Stedentrip Istanbul: aankomst en een flinke wandeling

Vroeg in de ochtend rijden we naar Düsseldorf, vanwaar we naar Istanbul vliegen. Een korte en prima vlucht. Eenmaal aangekomen in Istanbul wacht de rest van de groep op ons buiten het vliegveld. Helemaal compleet zijn we nog niet, want er moet nog één persoon komen. Omdat zij pas over enkele uren later aankomt, rijden wij alvast met de bus naar ons hotel. Een tripje dat normaal gesproken een half uurtje zou duren. Vandaag komt echter Erdogan naar Istanbul en zijn alle hoofdwegen afgezet. Met als resultaat enorme files en we moeten een flinke omweg nemen. We doen er bijna drie uur over om ons hotel te bereiken.

Omdat Erdogan naar Istanbul komt deze dag is de hoofdweg naar ons hotel afgesloten en doen we er drie uur over ons hotel te bereiken.

De planning was dat we onze spullen bij ons hotel zouden droppen, we ons even konden opfrissen en dan direct naar het Pierre Loti uitzicht zouden gaan, maar omdat we nog niet compleet zijn wil de groep op de laatste persoon wachten. Hiermee staan we enkele uren nutteloos voor ons hotel te wachten en vergooien we kostbare tijd. Omdat het inmiddels al rond 18.00 is, besluiten we een straat verder te gaan eten en hier te wachten. Ik bestel hier Iskender kebap. Een enorm bord vol kebap, een combinatie van rund en lam, met tomatensaus en yoghurt. Onder het vlees ligt ook nog brood. Dit is een specialiteit uit de stad Bursa en smaakt heerlijk! Tijdens het eten arriveert ook de laatste persoon van de groep en zijn we compleet.

Een trip naar het uitzichtpunt heeft geen nut meer en we zijn vrij om te doen wat we willen. Mijn moeder en ik wandelen daarom via de Galatabrug naar de Galatatoren en vervolgens via de omliggende straatjes naar de vismarkt onder de Galatabrug. De markt is net opgeruimd en de meeuwen vechten om de laatste visresten. ’s Avonds lopen we ook naar de Blauwe Moskee. In de parkjes rondom de moskee zitten honderden mensen in het gras. Omdat het ramadan is, verzamelen ze hier om te eten zodra de zon onder is. Er is zelfs een openlucht bazaar dat wel iets wegheeft van een kerstmarkt. Honderden kraampjes achter elkaar waar allerlei leuke handwerkspulletjes en lekkernijen worden verkocht. Zodra de zon onder is is een gebed uit de luidsprekers van de moskee te horen en beginnen de mensen te eten.

Het is Ramadan tijdens ons bezoek. Bij de Blauwe Moskee hebben honderden mensen zich verzameld in afwachten tot ze kunnen eten en er is een markt met tientallen kraampjes waar je eten, drinken en allerlei leuke spulletjes kunt kopen.

Hiermee eindigt onze eerste dag. Ondanks dat we al een halve dag in Istanbul zijn, hebben we vandaag nauwelijks wat gezien van de stad. Dat zal de komende dagen anders zijn!

Na een meer dan prima ontbijt in ons hotel Hotellino ontmoeten we onze gids voor de komende dagen en gaan we met de bus naar het Aziatische gedeelte van de stad. Hier krijgen we een rondleiding door het Beylerbeyi paleis. Dit prachtige bouwwerk werd in opdracht van sultan Abdülaziz in de 19e eeuw gebouwd. Het deed dienst als een zomerverblijf voor de sultans en werd gebruikt door buitenlandse hoogwaardigheidsbekleders. De ruimtes zijn behoorlijk kitsch, met gouden kroonluchters en kleurrijke tapijten, maar het ziet er schitterend uit. Helaas is het maken van foto’s verboden en kan ik jullie niet mee laten genieten.

Na de rondleiding beginnen we aan een wandeling naar de Leandertoren. Echter neemt onze gids een helaas niet al te spectaculaire route. We lopen uren langs een hoofdweg waar helemaal niets te zien is. Daarbij is de zon op volle sterkte en zijn enkele mensen uit de groep halverwege al doodop. Het vreemde is dat onze gids, zelf ook een behoorlijk buikje, één van de fitste van het stel lijkt te zijn. Gelukkig maken we een klein uitstapje in de wijk Kuzkuncuk waar enkele fraaie, kleurrijke huizen te vinden zijn. Kennelijk ben ik de enige die het fantastisch vind, want de rest van de groep loopt hard door. Hierdoor heb ik niet de tijd gehad om deze wijk goed te verkennen.

Halverwege de wandeling maken we een stop bij een restaurant waar alleen maar typisch Turks voedsel wordt geserveerd. Bij dit restaurant kun je naar de kok lopen en zeggen wat je op je bord wilt hebben. Er is een ruime keuze aan gerechten, maar je moet wel echt een woordje Turks kunnen wil je begrijpen wat je op je bord krijgt. Ik kies voor een Kadinbudu Köfte met aardappelpurree. De smaak neigt een beetje naar lamsvlees, een smaak die ik niet heel erg lekker vind.

Na het eten krijgen we een uitleg bij een Mihrima Sultanmoskee, maar omdat de mensen aan het bidden zijn lopen we niet naar binnen. Daarom vervolgen we onze weg langs het water richting de Leandertoren. Deze toren staat bij de Turken ook wel bekend als de ‘Meisjestoren’ omdat hier een legendarische prinses verbleef nadat een profeet had voorspeld dat ze zou sterven aan een slangenbeet. De prinses overleed daadwerkelijk aan een slangenbeet nadat een slang zich had verstopt in een mand met vijgen. De toren staat in het water en is daardoor alleen bereikbaar met een bootje. Het is een toeristische trekpleister geworden en heeft in de toren een cafe-restaurant. Wij genieten alleen van het fraaie uitzicht vanaf de toren.

De Leandertoren staat midden in het water is alleen per boot bereikbaar. Hier genieten we van een fraai uitzicht op de stad.

Nadat de boot ons weer aan land zet mag iedereen zijn eigen gang gaan. Samen met mijn moeder hadden we op internet een uitermate fraai uitzichtpunt gevonden op het dak bij de Grand Bazaar. We besluiten deze op te zoeken, want het schijnt redelijk verstopt te zijn. We moeten niet de Grote Bazaar in, maar moeten achterom en zoeken naar Büyük Valide Han. Deze vinden we, waarna we belanden in een heel oud en donker pand. Her en der zijn echte handwerkbedrijfjes gevestigd in dit pand waar verder niemand te vinden is. We vinden de ingang naar de trap die ons naar het dak zou moeten brengen, maar de deur is gesloten. Op internet gaat het verhaal dat je moest vragen naar ene Meneer Mehdi, maar deze is in geen velden of wegen te vinden. Sommige Turken vertellen ons ook dat het dak gesloten is. Teveel toeristen hebben de afgelopen jaren over het dak gelopen, waardoor het dak ernstig beschadigd is. Om dit te herstellen zouden er nu restauratiewerkzaamheden plaatsvinden en is het daardoor niet mogelijk om omhoog te klimmen.

Jammer, want hierdoor missen we een heel mooi uitzicht. Toch zijn we hier niet voor niets. Er is in het pand zelfs een leuk Turks koffiehuis. Hier drinken we een echte Turkse koffie en kunnen we toch nog een beetje genieten van een fraai uitzicht vanaf het balkon van Under the Roof Café.

Bij Büyük Valide Han zou je het dak op kunnen voor een geweldig uitzicht. Helaas is wegens restauratie werkzaamheden het dak gesloten. Maar tijdens een Turkse koffie bij Under The Roof Café kunnen we alsnog genieten van een mooi uitzicht.

Dat Turkije het op gebied van toerisme heel erg lastig heeft gehad is duidelijk merkbaar wanneer we richting de Grote Bazaar lopen. Buiten deze bazaar zijn allerlei winkelstraatjes, maar vrijwel iedere winkel is gesloten. De gevolgen van de angst bij de toeristen kan niet duidelijker zichtbaar zijn. In de Grote Bazaar is het nog altijd druk zoals het ook enkele jaren geleden was. Het is haast onmogelijk om niet te verdwalen in de enorme hoeveelheid winkelstraatjes en het is heerlijk om hier langzaam voorbij te slenteren.

’s Avonds nemen we de bus naar het einde van de wijk Besiktas waar de Ortaköy moskee gelegen is. Deze brengen we een kot bezoek zonder de overige mensen lastig te vallen. In deze wijk zijn talloze kraampjes achter elkaar waar ze kumpir verkopen. Dit is een  aardappel die in de oven gebakken wordt, vervolgens half wordt opengesneden en geprakt. Er wordt boter en kaas op gedaan en daarna kun je zelf bepalen war je er nog meer op wilt doen. Maïs, pepertjes, uitjes, doperwten, worstjes, mayonaise, ketchup. Doordat al deze kraampjes naast elkaar staan is er enorme concurrentie. De mensen in de kraampjes schreeuwen je derhalve toe en proberen je naar hun kraampje te loodsen. Het is uitermate lachwekkend om dit tafereel te zien en ook een beetje mee te doen met dit spelletje. Uiteindelijk kun je maar één kraampje kiezen, want de kumpir vult behoorlijk. Maar het is o zo lekker!

In Ortaköy staan talloze kraampjes naast elkaar waar je kumpir kunt kopen. De concurrentie is groot en dus wordt er geschreeuwd om je te lokken. En die kumpir… heerlijk!

Nadat we de enorme aardappel naar binnen hebben gewerkt begint het blauwe uurtje. We gaan even bij het water zitten en kijken naar de Ortaköy-moskee. De lampjes van de moskee gaan aan en de lucht is blauw. Een mooie afsluiter van deze dag.