Reisverslag Patagonië #2 – Vijf dagen wandelen in Torres del Paine

Torres del Paine. Misschien wel één van de belangrijkste reden dat ik ooit eens naar Patagonië wilde reizen. Het fenomenale landschap en de magnifieke torens die vrijwel op iedere foto van Patagonië staan. Wie naar dit gebied reist, moet deze plek absoluut gezien hebben. En wij wilden er optimaal van genieten. Daarom besloten we in Nederland al om de W-Trek te lopen, een meerdaagse wandeling door het Torres del Paine National Park. De meeste mensen doen deze wandeling in drie a vier dagen, maar wij nemen er de tijd voor en hebben vijf dagen ingepland. Ik wil namelijk de tijd kunnen nemen om een heleboel foto’s te maken en te filmen.

De avond voor ons avontuur hebben we onze backpack gereed gemaakt. We zullen gaan wandelen met één backpack die ik zal dragen en onze rugzak met de apparatuur die Lianne zal dragen. We kunnen dus niet al te veel meenemen en moeten rekening houden met de weersomstandigheden in het park. Op een dag kun je immers alle vier seizoenen meemaken.

Vanuit Puerto Natales nemen we de bus die ons in drie uur naar de entree van Torres del Paine National Park brengt. Vanuit hier gaan sommige reizigers naar La Torres en wij rijden verder naar Pudeto. Hier nemen we de catamaran die ons afzet bij Paine Grande Lodge, ons startpunt van de W-trek. Tijdens de tocht met de boot sta ik op het dek en neem ik de wonderschone omgeving in me op. Wat een gebied is dit… echt zo ongelooflijk mooi.

De eerste dag wandelen we naar Refugio Grey, een afstand van ruim 7 kilometer. De wandeling begint met een stralende hemel, maar na enkele uren hebben we stevige wind en later zelfs sneeuw dat langzaam verandert in regen. De paden veranderen in kleine riviertjes en het is af en toe flink glibberen en glijden. Na een half uur sneeuw komt het zonnetje weer door en is de temperatuur zeer aangenaam. We zien de besneeuwde bergtoppen, lagunes en de enorme ijsblokken in het helderblauwe water. Niet ver van onze refugio kunnen we ook de Glacier Grey zien, een enorme gletsjer. We droppen de backpack af bij onze refugio en lopen door tot aan de hangbrug vanwaar we een goed uitzicht hebben op deze enorme gletsjer.

Tijdens onze tweede dag doen we het rustig aan en wandelen we vanuit Refugio Grey terug naar het startpunt waar de Refugio Pain Grande te vinden is. De weg van gisteren dus, maar ditmaal zonder regen. Toch merk ik al redelijk snel dat ik het niet gewend ben om met een backpack over de onverharde paden te wandelen. De eerste pijntjes in mijn rug en aan mijn schouder komen op. Gelukkig bereiken we rond 13.30 ons eindpunt al en gunnen we onszelf wat rust.

Het weer slaat om wanneer we beginnen aan onze derde dag. Enorme windstoten met een snelheid van 80 kilometer per uur maken het ons niet al te makkelijk vandaag. De wind is zelfs zo sterk dat ik met backpack en al in de berm waai. Gelukkig was het geen afgrond… De zon is verscholen achter een flink wolkendek en laat zich maar af en toe zien en we hebben te maken met een vieze miezerregen. Vandaag willen we van Refugio Pain Grande naar Camping Frances wandelen en tussendoor de Franse Vallei bewonderen. Door de weersomstandigheden is het behoorlijk pittig en af en toe bijt ik echt op mijn tandvlees. De omgeving en het landschap maken het echter allemaal goed. We wandelen langs het Sköttsberg meer, een prachtige plek met de besneeuwde bergen op de achtergrond.

Wanneer we Camping Italiano bereiken kunnen we onze backpack achter laten en alleen met de cameratas verder lopen. We wandelen naar het Francés uitzichtpunt en Mirador Britanico, het eindpunt van dit stuk. Een pittige klim tot 770 meter hoogte staat ons te wachten. Dit is het echter allemaal waard wanneer we Britanico bereiken en tussen alle bergtoppen van Torres del Paine staan. Wonderschoon. Overigens ook het eerste uitzichtpunt over de Franse vallei is geweldig om te zien. De enorme massa’s sneeuw van de toppen vallen hier als een soort waterval naar beneden. Eenmaal terug bij Camping Italiano moeten we nog twee kilometer lopen om Camping Frances te bereiken, waar we voor het eerst tijdens de trek in een tent zullen slapen.

Het heeft de hele nacht gewaaid en geregend en het gaat gewoon door wanneer wij de volgende dag naar Chileno Lodge lopen. Vandaag staat de langste route op het programma en men zegt vaak dat dit het minst spectaculaire deel van de W-trek is. En dan hebben we die regen er ook nog eens bij. Gelukkig valt het allemaal mee, want ik vind de wandeling eigenlijk heel erg mooi langs het water en langs helderblauwe lagunes. Halverwege de ochtend komt het zonnetje ook weer door en wandelt het een stuk prettiger. Als we om 14.45 Camping Chileno bereiken, is het pad naar de Torres nog een kwartier geopend.

Omdat we nu een helderblauwe hemel hebben wagen we de gok en stappen we even flink door. Het is vier kilometer naar de Las Torres waarvan de laatste paar kilometers een stuk pittiger worden omdat je over flinke keien moet wandelen. Na 1,5 uur staan we dan ineens op de plek die je op vrijwel alle foto’s ziet. In één woord geweldig. Het zonnetje daalt langzaam en de meeste mensen zijn al op de weg terug naar hun hotel of camping. Wij blijven tot op het allerlaatste moment zitten, we zijn echt even helemaal alleen op deze plek. Naja, samen met de parkwachter die ons vriendelijk verzoekt om te vertrekken als het 17.00 is geweest. Misschien zijn we hier ruim een half uur geweest, deze plek heeft een diepe indruk bij me achter gelaten. Dit is dus de plek waarom ik al jaren naar Torres del Paine wilde. Met een tevreden gevoel dalen we weer af naar onze camping.

Even denken we er nog aan om vroeg in de ochtend nogmaals naar de torens te gaan wanneer de zon opgaat. Maar omdat we om 14.30 de bus weer moeten halen bij de entree van het park, lijkt het ons net iets te krap te worden. Dit blijkt een goed besluit te zijn want we horen teleurstellende berichten van andere wandelaars die de wandeling wel om 4 uur ’s ochtends hebben gemaakt. Wat later in de ochtend wandelen we vanuit Camping Chileno terug naar het de entree. Ruim 92 kilometer in 27 uur hebben we de afgelopen dagen gelopen. Het was soms even bikkelen en zwaar, maar het was een zeer bijzondere ervaring. Af en toe leek het erop alsof we in in videogame of een filmset wandelden. Het leek bij tijd en wijle geeneens echt te zijn. Zo ongelooflijk mooi is het hier. Deze kunnen we ook weer van de bucketlist afstrepen. Maar onze reis door Patagonië gaat verder en dat lezen jullie in ons volgende verslag.