Reisverslag Bolivia #3: Walking with pumas

We genieten nog volop na van afgelopen avond. Een jaguar en een poema zien, wie had dat gedacht? Ook Nick kijkt non-stop op zijn fotocamera en kijkt de foto’s keer op keer terug. We hebben een hele goede nachtrust gehad, met dank aan de werkende airco. Vandaag gaan we niet zo vroeg op pad. Na het ontbijt stappen we de auto in en rijden we een klein kwartiertje. We stappen uit en gaan we te voet verder door de jungle. Nick neemt ons mee naar een waterpoel, waar met enige regelmaat dieren komen drinken. Het is een ruim kwartier lopen alvorens we aankomen bij deze waterpoel. Althans, het zou een waterpoel moeten zijn. Het is momenteel zo droog in dit gebied en het heeft al een hele tijd niet geregend, waardoor er geen water is. En als er geen water is, komen er natuurlijk ook geen dieren. Op een soort uitkijktoren wachten we nog even af, maar naast enkele vogels zien we niets. We lopen daarom terug naar de auto. De zon doet weer zijn werk en het kwik is al flink gestegen. Door deze hitte spotten we verder niets en keren we terug naar onze rangerstation.

We wassen onze kleren, die we mooi in de zon kunnen laten drogen, spelen spelletjes en kijken met enige regelmaat nog eens terug naar onze foto’s. Nathalie maakt nog een lunch klaar voor ons en we rusten nog wat uit. Tegen het einde van de middag kunnen we weer op pad. Een ranger wil graag mee en is met ons in de auto gestapt. Communiceren met hem is niet echt mogelijk, hij spreekt geen woord Engels. Nick neemt ons mee naar een gebied waar hij nog niet zo lang geleden een dode jaguar had gevonden. Het dier is waarschijnlijk aangereden door een trucker. De trucker heeft het dier vervolgens in de bosjes gelegd en is weer verder gereden. Van het overleden dier is op enkele botten na, niets meer over.

We rijden door tot het gasbedrijf, maar zien geen enkel dier. Omdat er weer enkele trucks onderweg zijn en de zon langzaam weer onder gaat wachten we af tot de trucks ons passeren. Ondertussen kunnen wij enkele mooie foto’s maken van het gebied om ons heen. Op dit moment zijn er namelijk ook nog geen vervelende muggen.

De trucks passeren ons en wij beginnen aan onze terugweg naar het rangerstation. We leggen dezelfde weg af als gisteren en hopen erop dat we de jaguar van gisteren weer rondom dezelfde plek kunnen zien. Het is inmiddels weer donker, hoewel de volle maan voor voldoende licht zorgt. Of het aan de volle maan ligt weet ik niet, maar het lijkt er ook op dat er veel minder muggen actief zijn. We kunnen dus de ramen van de auto open laten. Inmiddels rijden we in het gebied waar we de jaguar gisteren zagen. Nick is inmiddels op het dak van de auto gaan zitten en schijnt met zijn zaklamp heen en weer. Wij doen hetzelfde, maar helaas… vandaag geen jaguar. We rijden verder en komen nu in het gebied waar we de poema hadden gezien, maar ook geen spoor van de poema. We rijden door tot de ranger vanaf de achterbank wat begint te mompelen. Ineens stopt José ook de auto. Zien we iets? Ja, ineens loopt er voor de auto een poema weg. Het beest zat midden op de weg te chillen en wij hadden het geeneens gezien. Het lijkt erop dat dit hetzelfde dier is als gisteren. En net als gisteren lijkt het dier behoorlijk relaxt. Het loopt rustig voor de auto, kijkt een aantal maal om en verdwijnt net als gisteren in de bosjes.

Nick is inmiddels weer helemaal enthousiast en kijkt of hij het dier nog ergens in de bosjes ziet lopen. Maar zo’n 10 meter verderop komt het dier weer uit de bosjes en loopt het weer de weg op. Deze poema is zo relaxt dat Nick zegt dat we de auto uit mogen en hem achterna kunnen lopen. Dat laten we ons geen tweede keer zeggen. Met z’n zessen lopen we vervolgens op gepast afstand achter de poema aan. Zodra de poema stopt, stoppen wij ook. Het is en blijft immers een roofdier. De poema loopt, stopt, kijkt om en loopt verder. Een half uur later zijn we nog steeds achter de poema aan het lopen, ik kan er zelf geen genoeg van krijgen. Dat we gisteren de jaguar en poema hebben kunnen spotten was al een mooi moment, maar dit is uniek. Zelfs Nick heeft de poema nog nooit zo goed gezien en zo lang met het dier kunnen lopen. Wat wij hier meemaken is uiterst speciaal. Walking with pumas.

Ik had wel de hele avond met het dier willen wandelen, maar na ruim een half uur besluiten we om de poema met rust te laten en terug in de auto te stappen. Kennelijk is de poema er nog niet geheel klaar mee, want hij gaat enkele meters van de auto lekker op de grond liggen. Alsof deze poema het ook nog leuk vond om met ons te wandelen. Helaas moeten we verder en we rijden voorzichtig langs het dier dat weer rustig in de bosjes verdwijnt. Wat een kippenvel moment.

We rijden door en ik spring een enkele keer op. Ik denk namelijk weer een dier te zijn, maar het blijkt tot twee maal toe een gier te zijn. Ook mooi, maar we hoopten even op een jaguar. Opeens zie ik weer twee groene oogjes en ik maak Nick erop attent. ‘No, it’s a bird’, zegt hij. Maar het is geen vogel, het is iets anders en het verdwijnt in de bosjes. Misschien is het een ocelot? We schijnen met de zaklampen in de bosjes en ineens zien we daar een vosje. Dit beestje heeft Nick nog niet eerder gezien tijdens zijn tours. Het vosje lijkt ook op z’n gemak te zijn, want het kijkt ons rustig aan en laat zich fotograferen tot het vervolgens weer rustig wegloopt.

Een poema en een vos. Het is niet veel, maar het waren weer twee mooie momenten. Nick is alleen maar met zijn fotocamera bezig en kijkt de foto’s van de poema terug. ‘Amazing’, ‘Awesome’ horen we met enige regelmaat. Het geeft aan hoe speciaal dit was. Het wordt nog specialer, want ineens zien we in een waterpoel langs de weg twee oogjes. We hebben eigenlijk geen idee wat het is, tot het opstaat en wegrent. In het water lag een tapir te chillen in de modder. We kunnen het dier een tijdje volgen. De tapir is zichtbaar in paniek en wil de bosjes in vluchten, maar het beest glijdt uit en rent terug de weg op. Gelukkig weet hij niet veel later wel weg te duiken in de bosjes. Helaas ging het allemaal zo snel dat we geen fatsoenlijke foto hebben kunnen maken.

Iets verderop rent nog een gordeldier voor de auto weg en zien we ook een totaal opgepeuzelde gier op de weg liggen. Dit moet het werk zijn geweest van een ocelot. Maar we spotten geen dieren meer. We keren vandaag redelijk op tijd terug in onze rangerstation en kunnen weer onze buik rond eten met het eten van Nathalie. Terwijl Nick al te bed gaat en steeds maar zijn foto’s terugkijkt, drinken Thijs en ik nog een biertje alvorens wij ook gaan slapen.

Wanneer ik de volgende dag ga douchen, zie ik ineens een teek boven mijn bil. Deze heb ik met alle waarschijnlijkheid opgelopen tijdens het lopen in de jungle. Gelukkig hebben we een tekenpen bij en kan ik het beest eruit halen. Nick vertelt dat hij er ook enkele heeft, maar dat deze geen ziektes dragen. Na het ontbijt maken we nog een laatste ronde met de auto in de hoop om nog een jaguar te spotten, maar helaas hebben we geen geluk bij daglicht. We rijden terug en pakken onze spullen in. Onze trip door het Kaa-Iya National Park zit erop. Op de weg terug zouden we nog het geluk kunnen hebben om dieren te zien. Op een heel vlug overstekende wezel na, zien we verder geen grote dieren meer.

Nick heeft echter nog een verassing voor ons. We rijden een ander zandweggetje op waar niet vaak over wordt gereden zo lijkt het. De takken van allerlei bomen hangen deel over de weg en piepend en krakend manoeuvreert de auto zich erdoor. De auto zal flink wat krassen rijker zijn. Nick neemt ons mee naar Mirador de Irala. Hij zegt dat het misschien wel één van de mooiste uitzichtpunten van Bolivia is. We stoppen de auto en gaan een stukje te voet verder tot we ineens bij een enorme kloof aankomen en een fantastisch uitzicht hebben op de omliggende jungle. Wat ik echter niet heb gehoord is dat we naar de rotsen van de klif moesten kijken, want ineens horen we gekraai van enkele ara’s die waarschijnlijk hun nest hebben in de rotsen. Drie ara’s vliegen vervolgens weg met een hoop geluid.

Nick heeft gelijk, het is een fantastische plek. Het is ontzettend zonde als dit gebied ooit in handen komt van de Chinezen en wordt ontbost. Helaas is de kans heel groot dat dit ooit zal gaan gebeuren. De Boliviaanse regering wil namelijk een weg bouwen naar Paraguay, midden door het park. En dan zijn er ook nog de Chinezen die van alles in het land bouwen. De toekomst van het natuur in Bolivia is niet rooskleurig. Inmiddels komen de ara’s ook weer terug want het kruisende geluid dat ze maken komt steeds dichterbij. Een mooie afsluiter bij dit geweldig stukje natuur.

Na dit geweldige uitzichtpunt, maken we verderop ook een korte stop bij Valle de la Luna, een soort maanlandschap. Nick zegt dat deze Valle de la Luna mooier is dan in La Paz, wat nog op onze planning stond. Helaas blijkt dat de mens de natuur aardig om zeep kan helpen. Op de rotsen zijn allerlei kruizen en poppen geplaatst en overal ligt afval en kapotte bierflesjes. Uiterst spectaculair is het niet en op de foto’s komt het landschap ook totaal niet over.

Terug in de bewoonde wereld maken we een korte stop bij het dorpje San Jose de Chiquitos. Dit dorp staat sinds 199o op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO vanwege de Jezuïetenmissies van de Chiquitos. Tussen 1696 en 1760 werden nederzettingen gesticht door de jezuïeten. Zij wilden de lokale stammen bekeren tot het christendom. Er zijn in totaal 9 missieposten, waarvan er 6 tot de UNESCO Werelderfgoedlijst behoren. In tegenstelling tot vele andere Zuid-Amerikaanse landen, zijn de missieposten in Bolivia intact gebleven. De missiepost van San José Chiquitos is de mooiste van Bolivia. De kerk werd in 1754 gebouwd.

In San José de Chiquitos gaan we vervolgens ook eten bij een Braziliaans restaurant. Er is volop keuze en het is all-you-can-eat en de kip smaakt heerlijk. Daarna wacht ons de lange terugweg naar Santa Cruz de la Sierra. Maar voordat we bij ons hotel worden afgezet neemt Nick ons nog even mee in het Jardin Botanico. We hebben nog geen luiaard gezien en in dit park leven ze. Al snel spot Nick enkele in de bomen en gelukkig kunnen wij er zelf ook één spotten. We lopen in vogelvlucht door dit park heen. Het ziet er rustgevend en leuk uit, wellicht nog een bezoek waard tijdens onze laatste dag in Santa Cruz.

Na het bezoek aan het park worden we bij ons hotel afgezet. We hebben een hotel gekozen niet ver van het vliegveld, maar het lijkt wel alsof we terecht zijn gekomen bij een compleet afgesloten complex in een slechte buurt. Buiten de deuren eten lijkt er niet in te zitten. We nemen afscheid van José, Nathalie en Nick. Na twee tours kan ik Nick alleen maar aanbevelen. Het is een grappige kerel die enorm veel om dieren geeft. Het zijn misschien niet de goedkoopste tours, maar het is het geld absoluut waard. Dus ga je naar Bolivia en wil je een jaguar of poema spotten? Neem dan contact op met Nick’s Adventures.

Wij vervolgen onze reis naar de Potosí province waar we de ‘Four Days Of Fantasy Tour’ zullen gaan doen waarbij we richting de Salar de Uyuni zullen rijden. Dit lees je in mijn volgend blog.