Reisverslag Patagonië #5 – Vulkaangebied

De afgelopen vier dagen waren we in Ushuaia en eigenlijk beviel mij deze stad meer dan prima. Er zijn leuke restaurantjes en cafés, het is gelegen aan het Beaglekanaal waar je heel wat wildlife kunt spotten, het Parque Nacional Tierra del Fuego is gelegen op een korte afstand en je kunt in de omgeving heel wat mooie wandelingen maken. Ik had het niet erg gevonden om hier nog enkele dagen te spenderen, maar onze reis gaat verder en zal ons vandaag terug naar Chili brengen. Vandaag staat dus in het teken van een flinke rit, want onze eindbestemming is Punta Delgada.

We nemen de grensovergang bij San Sebastian. Dit is een andere grensovergang dan vier dagen geleden toen we van Parque Karukinka af kwamen. Zoals ik in mijn vorige verslag al schreef verliep deze grensovergang wat rommelig. De politie kon zijn eigen kantoor niet in omdat hij geen sleutel had, waardoor we dus geen stempel in ons paspoort konden krijgen. Ik had de politieman meerdere malen gevraagd of we niet een stempel nodig hadden, maar we konden van hem doorrijden. Bij San Sebastian blijkt dit toch niet geheel de bedoeling te zijn geweest. De politievrouw achter de balie bladert meerdere malen door ons paspoort, maar kan geen stempel van Argentinië vinden. ‘Waar zijn jullie binnen gekomen?’, vraagt ze in het Spaans. In het Engels proberen we duidelijk te maken dat we bij Rio Bellavista de grens over zijn gegaan en dat de politie zijn kantoor niet in kon. Hoe moet je dit nou fatsoenlijk uitleggen? Achter de balie wordt inmiddels druk overlegd. En dan haalt de politieagente haar schouders op, stempelt onze paspoorten en we kunnen door naar de douane. Dat was even een spannend moment, maar het wordt dus wederom vrij nonchalant opgelost.

Nadat we Argentinië uit zijn, rijden we een heel stuk door niemandsland. Zanderige wegen die nauwelijks onderhouden worden en waar geen mens te bekennen is. Dit is het domein van schapen en guanaco’s. Na 10 minuten rijden verschijnt ook de grensovergang bij Chili waar we weer onze paspoorten en autopapieren moeten laten stempelen, ditmaal zonder problemen. Alleen wordt de auto even gecontroleerd of we geen fruit en zuivel meenemen. En zo kunnen we verder rijden over de gravelwegen van het Chileense Tierra del Fuego waar nauwelijks mensen wonen. Je kunt hier wel heel wat dieren spotten. Zo zien we drie vossen de weg oversteken en natuurlijk overal waar je kijkt schapen en guanaco’s. We moeten richting de ferry van Punta Delgada rijden, die we enkele dagen geleden ook hebben genomen. Voordat we de ferry oprijden, tanken we ons bakbeest vol in Cerro Sombrero, één van de weinige dorpen waar je een benzinestation kunt vinden. Het eerstvolgende tankstation zullen we pas in Rio Gallegos vinden. En dat is weer in Argentinië.

Vanavond zullen we overnachten in Punta Delgada. Na een flinke zoektocht op internet hebben we hier één hostel kunnen vinden. Dit hostel blijkt een soort trailercomplex te zijn. De eigenaresse van het hostel laat ons onze cabin zien. Hier hebben we drie slaapkamers en maar liefst zeven bedden tot onze beschikking. Alleen hebben we geen sleutel en kan de deur ook niet dicht. Het lijkt erop alsof deze cabins gebruikt worden voor arbeiders of vrachtwagenchauffeurs. De eigenaresse spreekt geen woord Engels, maar we begrijpen dat ze vanavond voor ons wil koken. Aangezien er niets anders in de buurt is schuiven we natuurlijk graag aan.

Om 20.00 mogen we aanschuiven en zitten we eigenlijk in de woonkamer van haar huis die omgetoverd is tot restaurant. Haar zoontje zit vanaf de tv-kamer ons goed in de gaten te houden. We krijgen een enorme kom kippensoep wat voor ons al een maaltijdsoep is. In de soep zit een stuk kip, aardappels, groenten en een stuk van een maïskolf. Hierna volgt het hoofdgerecht, een soort ovenschotel met aardappelpuree en gehakt. Tot slot volgt nog een toetje met dulce leche. Chileenser eten kan haast niet. Smaken doet het allemaal uitstekend.

Na het ontbijt rijden we door naar het nabijgelegen Parque Nacional Pali Ake. Via Google Maps had ik tijdens de voorbereiding dit gebied gevonden. Het blijkt een vulkanisch gebied te zijn met enkele vulkaankraters, vulkanisch gesteente, grotten en een gebied waar je kunt goed kunt wandelen en wildlife kunt spotten. Aangezien ik vulkanen altijd interessant vind wil ik dit park dus zeker een bezoek brengen. Om 8.00 zijn we de eerste die het park binnen rijden. De ranger heet ons welkom en geeft ons meer uitleg over het gebied, ook al is het allemaal in het Spaans.

De eerste stop die we maken is bij Laguna Ana. Ik parkeer de auto en zodra we uitstappen blijkt het enorm te waaien. Al snel schieten de tranen in mijn ogen van de enorme vind. We lopen de heuvel af naar de lagune waar een groepje flamingo’s in het water naar voedsel zoeken. Het zijn niet de eerste flamingo’s die we tijdens deze reis zien, want ook in de busreis naar Torres del Paine hadden we al flamingo’s gezien, maar nu kunnen we er iets langer van genieten. Alleen die wind… de guanaco’s die ons van een afstandje in de gaten houden schijnen hier minder last van te hebben.

Vanaf Laguna Ana kun je een lange wandeling maken naar een vulkaankrater, maar deze wandeling eindigt in het midden van het park waardoor je terug moet lopen om je auto te bereiken. Niet heel erg handig, dus we slaan deze lange wandeling over en rijden door naar de start van de Sendero Geologico, een korte wandeling van zo’n 8 kilometer. De wandeling begint direct over het vulkanische gesteente, waardoor het net lijkt alsof we ons begeven op een maanlandschap. Behoorlijk indrukwekkend is de Crater Morada del Diablo, een enorme vulkaankrater die we vanaf een platform kunnen bewonderen.

Tussen het vulkanisch gesteente zien we ineens een beest opduiken. Het blijkt een nieuwsgierig vosje te zijn dat ons van een afstandje in de gaten houdt. Voorzichtig probeer ik het diertje te benaderen en tot mijn verbazing laat hij het nog toe ook. Deze vos gaat er zelfs bij liggen en doet net alsof hij ieder moment in slaap wil vallen. We kunnen de vos tot zo’n 10 meter naderen zonder dat het dier van ons wegloopt. Na een flinke fotoshoot laat ik ‘m met rust en wandelen we verder.

We komen aan bij Pozos del Diablo, als ik me niet vergis  is dit ook een kegelvormige vulkaankrater. Deze krater kunnen we van twee zijdes bewonderen, waarbij er één uitzichtpunt bovenop is. Om dit uitzichtpunt te bereiken moeten we flink klimmen, maar dat is niet het grootste probleem. De wind is zo ongelooflijk heftig dat we op de rand van de berg haast niet verder kunnen lopen. Die wind is zo stevig dat je nauwelijks lucht krijgt.. Lianne houdt het voor gezien en gaat weer naar beneden, ik probeer het uitzichtpunt alsnog te bereiken. Dat lukt, maar een fatsoenlijke foto maken met deze wind is nauwelijks te doen.

We wandelen het laatste gedeelte van de Sendero Geologico af en komen terug bij de auto. Even tijd voor een lunch en onze huid rust te geven. Die wind… We rijden nog dieper het park in om de Circuito Étnico Cultural trail te lopen. Deze wandeling is niet meer dan een kilometer en brengt je langs de oude leefgebieden van de Aonikenk mensen, die oude bewoners van Patagonië. Gedurende de wandeling kunnen we van de borden lezen hoe deze mensen geleefd moeten hebben.

Vanuit het Parque Nacional Pali Aike moeten we weer op de hoofdweg komen en rijden we alsmaar rechtdoor richting Rio Gallegos in Argentinië. We moeten weer de grens over en ook ditmaal is het weer interessant. In Chili hoeven we helemaal niets te laten zien, we moeten direct door naar de Argentijnse grens. Hier werken de Chilenen en Argentijnen gezamenlijk. Echter krijgen we ditmaal geen stempel dat we Chili verlaten, alleen een stempel dat we Argentinië in rijden. Er is geen touw aan vast te knopen hoe het allemaal geregeld wordt, maar wij kunnen weer verder.

In Rio Gallegos komen we weer terug in de bewoonde wereld. Er zijn weer tankstations, hotels, restaurant, supermarkten en banken waar we geld kunnen pinnen. Nadat we inchecken pinnen we direct wat Argentijns geld en kopen we in de supermarkt weer eten en drinken voor de komende dagen. ’s Avonds eten we bij een pizzeria een enorme pizza. Hierna duiken we ons bed in. Met het gesuis nog in mijn oren van de enorme wind, val ik al snel in slaap.

Onze reis gaat verder. De komende dagen blijven we in Argentinië en geheel toevallig hebben we de volgende dag een reünie aan de andere kant van de wereld. Dit alles lees je in het volgende verslag.