Reisverslag Bolivia #6: We survived the Death Road

Nadat we zijn gearriveerd in Uyuni en hebben gegeten, wachten we op onze nachtbus die om 20.00 zal vertrekken. Vooraf hadden we ons ingesteld op een heftige rit in een bus die niet bepaald comfortabel zou zijn. Gelukkig ziet de bus er van de buitenkant al behoorlijk luxe uit. Zodra we instappen zien we pas hoe dat onze vrees ongegrond was, want we hebben volop beenruimte, we kunnen met gemak onze stoel naar achteren klappen en een voetensteuntje omhoog doen. Er is een deken en een kussen beschikbaar en er loopt personeel rond die ons verzorgt met eten. Ook wordt er een film afgespeeld zodra we rijden en kunnen we gebruik maken van WiFi. Wij hebben absoluut niets te klagen. Ik probeer te slapen om zo de nacht over te slaan. De verwachting is dat de rit namelijk een kleine 12 uur zal duren en we om 8.00 ’s ochtends in La Paz arriveren.

Hoewel ik bij tijd en wijle wakker wordt, heb ik redelijk kunnen slapen, maar om 4.00 ben ik klaarwakker. Wat me al snel opvalt is dat we een hele grote stad naderen, want ik zie enorm veel lichten in een dal. Het blijkt dat we al bijna in La Paz zijn. Hier schrikken we van, want overal wordt gewaarschuwd dat je beter niet in de avonduurtjes door La Paz kan struinen. Al moet ik erbij vertellen dat de Lonely Planet uitermate paniekerig overkomt. Om 5.00 bereiken we ons eindpunt en staan we midden in een grote stad. Gelukkig kunnen we al snel een taxi aanhouden en met de iPhone laten we zien waar we heen willen. Zonder problemen worden we afgezet bij ons hotel. Maar omdat we zo vroeg aankomen, kunnen we onze kamer nog niet in. Gelukkig is er in het hotel een aparte ruimte waar we kunnen wachten en een kopje thee krijgen. 8.00 zijn onze kamers gereed en droppen we onze spullen in de kamer. We zoeken een plek om te ontbijten en vinden op de hoek van de straat een leuk tentje dat gerund wordt door een Zweedse dame. Het ontbijt dat we hier krijgen is fantastisch.

Na het ontbijt zoeken we het hoofdkantoor op Gravity Assisted Mountain Biking. Hier hebben we onze Death Road tour geboekt, welke morgen op het programma staat. Na een kleine wandeling door het centrum bereiken we het kantoor en kunnen we betalen. Overigens, het hoofdkantoor blijkt recht tegenover ons hotel te liggen. Dat krijg je met een verouderde Lonely Planet. We moeten allerlei formulieren ondertekenen en onze maten doorgeven voor handschoenen, helm, pak en voor de fiets. Er is geen weg meer terug, morgen gaan wij de beruchte Death Road af fietsen. Wanneer we betaald hebben en ook nog bij een bank geld hebben gepind, lopen we door het centrum van La Paz. Het is een behoorlijk drukke stad. Er zijn veel mensen op de been, het drukke verkeer zorgt voor opstoppingen en de stad ziet er uit als iedere Midden- of Zuid-Amerikaanse stad. En heel erg positief is dat dus niet. We bekijken de Catedral de San Francisco en wandelen over de heksenmarkt.

Naast de kleurrijke dekens en kleding, stenen en specerijen, zien we ook overal foetussen van lama’s en snavels van vogels. Ze worden gebruikt om de goede en kwade geesten te beïnvloeden. Een foetus van de lama wordt bij een nieuw gebouwd huis onder een hoeksteen begraven. Dit zou geluk moeten brengen. Niet echt de souvenirs die ik mee naar huis zou willen nemen.

In de middag laten we Lianne achter in het hotel en gaan we op zoek naar een kabelbaan die ons naar een uitzichtpunt brengt over de stad. La Paz heeft verschillende kabelbanen, ieder een verschillende kleur. Zo kan de lokale bevolking op een snelle wijze naar een hoger gelegen gedeelte van de stad komen, zonder uren in het verkeer vast te staan. Omdat La Paz in een dal ligt, is een kabelbaan een slimme manier van reizen. Wij maken gebruik van de rode kabelbaan en zijn binnen een mum van tijd op de hoge heuvels rondom het drukke centrum. Hier hebben we een mooi overzicht op La Paz en zien we pas echt hoe immens groot deze stad is.

Na een korte wandeling keren we terug naar het hotel en pikken we Lianne weer op om een drankje te drinken in de English Pub. Het is niet bepaald Boliviaans, maar ze hebben er enkele lekkere biertjes. Hierna lopen we door naar het restaurant The Steakhouse. We bestellen alle vier dezelfde steak met Johnny Walker saus. En wat een fantastische steak was dit, zelden heb ik zo lekker gegeten. Complimenten aan de kok en mocht je zelf eens in La Paz zijn, bezoek absoluut deze steakhouse.

De volgende dag worden we om 8.00 verwacht bij het café Sol y Luna, niet ver van ons hotel. Het blijkt dat dit een Nederlands café is. Hier maken we kennis met onze gids voor de Death Road Tour; Robbie, toevallig ook een Nederlander. We wachten hier tot onze groep compleet is. In totaal zijn we met 14 man, met twee gidsen en een chauffeur. Wanneer de groep compleet is, stappen we de bus in en geeft Robbie tijdens de rit een briefing over de dag die ons te wachten staat. Ook krijgen we onze gear uitgereikt.

Dan is het tijd voor actie. In La Cumbre, op een hoogte van 4700 meter, krijgen we allemaal onze mountainbike en mogen we wennen aan de fiets. Daarna krijgen we een uitgebreide briefing over het eerste gedeelte van de rit, die we zullen afleggen op het asfalt. Tijdens de briefing maak ik even een foto wat absoluut niet wordt gewaardeerd. Robbie staat erop dat iedereen goed luistert en begrijpt wat er van hem/haar verwacht wordt. Een ongelukje kan in een klein hoekje zitten en iedereen dient zijn gezonde verstand te gebruiken. Zeer professioneel van onze gidsen. Voordat we van start gaan zegen we onze fietsen in.

De eerste kilometer leggen we af op de verharde weg af. Aangezien we dalen, halen we een behoorlijke snelheid. Zo halen we enkele vrachtwagens en bussen in en kunnen auto’s ons niet voorbij komen. Het geeft aan welke snelheden we halen. Op deze manier leren we onze fiets kennen en kunnen de gidsen meekijken en indien nodig nog tips meegeven.

Nadat we hebben kunnen wennen aan onze fiets stappen we terug de bus in en rijden we door naar het startpunt van de Camino de las Yungas, ’s wereld dodelijkste weg. Vanaf dit punt is er geen asfalt meer en zullen we fietsen over gravel en losse stenen. De rit zal 68 kilometer zijn waarin we langzaam naar beneden afdalen. Bij enkele mensen van de groep neemt de spanning behoorlijk toe, maar onze gidsen geven peptalks om hen er doorheen te loodsen.

De Camino de las Yungas werd in de jaren ’30 van de 20e eeuw aangelegd. In die tijd was er een oorlog gaande tussen Bolivia en Paraguay. Paraguayaanse krijgsgevangenen werden gebruikt om een weg aan te leggen tussen La Paz en Coroico. Deze weg moest lopen door het bergachtige gebied. Veel krijgsgevangenen konden ontsnappen, maar wanneer ze weer gevangen werden genomen kregen ze de keuze; of de kogel of van de weg tientallen meters naar beneden springen. Al tijdens de bouw werd de weg berucht en kreeg de weg de naam Death Road. De weg was de jaren erna de enige verbinding tussen beide steden en werd volop in gebruik genomen door verkeer. Gezien de gevaarlijke situaties vielen hier ook vele verkeersdoden. De teller staat op ruim 19.000 slachtoffers. Nadat een nieuwe weg in gebruik werd genomen en het verkeer ontlast werd, bleef de weg een trekpleister bij toeristen die nu met name met de mountainbike de weg afleggen.

Wanneer iedereen gereed is beginnen we aan de Death Road. We krijgen te maken met grote rotsblokken midden op de weg, scherpe bochten en stukken die net breed genoeg zijn voor één auto. Op sommige plekken is er geen vangrail en zien we meters diepe kliffen. Het is niet gek dat er vele doden vielen bij inhaalmanoeuvres. Omdat er zoveel slachtoffers vielen, werd een een veiligheidsregel bepaald: uitsluitend op deze weg in Bolivia wordt links gereden. Zo konden de automobilisten zien waar de afgrond zich bevond. De regel is nog steeds van kracht en dus fietsen wij langs de kliffen af.

De voorste groep met de mannen gaat als een speer naar beneden. Enkele mannen gaan onderuit, maar gelukkig gebeurt er niets ernstigs. De vrouwen doen het wat rustiger aan en houden hun eigen tempo aan. Om de zoveel kilometer maken we een stop en wachten we tot de groep weer compleet is. Tijdens de stops kunnen we van het fantastische landschap genieten en zien we in de verte wat ons nog te wachten staat.

Verschillende kruizen langs de weg herinneren ons eraan dat de Death Road veel levens heeft geëist. Op 24 juli 1983 is een bus vanaf de Yungasweg in een ravijn gestort waarbij meer dan 100 passagiers om het leven zijn gekomen. Dit ongeval staat bekend als Bolivia’s ernstigste verkeersongeval.

We fietsen achter kleine watervallen, crossen door rivieren en dalen zo naar een hoogte van 1200 meter. Het mag dan geen wedstrijd zijn, toch zoek ik de grenzen op en kijk ik wat ik met de fiets kan. Er zijn echter sommige bochten waar ik even slip, waarna ik bedenk dat ik toch mijn gezonde verstand moet blijven gebruiken. Ook in recentere jaren zijn hier fietsers verongelukt. Een andere bocht is iets te scherp waardoor ik op een berg met stenen fiets. Gelukkig blijf ik op mijn fiets zitten en kan ik de voorste groep aardig bijbenen. Thijs krijgt nog een lekke band en op enkele kleine valpartijen na (en nee, de Nederlanders zijn niet gevallen), komen we in Coroico aan bij onze eindbestemming. We survived the Death Road!

En wat een geweldige ervaring! Jaren terug heb ik bij de tandarts in een tijdschrift over deze weg gelezen. Dat was het moment dat het op mijn bucketlist kwam te staan. En nu, jaren later, heb ik deze weg afgefietst. Fantastisch en wat een kick.

Bij onze eindbestemming drinken we een welverdiend biertje en maken we nog een groepsfoto. Na ons biertje rijden we door naar het dierenopvangcentrum La Sende Verde Animal Refuge. We kunnen ons hier opfrissen en krijgen een lekker diner. Ook gaan we met een vrijwilliger mee om de dieren van de opvang te bekijken.

We keren met onze bus terug naar La Paz en pakken onze spullen in. In de vroege morgen vliegen we vanaf La Paz door naar Rurrenabaque waar we het Amazonegebied zullen gaan ontdekken. Dit lees je in het volgende reisverslag.