Reisverslag Patagonië #7 – Wandelen bij Fitz Roy

Direct na onze bootexcursie op Lago Argentino rijden we door naar El Chaltén via de Ruta 40. Deze weg staat bekend als één van de mooiste wegen van Argentinië. Onderweg maken we meerdere malen een stop om van een geweldig uitzicht te genieten. Aangekomen in El Chaltén zoeken we onze accommodatie op dat we via Airbnb hadden geboekt. Het blijkt een klein huisje te zijn met alle gemakken voorzien. We worden door de vriendelijke eigenaar goed ontvangen en krijgen we een korte rondleiding door het huisje. Hierna zoeken we een supermarkt op en doen we boodschappen voor ons avondeten dat we zelf zullen koken. Hier in El Chaltén kun je niet betalen met een MasterCard creditcard, alleen met een Visa. Omdat wij geen Visa kaart hebben moeten we dus met cash geld betalen. We koken in ons appartement ons eigen avondmaal en kruipen vroeg onder de wol.

De eigenaren van de huisjes hebben al een ontbijt gereed gezet voor ons. Zachte broodjes met beleg en een zelf gebakken stuk cake. Bij de supermarkt hebben we ook nog wat cruesli en yoghurt gehaald, dus een prima ontbijt. Een goed ontbijt is ook wel nodig, want vandaag willen we de wandeling naar Mount Fitz Roy maken. Van meerdere mensen hebben we gehoord dat ze dit de mooiste wandeling van Patagonië vonden. We zijn dus erg benieuwd.

El Chaltén is een klein dorpje, dus we gaan te voet naar het begin van deze wandelroute Senda al Fitz Roy – Laguna de los Tres. Het miezert wanneer we beginnen te lopen, maar het zal in de loop van de ochtend opklaren. De wandeling van vandaag zal ruim 10 kilometer bedragen om het eindpunt bij de Fitz Roy te bereiken. Na vier kilometer wandelen bereiken we een uitzichtpunt waarbij we zicht zouden moeten hebben op de Fitz Roy. Hoewel het inmiddels gestopt is met regenen, zien we de bergtoppen nog nauwelijks. Nog altijd zijn ze verstopt zitten achter de regenwolken. Hoe meer we naar de bergtoppen lopen, hoe blauwer de hemel begint te kleuren en hoe beter de bergtoppen zichtbaar worden. Ineens breekt het zonnetje zelfs door en is het zeer aangenaam. En nog belangrijker, we hebben een geweldig zicht op de besneeuwde bergtoppen.

Bij El Chaltén maken we een fantastische wandeling. We lopen de Senda al Fitz Roy – Laguna de los Tres waar we naar de bergtoppen van de Mount Fitz Roy gaan. Het is één van de mooiste plekken tijdens onze reis.

Het is heerlijk wandelen met het zicht op de fantastische bergtoppen en de gletsjer in de verte. Tot dusverre hebben we over een vlak wandelpad gelopen en hoefden we nauwelijks te klimmen. Dat verandert bij de laatste kilometer van de wandeling. Om de top te bereiken, moeten we dus daadwerkelijk de berg opklimmen. Borden geven aan dat we er een uur over zullen doen. Dus daar gaan we. De klim is pittig, maar eigenlijk prima te doen wanneer je je eigen tempo kunt aanhouden. Het wordt echter vervelend wanneer je achter grote groepen oudere mensen loopt die een stuk langzamer zijn en ook niet even aan de kant gaan voor je. Gelukkig zie ik er ook de positieve kant van in, want zodra ik me omdraai zie ik het prachtige gebied waar we zojuist doorheen hebben gelopen.

Wanneer ik de top heb bereikt wordt het uitzicht nog mooier. Vanaf hier is het zicht fenomenaal en ik sta er met open mond naar te staren. Wat is dit mooi! Omdat ik een stuk sneller loop dan Lianne, wacht ik haar op. Ondertussen hou ik de gezichten van de andere mensen in de gaten die de top bereiken. Iedereen kijkt op en krijgt spontaan een enorme glimlach op het gezicht. Erg grappig om dit te zien. Lianne bereikt ook de top en samen wandelen we het laatste stuk omhoog. Nu hebben we volledig zicht op de de bergen en de Laguna de los Tres. Normaal zou hier een groen meer te zien zijn, maar een dik pak sneeuw bedekt het bevroren meer. We stappen maar niet op de sneeuw, want we hebben geen idee hoe dik het ijs hier überhaupt is.

We lopen iets verder naar links waar we een kleine heuvel opklimmen. Vanaf hier hebben we zicht op Laguna Sucia, dat niet bevroren is. Een mooie plek om even te lunchen, dus we zoeken een spot uit waarbij we uit de wind zitten. En dan gekraak en gedonder. Ineens valt er een enorm pak sneeuw van de bergtoppen af en dondert het in de Laguna Sucia. Een hoop kabaal en geweld, alsof het enorm onweert. Prachtig! Een mooie bekroning van deze wandeltocht.

Terwijl we lunchen horen we gedonder en gekraak. Ineens valt er een enorm pak sneeuw van de bergtoppen af en dondert het in de Laguna Sucia.

Nadat we een uur hebben genoten van deze betoverende plek dalen we weer af en lopen we dezelfde route terug naar El Chaltén. Ik denk dat ik deze wandeling mooier vind dan de wandeling naar de Las Torres van Parque Nacional Torres del Paine. Gedurende de gehele wandeling heb je een fantastisch uitzicht op de bergtoppen en zeker wanneer het zonnetje schijnt. Deze wandeling is een absolute aanrader.

Terug in El Chalten frissen we ons op en gaan we eten bij El Parador. Een piepklein restaurant waar plaats is voor 3 tafels. Het restaurant wordt gerund door een jong koppel. De man staat in de keuken, terwijl de vrouw serveert en tussendoor verse ingrediënten haalt. Vanuit de keuken klinkt muziek van Blink 182. Een super leuk tentje. En belangrijker; het eten smaakt prima. Lianne en ik bestellen een soepje vooraf en een hoofdgerecht. Een aanrader om hier te eten. ’s Avonds drinken we nog een speciaalbier bij La Cervecería Chaltén.

De volgende ochtend maken we een tweede wandeling. Ditmaal wandelen we de Senda Laguna Torre, een wandeling van zo’n 19 kilometer in totaal. Ook vandaag miezert het weer in de ochtend en ook vandaag zal het in de middag opklaren. Ten opzichte van de wandeling een dag eerder, is de Senda Laguna Torre een stuk minder spectaculair. Bij Mirador Cerro Torre zouden we zicht moeten hebben op de bergtoppen, maar door de regen zien we ze helaas niet. Maar ieder nadeel heeft ook zijn voordeel, want in de vallei zien we een prachtige regenboog.

De volgende dag maken we een tweede wandeling. We lopen de Senda Laguna Torre, met een gletsjermeer bij de bergen als eindpunt.

De Senda a Laguna Torre is een eenvoudige dagwandeling. Tijdens deze wandeling hoef je helemaal niet te klimmen. Voordat we de Lagune Torre bereiken wandelen we nog door een een groot gebied met dode bomen. Hierna wandelen we nog door een stuk groen bos en zien we ook enkele spechten hoog in de bomen.

Aangekomen bij Laguna Torre regent het nog altijd en hebben we helaas geen zicht op de bergtoppen op de achtergrond. In het water drijven enorme ijsbrokken en het water is bedekt met een laagje ijs. Aan de andere zijde van het meer zien we een kleine gletsjer. Vanaf de lagune kun je via de rechterzijde nog twee kilometer doorlopen naar de Maestri Viewpoint waarbij je dichterbij de Grande Glacier kunt komen. Ik wandel nog een stukje richting de gletsjer, maar ga niet te ver. Door de regen en enorme wind is het redelijk koud en besluiten we om terug te lopen. Eenmaal bezig aan onze terugweg, breekt de zon door. We keren echter niet terug en lopen verder.

Terug in El Chalten reserveren we een tafeltje bij Maffia en eten we ’s avonds heerlijke pasta. In dit restaurant kun je meerdere verschillende soorten pasta bestellen. Ik bestel hier paste met spinazie deeg, waardoor de pasta groent kleurt. Ik kan het uiteraard niet laten om ook even de huisgebrouwen biertjes te proberen.

Tot nog toe hebben we al enkele condors gezien, maar ik heb nog altijd geen fatsoenlijke foto van de condor kunnen maken. Daarom lopen we in de volgende ochtend nog een korte wandeling net buiten El Chaltén. Tijdens deze twee kilometer lange wandeling, klimmen we naar een bergtop waarbij we een uitzicht hebben op de vallei. Condors hebben vaak hun nesten in de rotswanden en wellicht hebben we geluk dat we er één van dichtbij zien. Eenmaal op de top zien we helaas geen condor. We zien ze wel vliegen in de verte, maar daar kan ik geen goede foto van maken. Op de terugweg zien we wel een vogel die in een boomstam haar nestje heeft gebouwd. Wanneer we langslopen horen we de kleine kuikentjes piepen en om de zoveel minuten komt de moeder iets te eten brengen.

We laten El Chaltén achter ons en rijden via de Ruta 40 verder naar het noorden. We willen vandaag nog een bezoek brengen aan de Cueva de las Manos. Het zal spannend worden, want we zullen tijdens deze rit ergens moeten tanken, maar we hebben nauwelijks nog Argentijns geld. Aangezien we niet echt door grote plaatsen rijden weten we niet of we ergens kunnen pinnen. Bij het eerste beste tankstation besluit ik om de auto maar alvast eens vol te gooien, maar ik heb maar geld voor 12 liter benzine. Dat is niet veel voor ruim 450 kilometer door niemandsland. We zijn blij als we in Gobernador weer in de bewoonde wereld terecht komen en in ieder geval kunnen tanken en kunnen betalen met een pinpas. Het is wederom het bewijs dat een jerrycan met wat extra benzine absoluut geen overbodige luxe is.

Met een volle tank kunnen wij doorrijden. De Ruta 40 is overigens iets minder romantisch dan we dachten. Grote delen van de weg zijn niet geasfalteerd, maar bestaan uit losse gravel. De delen die wel geasfalteerd zijn bestaan uit enorme gaten. Ik moet dus goed uitkijken dat ik niet in volle vaart door één van deze gaten rijdt. Om hier met pech te komen te zitten of een lekke band te krijgen is wel het laatste waar ik op zit te wachten.

Bij het kleine dorpje Bajo Caracoles moeten we de weg af en moeten we nog zo’n 50 kilometer over een gravelweg om de Cueva de las Manos te bereiken. Via niemandsland komen we inderdaad aan bij een huisje en de ingang van de grotten. We mogen aansluiten bij de eerstvolgende rondleiding. Dit grottenstelsel is een archeologische locatie. Het werd ontdekt in de 19e eeuw door Europese kolonisten. De letterlijke vertaling van de grotten is ‘Grot van de Handen’. Op de rotswanden is namelijk een bijzondere collectie van grotkunst te zien van een periode van meer dan 13.000 jaar geleden. In plaats van handafdrukken op de rotsen te maken, plaatsten de mensen hun handen tegen de grot en smeerden rondom hun handen allerlei kleurrijke stoffen. Hierdoor ontstonden gestencilde contouren van menselijke handen. In sommige grotten zijn meer dan honderden handen in allerlei verschillende kleuren te zien. Niet alleen zien we de tekeningen van de handen, maar ook afbeeldingen van guanaco’s en de jacht op dieren.

Deze locatie is indrukwekkend. Uniek dat deze tekeningen 13.000 jaar later nog steeds zo goed zichtbaar zijn. Het is zo afgelegen dat je je haast afvraagt wie deze grotten ooit heeft ontdekt. Het is ook niet meer dan terecht dat deze grotten sinds 1999 op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO staan. Ik vond het bezoek meer dan waard en het is zeker de omweg waard.

De Cueva de las Manos werd in de 19e eeuw ontdekt door Europese kolonisten. In de grotten zie je een bijzondere collectie van grotkunst van meer dan 13.000 jaar geleden. Sinds 1999 staat de grotten op de Werelderfgoed van de UNESCO.

Via de ruim 50 kilometer lange gravelweg rijden wij na dit bezoek door naar het dorpje Perito Moreno. Hier vinden we een hotel waar we kunnen dineren en overnachten. Het zal de laatste overnachting zijn in Argentinië. De volgende dag zullen we namelijk de Chileense grens oversteken en de laatste dagen van onze roadtrip rondom het Lago General Carrera besteden. Wat we hier zullen gaan doen kun je lezen in het volgende reisverslag.