Reisverslag Patagonië #8 – Het prachtige Lago General Carrera

Vanuit Perito Moreno rijden we richting de Chileens/Argentijnse grens waar we de oversteek maken bij Chile Chico. We laten Argentinië definitief achter ons. Tijdens deze grensovergang wordt er voor de eerste keer de auto volledig gecontroleerd. Een stuk kaas, worst en een appel die we nog in de auto hebben liggen worden in beslag genomen en onze bagage moet door een scanner. Alles is in orde en we kunnen verder. In Chile Chico maken we een korte stop om boodschappen te doen en Chileens geld te pinnen. Chile Chico is immers het laatste grote dorp dat we zullen tegenkomen.

Nadat we Chile Chico verlaten maakt het asfalt plaats voor gravel en wordt het uitzicht alsmaar mooier. We rijden inmiddels langs het Lago General Carrera, een prachtig meer met een helderblauwe kleur. Langs de weg groeien prachtige paarse bloemen en het is helemaal geen straf hier wat rustiger te moeten rijden. Ook zien we een oude vrachtwagen aan de rand van de afgrond staan. Ik kan het niet laten om hier een kleine stop te maken en in de cabine te klimmen.

Met een snelheid van 60 kilometer per uur rijden we naar onze accommodatie; Patagonia Acres Lodge. We hebben deze accommodatie uitgekozen vanwege de prachtige ligging. Deze lodge ligt redelijk geïsoleerd en er is niet echt een dorp in de buurt. Het blijkt dat een Amerikaanse man de eigenaar is. Hij heeft het gehele complex zelf gebouwd. Er is een gameroom, een jacuzzi, een golfbaan, een enorme sfeervolle serre en natuurlijk een prachtig uitzicht op het meer. De zoon van de eigenaar, Justin, heet ons welkom. Hij is naar Chili gekomen om zijn vader te helpen en heeft hier zijn Chileense vriendin leren kennen. Samen runnen ze de lodge terwijl zijn vader nog op het terrein woont.

We krijgen het advies van Justin om vandaag direct de boottocht naar de Marble Caves te doen. Vandaag is het een prachtige dag. De zon schijnt en de hemel is blauw. Het weer kan hier snel omslaan en daarbij is het een eindje rijden om de Marble Caves nabij Puerto Río Tranquilo te bereiken. Justin geeft ons de tip dat we het beste een boottocht kunnen boeken bij Puerto Mármol. Wij stappen direct de auto in. Via de gravelweg rijden we richting Puerto Río Tranquilo. Nog voordat we dit dorp in rijden zien we aan de rechterzijde een splitsing met een hoop gekleurde vlaggetjes. Dit is de ‘verborgen’ plek waar we een boottocht zouden kunnen boeken. We zijn de enigen waardoor we op dit moment voor de gehele boot zouden moeten betalen. Mochten er nog andere mensen komen, zal de prijs per persoon dalen. We wachten daarom nog eventjes voordat de tour begint. Het geluk wil dat een grote groep motorrijders aankomt waardoor we dus minder hoeven te betalen.

De groep wordt in tweeën gedeeld en we krijgen allemaal een zwemvest om alvorens we het bootje in kunnen stappen. Vanuit deze baai is het een kleine 10 minuten varen alvorens we de Marble Caves bereiken. Hier zien we weer het bewijs hoe prachtig de natuur is. De golven van het meer slaan al duizenden jaren tegen de rotsen aan. Het water heeft de rotsen daarom zo glad weten te maken. Omdat het water prachtig blauw van kleur is, lichten de rotsen ook blauw op. Het weer bepaald hoe fel deze kleur is. Binnenvallende zonnestralen en weerkaatsingen in het water zorgen voor een uniek schouwspel. Iedere dag zullen de marmergrotten er anders uitzien.

De Marble Caves zijn een voorbeeld hoe prachtig de natuur kan zijn. De zonnestralen en de weerkaatsingen in het water zorgen voor de blauwe kleuren van de rotsen.

De Marble Caves zijn enkel bereikbaar per boot en je zult bij een boottochtje een klein uur onderweg zijn. Hoewel deze tour voor deze korte tijd redelijk aan de prijs is, kan ik deze tour absoluut aanraden. Wij zijn er midden op de dag geweest en het was adembenemend mooi. Kun je je voorstellen hoe deze grotten er uit moeten zien tijdens zonsopkomst of zonsondergang?

Terug in onze accommodatie maken Justin en haar vriendin een heerlijke maaltijd voor ons. Hier wordt het eten met liefde en aandacht bereidt. We krijgen een soepje, hoofdgerecht en nagerecht. Omdat Justin een liefhebber is van het vissen krijgt Lianne een vers gevangen vis. Aangezien ik niet van vis houdt, krijg ik een goed stuk vlees. Tijdens het eten blijft Justin in de buurt en we raken aan de praat. Het blijkt dat we beide een passie hebben voor reizen. Daarbij krijgen we ook nog enkele tips van Justin wat we de komende dag kunnen doen in de omgeving.

Na het ontbijt stappen we weer de auto in en rijden we naar de samenvloeiing van twee rivieren; de Río Baker en Río Neff. De samenvloeiing ligt niet heel ver van het Visitor Center van Parque Patagonia. We kunnen onze auto parkeren langs de weg en moeten nog een kleine kilometer lopen om bij het water te komen. De Río Baker heeft een prachtige turquoise kleur en komt van het Lago Bertrand  af. De Río Neff wordt gevoed door het gesmolten gletsjerijs van de bergen en heeft een wat bruinachtige kleur. Op het punt waar wij staan komen de twee rivieren samen. Door een grondverschuiving is er een hoogteverschil ontstaan die een 10 meter hoge waterval heeft gecreëerd. Wat een geweld en wat een natuurspektakel. Het water vloeit samen en stroomt verder als één rivier. Na enkele meters kleurt het water weer prachtig turquoise. En het mooie van deze plek; het is helemaal gratis.

De samenvloeiing van de rivieren Río Baker en Río Neff is spectaculair om te zien en daarbij helemaal gratis!

We rijden verder naar Parque Nacional Patagonia, een nationaal park waar extreem weinig over te vinden is. Dit park is 200.000 hectare groot en grenst aan het Jeinemeni National Reserve. In dit gebied leven heel wat diersoorten zoals de guanaco’s, vossen, poema’s en condors. Via de website hebben we een PDF gevonden met informatie en wandelingen. We hebben ’s ochtends een mooie wandeling uitgekozen, maar de bewegwijzering in dit park laat te wensen over. De wandeling die wij zouden willen maken wordt niet aangegeven en we krijgen het startpunt ook niet gevonden. We komen aan bij het Visitor Center waar op dat moment alles gesloten is. Er is niemand om de weg te vragen en daarom besluiten we om rondom het Visitor Center de La Vega wandeling te maken.

De wandeling start achter het Visitor Center en gaat door de vallei waar we West Winds Campground te vinden is. Tijdens deze korte wandeling zien we groepjes guanaco’s en heel wat vogels. De kans dat we een poema tegen zouden komen is natuurlijk niet al te groot. Nu ben ik altijd iemand die dolgraag wilde katten wil zien en de enige wilde kat die we tijdens deze reis hebben gezien was een overreden poema midden op de weg. Maar zoals in de PDF staat: Wees niet teleurgesteld als je geen poema hebt gezien, ze zullen waarschijnlijk jou wel hebben gezien.

We maken een korte lunchpauze bij de Campground. Hier kunnen we zien dat we niet volledig alleen zijn, drie tenten staat opgezet. Maar eigenlijk is het verder extreem rustig hier. Als we iets meer tijd zouden hebben gehad, hadden we hier zeker veel meer willen ontdekken. Na de wandeling rijden wij weer terug richting onze lodge. Nog voordat we het park verlaten staat er ineens een vos midden op de weg. Vanuit de auto probeer ik het dier te fotograferen. Aandachtig houdt hij me nauwlettend in de gaten vanaf een afstandje. Wanneer ik uit de auto stap begint het dier een soort blaffend geluid te maken. Het is duidelijk niet op zijn gemak met mij in de buurt. Maar sorry, ik wil toch echt wat mooie foto’s van je maken voordat ik je met rust laat….

Via TripAdvisor hebben we gelezen dat er in de buurt van Puerto Gadal een verlaten mijn zou moeten zijn. Inmiddels zijn we al drie maal door dit dorpje gereden, maar hebben we geen aanwijzing van een mijn gezien. Gelukkig zie ik op de terugweg een klein bordje met Mina Escondida langs de kant van de weg. Ik ben natuurlijk benieuwd naar verlaten gebouwen, dus we nemen de afslag en rijden de bergen in. De weg is behoorlijk smal en vol scherpe bochten. Als er een tegenligger zou komen, hebben we een probleem. Na 5 kilometer moeten we door een overwoekerd zandweggetje rijden alvorens we bij Mina Escondida aankomen.

Mina Escondida is een verlaten mijn niet ver van Puerto Gadal. De mijn werd in 1986 verlaten.

Het schijnt dat je hier een rondleiding zou kunnen krijgen om meer informatie te krijgen over de geschiedenis van deze mijn. Bij ons is het echter compleet verlaten en we zijn helemaal alleen. Wij verkennen de verlaten mijn daarom op eigen houtje. Heel erg spannend is deze urbex-locatie niet. De mijn werd in het jaar 1986 verlaten en we kunnen nog een vervallen houten gebouw, enkele machines en de schacht zien. De schacht is nog open en we kunnen zo naar binnen lopen als we zouden willen. Alleen ligt de volledige compleet onder water. Eigenlijk ben ik wel benieuwd wat ik hier zou aantreffen, maar gezien de enorme hoeveelheid water ga ik de schacht niet in.

’s Avonds hebben we weer een heerlijk diner verzorgd door Justin en zijn vriendin. We pakken onze spullen in en gaan op tijd naar bed. ’s Nachts schiet ik ineens wakker. Er loopt een kat op me en het nestelt zich op bed. Even denk ik dat ik weer thuis ben en dat onze kat bij me ligt, maar al snel heb ik door dat het Plomo is. De prachtige kat die Justin verzorgt. Het slaapt in ieder geval vertrouwt met het dier in bed. Het blijkt dat Plomo via het badkamerraam naar binnen is gekomen en een lekker plekje heeft gezocht om een tukkie te doen. Als ik het Justin de volgende ochtend vertel, schiet hij natuurlijk in de lach. Dat is niet de bedoeling, maar gelukkig vinden wij dat niet erg.

Het is inmiddels de dag dat we onze auto moeten inleveren en dat we naar Santiago vliegen om de laatste dagen van onze reis te spenderen. Na het ontbijt pakken we de auto in en rijden we richting Balmaceda. Om hier te komen moeten we een heel stuk langs het General Carrera meer rijden over de onverharde wegen. Na twee dagen over de gravelweg te hebben gereden denk ik dat ik de auto goed onder controle heb. Om er zeker van te zijn dat we op tijd bij het vliegveld aankomen, trap ik het gas wat extra in. Het gaat goed, tot het moment dat ik een andere auto inhaal. Net nadat ik de auto heb ingehaald komt er een flauwe bocht naar links. Terwijl ik de bocht neem merk ik dat de auto doorschuift over het gravel en heb ik de auto niet meer onder controle. Met man en macht probeer ik de auto naar rechts te sturen, maar het lukt niet. Ook het remmen heeft geen enkele zin, we schuiven alsmaar door. Recht voor ons komt een enorme rotswand alsmaar dichterbij en ik krijg de auto niet stil. Op het moment dat ik de auto naar rechts krijg gedraaid volgt er een enorme klap. Gelukkig zijn we niet tegen de rotswand aangeknalt. Een diepe sloot net voor de rotsen heeft de auto tot stilstand weten te brengen. Het probleem is echter dat we met het rechter achterwiel nu compleet vast zitten in deze sloot. Een halve meter voor ons ligt een andere sloot en een klein bruggetje. We zitten vast. Goed vast.

Terwijl ik de bocht neem verlies ik de macht over de auto en schuiven we de weg af. Een enorme klap volgt. Gelukkig zijn we niet tegen een rotswand aangeknalt, maar de auto staat muurvast in een sloot.

De auto die we zojuist hebben ingehaald moet ons hebben gezien, maar rijdt vrolijk verder. Even zijn we bang dat wij hier nog een tijdje vast zitten. De ANWB bellen zal op deze plek geen enkele nut hebben. Na tien minuten komt een volgende auto aan. Een jong Chileens stel stapt uit en probeert ons te helpen. Wat daarna volgt is hartverwarmend. Iedere volgende auto die langsrijdt stopt en probeert te helpen. Zo staan er op een gegeven moment acht auto’s om ons heen. Een man met een camper heeft een spandraad bij en we proberen hiermee onze auto uit de sloot te krijgen. Helaas knapt het spandraad en zitten we nog steeds vast. Na een uur komt er een man in een Jeep aangereden. Hij heeft een dik scheepstouw bij en we proberen het nogmaals. Om de auto niet eerst in de sloot voor ons te laten vallen, slepen we eerst de auto een stuk naar achteren. Als we twee meter naar achteren zijn gesleept, proberen we de auto via de voorzijde uit de sloot te krijgen. Een Chileense man gaat achter het stuur zitten en geeft wanneer nodig gas. Wonder boven wonder lukt het! De auto is los en mooier nog; er is geen schade te zien. We hebben geluk gehad. En we zijn alle mensen voor eeuwig dankbaar. Wat zijn de Chilenen ongelooflijk aardige mensen!!

Het was een wijze les voor me, hoogmoed komt voor de val. Ik rij op een rustig tempo verder. Ondanks de uur vertraging komen we op tijd aan bij het vliegveld in Balmaceda. We leveren de huurauto zonder verdere problemen in en stappen niet veel later in het vliegtuig. We nemen afscheid van Patagonië, maar onze reis zit er nog niet helemaal op. In het volgende verslag kunnen jullie over onze ervaringen lezen in de hoofdstad van Chili: Santiago.