Reisverslag Bolivia #4: Four Days Of Fantasy Tour

De vlucht verloopt prima. Het is een kleine drie kwartier vliegen voordat we Cochabamba bereiken. Wanneer het vliegtuig stil staat, kijken we nogmaals naar de tijd. We hebben nog 10 minuten voor een overstap en beginnen wat onrustig te worden. De deuren gaan maar niet open en wij zitten op de achterste rij. Een Engelse man, die een rij voor ons zit, ziet ons ongeduldig worden en kalmeert ons door te vertellen dat de helft van het vliegtuig de overstap moet halen en dat het vliegtuig wel wacht. Hij heeft gelijk, want veel mensen zien we in het andere toestel ook zitten.

Wanneer we landen in Tarija staat een chauffeur van Tupiza Tours ons op te wachten. De man heet Mario en hij heeft zijn zoontje meegenomen. Beiden spreken nauwelijks Engels. Tarija ziet er op het eerste oog uit als een mooie, moderne stad, maar wij rijden snel door naar Tupiza. Deze plaats is gelegen op een hoogte van 2850 meter, we zullen dus behoorlijk stijgen. Nadat we Tarija hebben verlaten en in de bergen komen, is het enorm mistig en regenachtig. We hebben nauwelijks zicht, maar er is zicht aan het einde van de tunnel. Letterlijk, want wanneer we in de mist een tunnel inrijden, zien we aan de andere zijde ineens het zonnetje schijnen en is het prachtig weer. Het landschap verandert gaandeweg ook steeds meer. Het wordt stoffiger, we zien cactussen en bolletjes van gras. En we zien ook de eerste lama’s langs de kant van de weg.

Het asfalt heeft inmiddels plaats gemaakt voor gravel en we rijden in een gebied vol bergen en diepe ravijnen. Het uitzicht is fantastisch, maar onze chauffeur rijdt wel behoorlijk roekeloos op deze zanderige wegen. We banen zigzaggend over de bergweggetjes een weg omhoog. Ergens lijkt het al een beetje op de Death Road. In één van de ravijnen zien we ook al een truck liggen die naar beneden is gedonderd. Een stuurfoutje of een moment van onoplettendheid kan fataal zijn. Aangezien we ook gestaag stijgen is het raadzaam om ook voldoende te drinken. We hebben een flesje water op het vliegveld gekocht, maar dit was eigenlijk niet voldoende. Mijn lenzen worden steeds droger en met één oog zie ik nauwelijks nog iets. Ik krijg er koppijn van, maar het zou ook al met de hoogte te maken kunnen hebben. Gelukkig naderen we Tupiza. Het is bizar dat we van het ene moment in een bergachtig landschap rijden en wanneer we de top van een berg hebben bereikt, rijden we ineens over een totaal vlak gebied.

In Tupiza worden we afgezet bij het kantoor van Tupiza Tours. Gelukkig is het kantoor gevestigd in het hotel waar we overnachten. We betalen voor onze tour en krijgen uitleg wat we precies gaan doen en zien de komende dagen. Daarna doen we inkopen en rusten we even onder het genot van een drankje uit in het hotel. Wanneer de zon langzaam naar beneden gaat, bezoeken we het uitzichtpunt Mirador Christo. Een enorm beeld van christus op een berg, waar mensen kunnen genieten van een mooi uitzicht. Tupiza wordt omringd door de bergen van Cordillera de Chichas en ligt hierdoor in een vallei. De bergen hebben allerlei kleuren en wanneer de zon zakt, geeft het een mooi beeld. De Mirador Christo straalt verder weinig romatiek uit, want overal liggen lege bierflesjes en de graffiti maakt het er ook niet fraaier op.

In de Lonely Planet hebben we een leuk restaurant gevonden waar we willen eten, maar het gaat pas om 19.00 open. We wachten derhalve even op het centrale plein. Wanneer ik nog eens terugkijk naar de Mirador Christo lijkt het alsof de hemel in brand staat. De lucht is compleet oranje geworden en dit levert een spectaculaire foto op.

Het is inmiddels al 19.00 geweest en ons uitgekozen restaurant is nog steeds niet open. Het heeft er ook alle schijn van dat deze tent sowieso niet zal openen. Onze magen beginnen te rommelen, dus gaan we tegenover ons hotel naar een restaurant. Hier bestellen de dames een pizza en de mannen een bord pique macho. Dit is een flink bord met beef, worstjes, frietjes, uien, ei, mosterd, mayonaise en ketchup. Eigenlijk is het een Boliviaanse versie van de kapsalon. Een flink bord, maar het smaakt heerlijk! Met een volle buik kunnen we ons te bed leggen.

Na een goed ontbijt maken we ons gereed om te vertrekken voor onze tour. De chauffeur die ons gisteren naar het hotel bracht, is opnieuw onze chauffeur de komende dagen. Daarnaast hebben wij een Engelstalige gids geboekt. Nancy, een kleine vrolijke dame zal onze gids zijn. Onze backpacks worden vastgebonden op het dak van de auto en we maken ons op voor de Four Days Of Fantasy Tour. Zodra we Tupiza uit rijden, komen we al direct aan bij de eerste stop; Quebrada de Palala. Een bizarre rotsformatie die is gevormd is door de verschillende weertypes in de loop der jaren.

Vanaf dat moment wordt de weg omhoog ingezet en rijden we over de gravelwegen van de bergen, langs diepe afgronden naar een hoogte van 3600 meter. Het uitzicht is al spectaculair en bij Sillar kunnen we enkele foto’s schieten van het maalandschap. Het is een eerste kennismaking met de vele uitzichtpunten die we nog zullen gaan zien.

Onze chauffeur heeft dan al behoorlijke haast en haalt op onmogelijke momenten steeds de andere groepen in. Hij heeft enorm veel ervaring, want hij rijdt hier al 10 jaar wekelijks. Het lijkt erop alsof hij het beste met ons voor heeft, want hij probeert ons steeds overal als eerste naartoe te brengen zodat we foto’s kunnen maken zonder andere mensen. Zo komen we in Nazarenito een kudde lama’s tegen. We mogen uitstappen en de dieren van dichtbij bekijken. En wat een schatjes zijn het. Ze maken een soort piepend geluid, wat ontzettend lief klinkt. De mensen die in deze omgeving wonen houden veelal lama’s. Ze lopen in kuddes rond in de omgeving en om ze te markeren hebben de meeste lama’s een halsband of kleurrijke oorbellen.

In het dorpje Cerrillos hebben we een lunchpauze. Het dorpje stelt niets voor en het is bizar dat er mensen kunnen leven in deze omgeving, zonder ook maar enige voorzieningen in de buurt. Terwijl wij een klein rondje in het dorp maken, heeft Nancy het eten klaargemaakt in het huis van een lokale bewoner die haar woning voor ons beschikbaar heeft gesteld. Het is een soort linzencurry met rijst, aardappelen, uienringen, ei en een komkommersalade. Het smaakt meer dan prima.

We rijden verder en zien het landschap alsmaar veranderen. Cactussen maken plaats voor bolletjes gras en vervolgens bevinden we ons op zo’n grote hoogte dat er nauwelijks nog iets groeit. We maken een stop bij het uitzichtpunt bij Polulos waar we uitkijken over een mooie vallei met vulkanen op de achtergrond.

Oudere dames zitten hier aan de kant van de weg en breien, op de Boliviaanse wijze, mutsen, handschoenen en kleding van lama vacht. We kopen een leuke muts voor een klein bedrag. Dat gunnen we deze mensen!

Op een hoogte van 4260 meter maken we vervolgens een stop bij de koloniale ruïnes van de stad San Antonio de Lipez. Dit is een oude zilvermijnstad die de Spanjaarden lang geleden hebben veroverd. Toen dit nog een levende stad was, behoorde deze plek tot de hoogste stad van Bolivia op 4690m hoogte. Tegenwoordig heeft La Paz deze eer.

Onze laatste stop is het uitzicht op de Laguna Morejon en de Volcan Uturuncu, op een hoogte van 4855 meter. Op deze hoogte waait het al behoorlijk hard waardoor de temperatuur behoorlijk koud aanvoelt. Maar het uitzicht is weer om in te lijsten. De Uturuncu staat in een gebied met een aantal supervulkanen die 1 miljoen jaar geleden met gigantische kracht zijn uitgebarsten. De laatste jaren is deze vulkaan in een gestaag tempo aan het opzwellen. Wetenschappers vrezen ervoor dat de Uturuncu door deze snelle groei zich zou kunnen gaan ontwikkelen tot een supervulkaan. Als deze dan uitbarst kan dit grote invloed op ons klimaat hebben.

Hierna rijden we door naar onze slaapplek in Quetana Chico. We slapen in een gebouw met enkele kamers. Om ons op te warmen krijgen we een kan met heet water en hierbij coca bladeren, zodat we cocathee kunnen maken. Men zegt dat de coca bladeren helpen tegen de hoogte. Tijdens onze trip met Nick’s Adventures had ik al eens enkele bladeren in mijn mond gestopt, maar echt een succes vond ik het niet. Het smaakt gewoon als bladeren, en het is net alsof je gewoon van een willekeurige boom bladeren pakt en deze in je mond stopt. In de thee valt de smaak wel mee, al is het niet heel erg lekker. Gelukkig warmt het ons wel op. Na de thee krijgen we ons eten.

De nacht was vrij heftig. De hoogte heeft ons te pakken gekregen. Zeker wanneer ik midden in de nacht wakker wordt en naar de wc loop, voelt het alsof ik dronken ben. Ik heb hoofdpijn en waggel naar de toiletten. Thijs en Lianne zeggen dat ze last hebben van hartkloppingen. Prettig is het allerminst.

Na het ontbijt lopen we door het dorpje van Quetana Chico. Het is een stoffig dorp waar naar het schijnt enkel accommodaties zijn opgezet voor de reizigers. Er leven hier wel mensen, maar waarschijnlijk wonen ze hier niet permanent. We bezoeken in het iets verder gelegen Quetana Grande een lamaboerderij waar we de ‘versierde’ lama’s van dichtbij kunnen bewonderen.

Vandaag zullen we een divers landschap gaan bezichtigen met als hoogtepunt de Laguna Colorada. De eerste stop is bij de Laguna Hedionda Sur. Bij dit meer zien we de eerste flamingo’s. Enkele groepen vliegen laag over het water naar een andere deel van het meer.

Iets verderop zien we de Kollpa Laguna, een meertje dat wit getint is. Het witte is overigens geen zout, maar colpa. Dit wordt gebruikt om onder andere shampoo mee te maken.

We rijden door naar de warmwaterbronnen van Chalviri, hier blijkt het behoorlijk druk te zijn waardoor we eerst nog de Desierto de Dali bezoeken. Zoals de naam al doet vermoeden heeft het landschap veel weg van het werk van Dali. De bergen hebben verschillende kleuren, er zijn bizarre rotsformaties te zien in het zand. Het is indrukwekkend en heeft inderdaad veel weg van het werk van Dali.

Aan de voet van de Volcan Licancabur komen we vervolgens aan bij de Laguna Verde en de Laguna Blanca. De meertjes worden omringd door maar liefst acht vulkanen, waarvan de Licancabur er één is. Met name de Laguna Verde is van intense schoonheid. De turkooise kleur van het zoutmeer, de omringende vulkanen en het contrast met de lucht. Het is in één woord fantastisch. De kleur van het meer wordt veroorzaakt door de grote hoeveelheid mineralen in de grond. Er staat hier vaak een stevige wind, waardoor het wateroppervlak soms wel een temperatuur van -56 graden kan bereiken. Door de chemische samenstelling kan dit meer echter niet bevriezen.

Direct naast de Laguna Verde is de Laguna Blanca te zien. Dit meer is in tegenstelling tot de Verde niet giftig. Ooit vormden beide meertjes één groot meer. Rondom de Laguna Blanca konden de mensen vroeger tevens de thermale baden bezoeken, maar deze zijn inmiddels enkele kilometers verderop aangelegd.

We rijden terug naar de termas van Chalviri en passeren de Desierto Dali weer, tot er ineens een dier oversteekt. Het is een Andesvos! Het vosje blijft langs de kant van de weg zitten zodat we het dier goed kunnen zien. Dat had ik op deze hoogte niet verwacht.

Terug bij de termas is het nog steeds vol met mensen. Door de drukte is de magie van deze plek een beetje verdwenen. Het is hier ook vrij fris, dus we zien ervan af om het water in te gaan, hoewel het water echt lekker warm was. Ondertussen heeft Nancy eten voor ons klaargemaakt; lekkere hamburgers die er bij mij wel ingaan. Door de hoogte voel ik me verre van goed, maar na wat te hebben gegeten en gedronken, voel ik me al een stuk beter.

Terwijl ook de andere mensen lunchen, is de termas helemaal verlaten. Een mooi moment om nog even enkele foto’s te schieten. Na de lunch rijden we verder en gaan we naar het hoogste punt van de dag: 5000 meter. Hier zijn de geisers van Sol de Mañana te zien. Het bevat diverse gaten in de grond van waaruit hete stoom ontsnapt die een hoogte van 50 meter kunnen bereiken. Helaas staat er een enorm harde wind, waardoor alle stoom heel laag weggeblazen wordt en het er net iets minder indrukwekkend uitziet. Verder zijn er veel pruttelende modderpoelen te zien. De geur die hier hangt zullen de mensen wel kennen die ooit ook dergelijke plekken hebben bezocht. Aan de andere zijde van de berg zijn de beroemde geisers van het Chileense El Tatio gelegen. Het schijnt dat deze stukken spectaculairder is dan Sol de Mañana.

Nu we het hoogste punt van de tour hebben bereikt, zullen we verder alsmaar dalen. We rijden door naar de Laguna Colorada, een plek waar ik al zoveel prachtige foto’s van heb gezien. Ik ben reuze benieuwd hoe deze plek er in het echt uit ziet. En ik kan je zeggen: het overtreft alle verwachtingen wanneer je deze plek met eigen ogen kunt zien. Het water heeft een rood/oranje kleur. Dit komt door het sediment van een algensoort in het meer. De algen zijn een belangrijke voedingsbron voor de flamingo’s die hier ook volop te zien zijn. In het oranje/rode water zijn witte eilandjes te zien. Dit is het mineraal borax, waar glas van wordt gemaakt.

Het meer in combinatie met het vulkanische landschap, de blauwe lucht met de witte wolken en het borax mineraal maken het geheel tot een surrealistisch landschap. Terwijl ik de omgeving in me opneem, durf ik met recht te zeggen dat dit het mooiste landschap is dat ik ooit heb gezien! Hoewel ik uren kan kijken naar dit landschap, voel ik de hoofdpijn weer opkomen en lust ik weer een warme kop cocathee en iets te eten. We lopen terug naar de auto en zoeken onze accommodatie op die we na vijf minuten rijden bereiken.

De komende twee dagen zullen we nog meer lagunes bezoeken en zullen we uiteindelijk eindigen op de gigantische Salar de Uyuni. Dat lees je in mijn volgend artikel.