2.00 lig in in mijn bed.

Het is een korte nacht geweest, want om 7.00 ben ik alweer wakker. Nu het licht is, besef ik pas waar we zijn. Vanaf het balkon van het hotel kijk ik uit op de schitterende omgeving. Gekleurde rotsen, tufsteen en een weids uitzicht waar we zelfs de vulkaan kunnen zien. Geweldig, ik ben terug in Cappadocië. Een typisch Turks ontbijt, terwijl we zitten in de opkomende zon warmt ons op. Ik ben klaar voor de eerste wandeling.

Om 8.30 worden we opgehaald door onze gids en rijden we naar het Kızılçukur Vadisi, ook wel bekend als de Rode Vallei. Hier zullen we een wandeling maken. In Cappadocië zijn enorm veel wandelpaden aangelegd die je prima zelf kunt bewandelen. In feite hoef je dit helemaal niet georganiseerd te doen. Omdat Turkije momenteel te kampen heeft met weinig toerisme, zijn we nagenoeg de enigen die in de Rode Vallei wandelen. Het is een prachtige plek. De rotsen met de verschillende kleuren, iedere kleur voor een bepaald mineraal, de kleurrijke bloemenvelden, de fladderende vlinders, het gezoem van de bijen en de heerlijke geur van de olijfwilg bomen prikkelen alle zintuigen. Hoewel ik de jongste van de groep ben, loop ik steevast achteraan. Uiteraard ben ik te druk bezig met het maken van foto’s en het schieten van een film. We bezoeken een kerk, welke uitgehouwen is in de rotsen. Hier, in deze tufsteen rotsen, woonden lange tijd mensen. De temperatuur in deze rotsen was altijd 13 graden. Als het winter was en er sneeuw lag is het lekker gemoedelijk in de huizen, is het in de zomer snikheet is het weer lekker koel. Onze wandeling door het gebied duurt ruim 2 uur alvorens we kunnen genieten van een verfrissend drankje.

We rijden verder naar Pasabaglari, een gebied dat bekend staat om de bizarre rotsformaties. Enkele van de rotsen hebben de vorm aangenomen van paddenstoelen, of eigenlijk reizenpaddenstoelen. In vergelijking met onze wandeling komen we hier wel veel meer toeristen tegen.

Na al het wandelen en maken van vele foto’s, krijgt de groep honger. We rijden door naar Göreme, een stad dat op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO staat. Hier gaan we zitten bij een restaurant waar we heerlijk eten en even kunnen bijtanken.

Na het eten worden we door onze gids meegenomen naar een potterij, een bezoek dat niet op onze planning staat. Maar het is iets typisch Turks om toeristen hierheen te lokken. We gaan naar binnen en krijgen een korte introductie hoe de potten gemaakt worden. Snel wordt er een man aan het werk gezet om met klei een pot te draaien en enkele meisjes snellen zich naar binnen. Uiteraard moeten wij ook ook proberen een pot te draaien en ik ben de klos. Zoals verwacht worden er allerlei geintjes met me uitgehaald en ik ben bezig een fallus aan het draaien. Als er genoegen gelachen is, was ik mijn handen en worden we naar de kamer gebracht waar de zojuist aangekomen meisjes aan het schilderen zijn. Daarna mogen we uiteraard in de gigantische winkel iets kopen. Waar je ook loopt, een medewerker loopt achter je aan. Helaas voor hen koopt niemand iets.

We vervolgen de tour en rijden naar de Love Valley. Hier hebben de rotsen de vormen aangenomen van pilaren, maar ze lijken daarbij ook op enorme falussen. Veel toeristen noemen deze rotsen dan ook ‘the cock rocks’. Ze zijn ontstaan door de erosie van het vulkanische gesteente.

Verderop zien we andere bizarre vormen van de rotsen, die in de loop der jaren zijn ontstaan. In Devrent hebben de rotsen echter dierlijke vormen aangenomen. Zo is er een rots die exact lijkt op een kameel. Daarnaast zien we ook een rots waar het net lijkt alsof er een krokodil op ligt. Maar de vormen zijn niet alleen dieren, maar we zien ook een hand en een rots in de vorm van de hoed van Napoleon. Bizar hoe de natuur dit heeft weten te creëren.

Het is nog niet over, want we bezoeken nog meerdere uitzichtpunten waar we kunnen genieten van de bizarre omgeving.

Terug in het hotel krijgen we te horen dat we weer een korte nacht zullen krijgen. Om 4.00 zullen we worden opgehaald om één van de hoogtepunten van Cappadocië te beleven; een ballonvaart over Cappadocië.

We lopen nog even het hotel uit en gaan de berg op. Hier zien we ook nog enkele oude woningen in tufsteen. De woningen zijn inmiddels al geruime tijd geleden verlaten. Door deze huizen te betreden heb ik een beetje het gevoel alsof ik ook in Turkije aan het Urbex-en ben. Om 19.00 krijgen we avondeten, daarna zoek ik direct het bed op. Morgen wordt een vroege dag immers.

Lees ook de andere reisverslagen:

Turkije reisverslag: Terug in Cappadocië
Turkije reisverslag: Magische ballonvaart
Turkije reisverslag: Laatste dag in Cappadocië
Turkije reisverslag: Bergama en Ayvalik
Turkije reisverslag: Pamukkale en Hiërapolis
Turkije reisverslag: Efeze en Şirince
Turkije reisverslag: Laatste dag in Alaçatı