Stedentrip Istanbul: Smetje op een prachtige dag en prinseneilanden

De vorige dag hebben we heel veel gelopen maar ook heel weinig gezien van de stad. Jammer, want we hebben kostbare tijd verspilt door de enorme wandeling. Nieuwe dag, nieuwe kansen en we beginnen de ochtend bij het Pierre Loti uitzichtpunt. Pierre Loti was een Franse schrijver die in Turkije werd geïnspireerd. Wanneer hij in 1877 Constantinopel bezoekt, wordt hij verliefd op Aziyade. Zij heeft prachtige groene ogen, maar kan niet trouwen met Loti vanwege het geloof. Hij schrijft één van zijn beste liefdesverhalen ooit over dit meisje. Er wordt een café naar hem vernoemd waar je een prachtig uitzicht over de stad hebt. Met een koffie kun je hier zitten en gewoonweg genieten van het geweldige uitzicht.

Geniet met een bakje Turkse koffie van het geweldige uitzicht bij het Pierre Loti Café

Ook onze volgende stop is geweldig, we bezoeken de Chorakerk. Deze kerk werd in 550 gebouwd maar later verwoest door een aardbeving. De kerk werd in de 11e eeuw herbouwd en voorzien van fraaie mozaïeken. Toen de kerk in 1510 tot moskee werd omgebouwd werden de mozaïeken overkalkt omdat de afbeeldingen van mensen en dieren verboden zijn in een moskee. In de 20e eeuw werden de mozaïeken voor zover mogelijk weer gerestaureerd en werd de Chorakerk een museum. De mozaïeken hebben de tijd goed weten te overleven en vormen het prachtige interieur van deze voormalige kerk. Het is uiterst indrukwekkend om te zien wat mensen eigenlijk allemaal voor elkaar kregen in die tijd.

Een absolute must visit is de Chorakerk. In deze kerk zie je nog de oude mozaïeken die uit de 11e eeuw stammen.

De Chorakerk staat in de wijk Kariye. Hier is een straat te vinden waar enkele kleurrijke, karakteristieke huisjes staan. Alleen al dit straatje is het bezoekje. De huisjes en de kleuren zijn namelijk bijzonder.

In Kariye starten we aan onze volgende wandeling. Via de oude stadsmuur van Istanbul lopen we naar de Vlaherna kerk. Een Griekse kerk waar zelfs het heilige water van Moeder Maria wordt verkocht. We krijgen uitleg over het Grieks Orthodoxe geloof. Helaas mogen we ook in deze kerk geen foto’s maken.

Vervolgens komen we terecht in de wijk Balat waar we kennis maken met het minder toeristische gedeelte van Istanbul. Hier zien we hoe de lokale bevolking buiten het toeristengebied leeft. De was hangt boven de straten en de lijn gaat van appartement naar appartement. Er is een klein marktje waar groente, fruit en kruiden worden verkocht. Kinderen spelen op straat terwijl de oudere mannen op straat genieten van een kopje thee. Dit zijn de beelden die de meeste toeristen niet te zien krijgen tijdens een citytrip door Istanbul. Bij een restaurant nabij de Bulgaarse kerk gaan we lunchen.

Na de lunch bezoeken we de Bulgaarse kerk die erg opvallend is vanwege de witte gevels, de blauwe torentjes en gouden koepels. Ook van de binnenzijde volop goud en kleurrijke ramen. Dit zijn de kerken die je niet snel verwacht in Istanbul en het is echt bijzonder om te zien.

En dan gaat het fout! De portemonnee van mijn moeder is gestolen! Gelukkig vinden we de portemonnee weer in de kerk met de bankpasjes erin. Het geld is uiteraard gestolen.

Via het restaurant waar we zojuist hebben gegeten lopen we weer terug de Balat wijk in en maken we weer een wandeling door de sfeervolle straatjes. Wanneer we allemaal een ijsje willen kopen komen we tot een ontdekking. De portemonnee van mijn moeder is niet meer in haar tas, terwijl ze zojuist de lunch nog heeft betaald. Paniek, want al het geld en de pasjes zijn nu dus weg. Het eerste wat je in dit geval dus moet doen is je pasjes blokkeren. Wanneer dit gedaan is, lopen we dezelfde route terug. Waren het de kinderen die zojuist aan iedereen zaten? Want ook ik kreeg ineens een innige omhelzing aan de onderzijde van mijn buik. We vragen in het restaurant of ze een portemonnee hebben gevonden. Nee. Terug naar de Bulgaarse kerk. We vragen de beveiliger of ze een portemonnee hebben gevonden. Hij spreek echter geen Engels en begrijpt ons niet. Ook de man van de souvenirwinkel begrijpt geen Engels. Dan komt de beveiliger terug. ‘Chalet? Chalet?’ Yes, Chalet! Dan haalt hij ineens de portemonnee van mijn moeder tevoorschijn. Het geld is weg, de pasjes zijn er gelukkig nog. Ondanks dat het enorm balen is, fijn dat de pasjes er nog zijn. Maar nu moeten we wel aangifte gaan doen.

Bekomen van de grootste schrik gaan we even een drankje drinken nabij de Grote Bazaar. Hier bellen we even naar het thuisfront en worden de pasjes die geblokkeerd zijn weer gedeblokkeerd. Hierna maken we nog een korte wandeling door de Grote Bazaar, maar we willen nog wel aangifte gaan doen. Bij ons hotel is een politiebureau, daar lopen we aan het einde van de middag wel even heen om aangifte te doen. Maar aangifte doen blijkt toch een verhaal apart. De politieman verwijst ons door naar de Toeristenpolitie die bij de Blauwe Moskee te vinden is. Eenmaal hier wordt ons verteld dat er op het moment te weinig man op de been zijn en we daardoor een uurtje later moeten terugkomen wanneer een grote groep komt. Om deze tijd te overbruggen gaan we maar alvast. We bestellen een typische Turks stoofpotje dat bij onze tafel wordt opengehakt. In het stoofpotje zit rundvlees met groentes en tomatensaus. Het smaakt wederom heerlijk.

Inmiddels zijn we al ruim een uur verder, dus wagen we een nieuwe poging bij de Toeristenpolitie. De man die we zojuist spraken blijkt naar huis te zijn gegaan en de nieuwe shift zit klaar voor het avondeten. Of we derhalve over 1,5 uur terug willen komen. Zo begint een discussie met de politie, want we hebben geen zin om nogmaals te wachten of om terug te komen. De discussie raakt een beetje verhit en men is duidelijk niet gediend van mijn weerwoord. Ik vraag ze daarom of ze ons kunnen oppikken bij ons hotel wanneer ze klaar zijn met eten. We geven de adresgegevens en wensen ze een goede maaltijd toe. Een reactie hierop krijgen we niet meer. Ergens heb ik het gevoel dat ze ons dus ook niet zouden gaan ophalen. Tegenover ons hotel bestellen we een biertje en wachten we rustig af. Geheel tegen de verwachting in komt er ineens toch een politieauto in en worden we opgehaald. Met de sirenes aan rijden we naar de wijk van de Bulgaarse kerk. Met ons is de Turkse medereiziger meegekomen zodat de communicatie wat vlotter zal verlopen. En dat is maar goed ook, want bij het politiebureau willen ze van alles weten van mijn moeder. Wie haar vader is, wie haar moeder is, welke school ze heeft gedaan. In totaal zitten we ruim 1,5 uur op het bureau maar zijn we uiteindelijk in bezit van de juiste papieren voor onze aangifte. De politie zet ons weer af bij ons hotel. Het was me een dagje wel.

We willen aangifte doen, maar dat blijkt nog niet zo makkelijk te zijn. We worden van het kastje naar de muur gestuurd, maar gelukkig kunnen we ’s avonds dan eindelijk op een politiebureau aangifte doen.

Vandaag bezoeken we één van de negen prinseneilanden van Istanbul. Deze zijn te bereiken met de ferry. Het eiland dat we gaan bezoeken is Heybeliada. De boottocht naar dit eiland duurt ongeveer 1,5 uur en we zien zelfs enkele dolfijnen in het water.

Met een ferry zullen we vandaag één van de negen Prinseneilanden gaan bezoeken: Heybeliada.

Aangekomen op Heybaliada waan je je in een totaal ander Istanbul. Hier is het een oase van rust. Op het eiland vind je geen auto’s, deze zijn sinds 1920 verboden met uitzondering van de ambulance en brandweer. Het is de bedoeling dat we een rondje over het gehele eiland gaan wandelen.

Allereerst maken we een stop naar het Griekse opleidingsklooster Halki Seminary. Dit klooster is gelegen op een berg en we maken dus een redelijk pittige klim. De Turkse regering heeft het klooster in de jaren ’70 gesloten omdat het niet ondergeschikt was aan de staat. Wij bekijken enkele klaslokalen en maken een ronde door de tuin, die nog altijd netjes wordt bijgehouden.

Het dorpje aan de voet van het klooster is heerlijk om doorheen te lopen. Karakteristieke huisjes met allerlei bonte kleuren en prachtige tuinen. Sommige huizen hebben prachtige bloemen in de voortuin staan, anderen leuke spulletjes en voorwerpen. Het ene huis is nog fraaier dan het ander. Toch lijkt het alsof er maar heel weinig mensen wonen. Een aantal huizen vallen bij mij onder de categorie ‘urbex’ en we zien ook nauwelijks mensen. Graag had ik wat meer door de straatjes van deze wijk willen lopen.

In plaats daarvan wandelen we de wijk uit en komen we in de bossen. We zien hier enkele wilde paarden op de weg staan, maar  het lijkt erop dat deze dieren ernstig verwaarloosd en mishandeld worden. Enkele paarden hebben enorme wonden over het gehele lichaam. Een diep triest beeld dat je helaas te vaak ziet en we kunnen er niets aan doen. Ver van de bewoonde wereld gaan we bij een prachtig uitzicht lunchen. We moesten onze eigen lunch meenemen, want op deze plek konden we alleen wat te drinken bestellen. Daarom hebben we bij de haven een sandwich laten maken en meegenomen. Dat gaat er prima in na zo’n wandeling.

De wandeling is echter nog niet voorbij. Onze gids heeft de smaak te pakken en we wandelen door de bossen verder. Doordat de weg behoorlijk heuvelachtig is gaan we heuvel op en heuvel af. In combinatie met de enorme hitte hebben enkele mensen van de groep het behoorlijk zwaar en wordt er ook behoorlijk geklaagd. We zijn hier om Istanbul te ontdekken en niet om door de bossen te lopen. Bossen hebben we thuis immers ook wel. Ergens kan ik de gids wel begrijpen. Hij leeft natuurlijk in de drukke stad en voor hem is dit echt een uitstapje en een ander uiterste. Het is alleen jammer dat we enkele uren helemaal niets zien of kunnen ontdekken.

Halverwege de middag zijn we weer terug bij de haven en nemen we de ferry. En we lijken niet alleen terug te gaan naar het vasteland. Talloze meeuwen vliegen achter de boot aan. Ze komen soms zo dichtbij dat je ze haast aan kunt raken. Vanaf nu nemen we afscheid van de gids en kunnen we onze eigen weg gaan. Mijn moeder en ik besluiten om naar Kadiköy te gaan. Deze wijk ligt in het Aziatische gedeelte en wordt door veel toeristen overgeslagen. Toch is het één van de favoriete wijken van mijn moeder. Je kunt er winkelen, de markt afstruinen en heerlijk eten.

Kadiköy wordt vaak door de toeristen overgeslagen, maar is absoluut een bezoekje waard. Je kunt er winkelen, de markt afstruinen en heerlijk eten.

En winkelen kunnen we hier zeker. Ik scoor hier 3 broeken en enkele t-shirts voor nog niet eens 120 euro. Zulke prijzen kennen we niet in Nederland en het zijn echt originele kleding. We struinen de lokale markt af waar groente, fruit, kruiden, vleeswaren en allerlei andere spullen worden verkocht. We kopen wat Turkish Delight en drinken een Ice Coffee op een terrasje.

In Kadiköy rijdt ook nog één van de oudste trams van de stad. De nostalgische rode tram maakt een rondje door de wijk Moda. We besluiten een rondje te maken in deze tram. Een rondje duurt nog geen 25 minuten en is absoluut de moeite waard. Al is het alleen maar om het nostalgische sfeertje van het trammetje.

We nemen plaats in een nostalgische tram en rijden een rondje door de wijk Moda.

Nadat we weer uitstappen zouden willen we ergens in Kadiköy gaan eten, maar omdat we niet weten wanneer de laatste boot teruggaat besluiten we om toch terug te keren naar Eminönü. En dat is het beste besluit dat we maken. Wanneer we op de boot zitten gaat net de zon onder. De lucht kleurt oranje en de skyline van Istanbul worden zwarte silhouetten. Ik ga helemaal los met mijn camera want dit is één van de mooiste beelden die je je maar kunt wensen. Hebben we het toch goed gedaan! Terug in Eminönü eten we tegenover ons hotel. Hiermee sluiten we onze vier dagen in Istanbul af. Ik kijk er met gemengde gevoelens op terug. We hebben zeker het onbekende Istanbul ontdekt en mooie wijken gezien waar de gemiddelde toerist niet naartoe gaat. Maar we hebben ook veel tijd verdaan. De eerste dag viel volledig in het water, tijdens de tweede dag hebben we te lang gewandeld op oninteressante stukken, de gesloten portemonnee was een smetje op een mooie dag en ook vandaag had ik iets meer van het Prinseneiland willen zien dan alleen bossen. Istanbul is een grote stad en er is zo ongelooflijk veel te zien. Misschien moet ik maar snel weer eens terug. We verlaten ’s nachts Istanbul en vliegen door naar Bodrum. Wat we hier doen, lees je in de komende reisverslagen.