Reisverslag Patagonië #4 – Hola, Argentina

Na de grensovergang hebben we nog een lange weg te gaan naar onze eindbestemming Ushuaia. Het is ruim 250 kilometer rijden en we zijn blij als we in de middag in Ushuaia aankomen. Ondanks dat het een klein stadje is, moeten we even wennen aan de enorme drukte. Zoveel mensen hebben we de afgelopen dagen niet gezien. Ushuaia is het meest zuidelijke stadje ter wereld, al claimt Puerto Williams deze titel ook, maar een plaats met minder dan 6000 inwoners kan nauwelijks een stad genoemd worden. Hier zijn we dus slecht een paar duizend kilometer van Antartica af. Door de zuidelijke ligging van Ushuaia werden vroeger criminelen naar het stadje gedeporteerd. Ze hadden geen beveiliging, want ontsnappen konden ze niet. Criminelen die probeerden te ontsnappen waren overgeleverd aan de wilde natuur met barre omstandigheden. Er waren criminelen gevlucht, maar zij vonden de dood. Die barre omstandigheden hebben wij gelukkig niet. Het is fris en er waait een koude wind, maar het is vrij aangenaam. We pinnen wat Argentijns geld bij de bank en lunchen in de middag bij Ramos Generales. We hebben deze plek in de Lonely Planet gevonden en het is een absolute aanrader. Binnen lijkt het wel een museum gezien de enorme hoeveelheid aan authentieke spullen. Maar ook voor het eten moet je hier zeker wezen. Wij eten hier empenada’s en een bord met goulash en spätzle, een vers sapje, een proefplankje van het lokale bier en we sluiten de lunch af met een heerlijk gebakje. Na de lunch zoeken onze accommodatie op die net buiten het centrum gelegen is.

De meeste restaurants in Ushuaia gaan tussen 19.30 en 20.00 open. Dat zijn nog eens andere tijden dan in Nederland. Dat geeft ons nog voldoende tijd om door het stadje te wandelen. We lopen langs het water van het Beaglekanaal, dat vernoemd is naar het schip de Beagle. Charles Darwin zat ooit op dit schip. Het kanaal is 250 kilometer lang en op het smalste punt 5 kilometer breed. We besluiten onszelf te trakteren op een goed stuk vlees en lopen om 20.00 bij Christoffer Grill & Cerveza binnen. Hier bestellen we ribbetjes en een goede steak. Heerlijk, de Argentijnse keuken voldoet direct aan onze verwachtingen.

De volgende dag brengen we een bezoek aan Parque Nacional Tierra del Fuego. Dit gebied is 63.000 hecare groot en werd in 1960 opgericht. Hier willen we een mooie wandeling gaan maken die over de bergtoppen gaat, maar bij aankomst bij het park blijkt deze wandelroute gesloten te zijn in verband met onderhoud. In plaats van deze route wandelen we de Sendero Costa, een wandelpad van ruim 13 kilometer.

Deze wandeling voert langs de kust en brengt ons dieper het park in. Net als in Torres del Paine merken we al snel dat het weer snel om kan slaan. Wanneer we beginnen aan de wandeling schijnt het zonnetje nog, maar even later begint het te ijzelen en te regenen. Gelukkig duurt dit niet lang en laat de zon zich weer snel zien. Het is nog maar eens het bewijs dat je je moet voorbereiden op alle weersoorten wanneer je naar Patagonië afreist. Het eerste gedeelte van de Sendero Costa is prachtig met mooie uitzichten, maar laatste stuk van de route gaat meer door de bossen en loopt langs de weg die door het park loopt. Het laatste gedeelte is derhalve minder spectaculair. Hier spotten we wel een aantal spechten met een rode kop.

Bij het einde van de trail kunnen we nog verder het park in wandelen. Er zijn meerdere korte trails tot je bij het einde van de Pan American Highway aankomt. Deze weg loopt van Tierra del Fuego helemaal naar Alaska en op deze plek staat het bord dat de weg is afgelopen. Dit is dus het einde van de wereld en dus ook een populaire plek om even op de foto te gaan.

We hebben even getwijfeld of we weer een pinguïntour zouden gaan doen. Omdat we op Isla Martillo een derde soort pinguïn kunnen bewonderen tijdens onze reis, besluiten we om toch via PiraTour nog een pinguïntour te boeken. We melden ons om 7.30 bij de haven waar de bus ons staat op te wachten. In de bus zitten 36 mensen die in twee groepen zullen worden verdeeld. Er mogen immers niet meer dan 20 mensen tegelijk op het eiland rondlopen.

Voordat we de pinguïns bezoeken komen we aan bij een stuk land waar de bomen totaal verbogen zijn door de wind. Deze bomen zijn uitermate bekend en staan ook op verschillende Argentijnse wijnen op het label. Prachtig om deze bomen in het echt te zien. Gezien de heftige wind is het niet geheel verwonderlijk dat deze bomen zo scheef gegroeid zijn, want het kan hier echt behoorlijk waaien.

Bij Estancia Harberton wordt de groep in tweeën verdeeld. De eerste groep gaat het museum bezoeken en de tweede groep gaat met de boot naar het eiland. Wij behoren tot de tweede groep en stappen dus de boot op. Binnen een kwartier bereiken we het eiland en mogen we aan land. Het is overigens wel de bedoeling dat we de gids volgen en niet op eigen houtje overal naartoe lopen. De regels zijn simpel: drie meter afstand houden op de pinguïns en aan de kant gaan wanneer een pinguïn het pad wil oversteken, geen spullen meenemen of rommel maken en altijd bij de groep en de gids blijven. Wat heel leuk is aan ons bezoek is dat we drie verschillende pinguïns op het eiland zien. Naast de Magelhaenpinguïn en de ezelspinguïn (de soort die we nog niet hadden gezien) hebben we het geluk dat er ook twee jonge koningspinguïns op het eiland zijn. Ze staan tussen een groepje broedende ezelspinguïns. Het verschil met de pinguïns is direct zichtbaar. De ezelpinguïn broedt het ei uit op het land, terwijl de magelhaenpinguïns holletjes heeft waar ze hun eitjes broeden. We mogen een uur over het eiland rondlopen en het is wederom fantastisch. Wat een ongelooflijk leuke beesten zijn pinguïns toch. Vooral als ze hun oerkreten laten horen. Een uur is eigenlijk te kort, maar het is goed dat deze beesten ook hun rust krijgen. Overigens is Pira Tour de enige organisatie waarbij de bezoekers over het eiland mogen lopen. Bij alle andere organisaties zullen de bezoekers alleen langs het eiland varen. Op deze manier zul je niet heel veel van de dieren meekrijgen, dus we kunnen een tour bij Pira Tour zeker aanraden.

Na een uur worden we weer bij Estancia Harberton afgezet en kunnen we een kijkje nemen in het museum. Hier liggen de beenderen van heel wat dieren die in de omgeving zijn aangespoeld. Van pinguïns, tot zeeleeuwen en zelfs enorme walvissen. Terwijl de meeste mensen na een klein rondje het alweer voor gezien houden, krijgen wij van een vrijwilligster een rondleiding met tekst en uitleg. En dit is zeker de moeite waard om bij te wonen. Het is interessant en zeer leerzaam. De vrijwilligster vertelt alles in perfect Engels en is zeer enthousiast. Jammer genoeg is inmiddels ook de andere groep klaar en moeten we de boot weer op.

Met de boot varen we via het Beaglekanaal terug naar Ushuaia. Het Beaglekanaal is het laatste kanaal waar de boten richting Antartica doorheen moeten varen alvorens ze de grote oversteek maken. De boot maakt een stop bij de vuurtoren en bij de rotsen waar we zeeleeuwen en enorme hoeveelheden aalscholvers kunnen zien. Die zeeleeuwen zijn overigens ook prachtige beesten om te zien én om te horen. Een enorm mannetje, dat een stuk groter is als de rest van de groep, wil zich even laten zien aan ons en kruipt over alles en iedereen heen om even te laten zien hoe imposant hij is. Geweldig!

We keren terug naar Parque Nacional Tierra del Fuego om eens de toerist uit te hangen. Nu we er toch zijn, kunnen we net zo goed het toeristische treinritje maken met een stoomtrein naar het einde van de wereld.

De kaartjes zijn behoorlijk duur en hele hoge verwachtingen hebben we eigenlijk niet van dit ritje. Het blijkt ook al snel behoorlijk duf te zijn. In een slakkenvaart tempo tuft het treintje naar het station in het park zelf, waar bezoekers kunnen beginnen aan hun wandelingen door het park. Wij zullen terug naar het beginpunt rijden. Interessant is wel de informatie tijdens dit treinritje. Zo komen we te weten dat het gebied jarenlang is gekapt door gevangen die in extreme omstandigheden hier bomen moesten hakken en voor voorradig moesten zorgen voor het stadje. Ontsnappen had geen zin, want door de barre omstandigheden zou niemand overleven. Ook interessant was om te weten dat er veel diersoorten zijn geïntroduceerd in het gebied die inmiddels een plaag vormen. Bevers, konijnen en vossen werden hier uitgezet, maar maken uiteindelijk meer kapot dan dat ze de natuur een dienst hebben gedaan.

Het treinritje zullen we nooit, maar dan ook nooit meer vergeten. Gelukkig hebben we nog een volledige middag te besteden en we rijden de stad uit om nog een wandeling te maken naar Laguna Esmeralda. Deze wandelroute is 4,8 kilometer (enkele route) en brengt ons tot een lagune. Het pad is behoorlijk modderig, maar wanneer we de bossen uitlopen wordt het een enorm zompige bedoeling. Met een behoorlijk boogje weten we de drassige graslanden te omzeilen en kunnen we de laatste heuvel op om bij de lagune uit te komen. Het was de wandeling meer dan waard. Wat een uitzicht wederom. Kennen jullie de tuin van Flodder? Rondom het zwembad staan wat bomen, daarachter is gewoon een doek gespannen. Hier lijkt het ook alsof er een doek is gespannen en dat het eigenlijk allemaal nep is. Het groene water, omgeven met de bergen met besneeuwde bergtoppen en de bomen die iets onder de sneeuwlaag groeien. Het is een mooie afsluiter in Ushuaia. Na vier dagen in Argentinië te zijn, rijden we weer voor een dagje terug naar Chili. Wat we hier doen, lees je in het volgende verslag.