Reisverslag Patagonië #3 – Helemaal alleen in Chileens Vuurland

De volgende ochtend melden we ons om 9.00 bij Europcar om onze huurauto op te halen. Vanaf nu zullen we met onze huurauto Patagonië zelf gaan verkennen. We hebben een enorme pick-up gehuurd waarmee we ook de gravelstraten de baas kunnen zijn. Dat zullen we wel nodig hebben, want we zullen vandaag naar Vuurland rijden. Hier zullen de geasfalteerde wegen plaatsmaken voor gravelwegen. Maar voordat we Puerto Natales verlaten doen we nog flink wat boodschappen. In Tierra del Fuego zijn immers heel weinig voorzieningen, we moeten dus zelf flink wat meenemen. Eigenlijk is het ook verstandig om een jerrycan met benzine te vullen als je hier met een huurauto heenrijdt. Benzinestations zijn schaars en je wilt er echt niet zonder benzine komen te zitten. We vergeten zelf naar een jerrycan te kijken.

Via Puerto Natales rijden we richting Punta Delgada vanwaar we de ferry nemen om Tierra del Fuego te bereiken. We verwachten een lange en saaie reisdag te hebben, maar voordat we Punta Delgado bereiken rijden we door San Gregorio, een spookdorpje. Hier staan een reeks aantal verlaten huisjes, een garage, een loods en in de zee ligt een wrak van een oud schip. Als urbex-liefhebber moet ik hier dus even een korte stop maken om enkele kiekjes te nemen. Dit had ik niet verwacht.

In Punta Delgada hoeven we maar even te wachten op de ferry. We rijden de auto op de ferry en gaan op het dek kijken naar de zee. Enkele malen laten de dolfijnen zich langs het schip even zien. Jammer genoeg kan ik ze niet op de gevoelige plaat leggen. Voor we het al door hebben moeten we alweer in de auto stappen en rijden we de boot af.

Nu zijn we in Tierra del Fuego dus. Een gebied waar weinig mensen wonen en dus ook nauwelijks voorzieningen zijn. Bij Cerro Sambrero maken we van de mogelijkheid gebruik om de auto vol te tanken. De rest van de weg rijden we over gravel en langs weilanden. Hier leven alleen schapen en guanaco’s. Om de zoveel kilometer is er een boerderij te vinden. Hier wil je niet met pech stilstaan of zonder benzine komen zitten.

We wisten dat er op Tierra del Fuego een plaats was waar we koningspinguïns kunnen spotten en we zijn erg blij dat we deze plek vinden. We arriveren om 17.30 uur bij een houten hutje niet ver van de zee. Parque Pinguïno Rey is de plek waar we de op één na grootste pinguïns kunnen zien. We zijn net op tijd, een half uur later en deze plek zou gesloten zijn. Een vriendelijke dame heet ons welkom en geeft ons vooraf wat informatie over de pinguïns van Zuid-Amerika en de koningspinguïns. Na de uitleg mogen we naar de uitkijkspot en daar zien we ze; een stuk of 50 koningspinguïns bij elkaar. Tussen de prachtige vogels waggelen enkele jonkies met hun donzen vacht. Eentje is gevallen en lijkt niet meer op te kunnen staan. Het geluid dat ze maken is fantastisch. De snavel gaat de lucht in en na enkele kreten zakt het kopje als een pudding in elkaar. Waren we maar net iets eerder gekomen, zodat we net wat langer van deze geweldige dieren konden genieten.

Deze nacht verblijven we in Parador Russfin, wat een houtzagerij is waar de medewerkers zelf ook overnachten. De eigenaar spreekt geen woord Engels en ons Spaans is uiterst gebrekkig, maar met handen en voeten weten we met elkaar te communiceren. We mogen met de medewerkers dineren in de kantine en de kamer is prachtig versierd met hout. Wederom een hele leuke ervaring om dit mee mogen te maken.

We nemen afscheid van de eigenaar van de houtzagerij, laten onze auto nog eens achter het bedrijf voltanken en rijden verder. Niet ver van de houtzagerij bezoeken we allereerst Monumento Draga aurífera existente. Vandaag gaan we naar het Parque Karukinka. Dit is een gebied dat nauwelijks wordt bezocht als ik internet en Instagram moet geloven. Zoals in zojuist al schreef zijn er nauwelijks voorzieningen in dit gedeelte van Tierra del Fuego en dat is in Karukinka niet anders. Via internet hebben we een plek gevonden waar we kunnen overnachten. En niet zomaar overnachten, want de komende twee nachten slapen we in een dome. Hoe tof is dat? Wanneer we bij de accommodatie aankomen, mogen we een dome uitzoeken. Er staan acht domes en het zal je niet verbazen dat er geen enkele bezet is. We droppen onze spullen en gaan direct op pad.

Achter onze dome is immers het begin van de Sendero Laguna el Curo en dus maken we onze eerste wandeling in Karukinka. Al vrij snel komen we wildlife tegen, een groepje guanaco’s staat ons van een afstand te begluren. Zodra we te dichtbij komen rent de voorste weg en begint hij een vreemd geluid te maken. In eerste instantie denken we dat het een vogel is, maar het is dus een guanaco die zijn soortgenoten waarschuwt dat wij eraan komen. Een tafereel dat we gedurende de gehele wandeling mee zullen maken. Heel leuk om mee te maken met deze mooie en verlegen beesten. 60% van de guanaco’s in Chili leeft overigens in het Parque Karukinka.

De wandeling gaat door een bos waarna we de heuvels oplopen. Vanaf hier hebben we prachtige uitzichten. Zonde dat hier eigenlijk nauwelijks mensen komen, maar dat vinden wij op dit moment even helemaal niet erg. De wandelroute loopt verder langs een lagune en via een andere heuvel weer de bossen in. In totaal bedraagt de wandelroute 15,2 km, waar we uiteindelijk 6 uur over doen.

’s Avonds koken we onze eigen maaltijd en slapen we voor het eerst in onze leven in een dome. En dat op zo’n mooie plek. Het is echter goed dat we een matje hebben gekocht in Puerto Natales en dat onze slaapzakken tot -5 graden geschikt zijn. ’s Nachts is het namelijk steenkoud en daalt het kwik tot onder het vriespunt.

Ondanks de enorme kou hebben we prima geslapen en starten we de dag met een eigen bereid ontbijtje. Het regent en we zien het niet zitten om een tweede wandeling te doen. We willen daarom een poging wagen om de zeeolifanten te bewonderen. Hiervoor moeten we echter helemaal naar het zuiden rijden. Er is onderweg geen tankstation en we moeten ook nog voldoende benzine hebben om de volgende dag naar Ushuaia te kunnen. Toch wagen we een poging, maar als we na 60 kilometer zien dat we nog niet eens over de helft zijn, keren we om. Helaas geen zeeolifanten voor ons.

Gelukkig is het inmiddels droog geworden en kunnen we beginnen aan de wandeling Pietro Grande Hill. Tijdens deze wandeling klimmen we een heuvel op en hebben we meerdere geweldige uitzichtpunten waarbij we onze eigen dome in de verte zien liggen. Als we het hoogste punt bereiken merken we de kracht van de wind. De wind is zo heftig dat ik nauwelijks kan ademen. Met twee camera’s en een videocamera in de hand durf ik ook nauwelijks vooruit te lopen. Ik heb het gevoel dat ik ieder moment weggeblazen kan worden. Een foto maken van het uitzicht is ook niet te doen. Ik kan de camera nauwelijks stil houden en mijn ogen zijn zo betraand dat ik niet weet wat ik fotografeer.

De wind is iets lagerop stukken minder en het is dus weer een stuk prettiger wandelen. We maken onze ronde verder af en bereiken het startpunt van de wandeling weer. Tijdens beide wandelingen en ook bij onze accommodatie zien we heel wat verschillende vogels. Vogelliefhebbers komen in dit park zeker aan hun trekken.

Parque Karukinka heeft vijf wandelroutes. Twee hiervan zijn meerdaagse hikes waarbij La Patienca maar liefst een week wandelen is. Die wandeling moeten wij dus skippen. Van de drie andere wandelingen hebben wij er inmiddels twee gelopen en we willen de derde ook nog eens lopen. De Cóndores Imaginarios Hill ligt tegenover onze dome en zou niet al te lang moeten duren. Bij deze wandeling is de kans groot dat we condors zouden kunnen zien van dichtbij. We wandelen naar het beginpunt van deze wandeling, maar komen erachter dat het startpunt is achter een rivier. Hoe moeten we hier nou weer komen? Het water van de rivier stroomt behoorlijk hard en is daarnaast ijskoud. Na wikken en wegen besluiten we om deze wandelroute over te slaan. Later die avond zien we de parkrangers wel naar het beginpunt van de wandeling lopen, maar zij trekken al hun kleding uit om de rivier over te steken…

’s Nachts lijkt het nog kouder te zijn in onze dome. We hebben een muts op, thermokleding aan, sokken aan en een hele warme slaapzak, maar toch hebben we het koud. Maar, we kunnen tenminste wel zeggen dat we op een hele unieke wijze hebben overnacht. Daarbij vond ik Parque Karukinka een bijzondere plek om bezocht te hebben. Het feite dat we hier eigenlijk compleet alleen waren en geen andere mensen hebben gezien, maakt het extra uniek. Onze reis gaat verder naar Argentinië, maar dat lezen jullie in het volgende verslag.