Reisverslag Bolivia #9: Einde van een spectaculaire reis

We staan de volgende dag weer vroeg op en gaan ontbijten bij Panaderia Paris. Een Fransman die in Rurre is blijven plakken, heeft deze zaak geopend en verkoopt hier dagelijks verse croissants, chocoladebroodjes en nog veel meer lekkers. Hier bestellen we allemaal een versgeperst sapje en enkele heerlijke broodjes. Een subliem ontbijt!

Na het ontbijt maken we nog een laatste ronde over het centrale plein van Rurrenabaque. Ik neem nog even de tijd om wat foto’s te maken, want het plein is behoorlijk fotogeniek. En daarbij is het lekker rustig op het plein.

Een gids van Mashaquipe Tours haalt ons op en brengt ons naar het kleine vliegveldje. Hier zullen we weer in het kleine vliegtuigje terugvliegen naar La Paz. Dit vliegveld is een wereld van verschil ten opzichte van pak ‘m beet Schiphol. De wachtruimte is onder een afdakje en biedt plaats voor enkele tientallen mensen. Het heeft wel z’n charme.

Wanneer het kleine propellervliegtuigje weer is geland en wij kunnen instappen, worden de meeste mensen om me heen nerveus. De vlucht naar Rurrenabaque heeft behoorlijke indruk gemaakt, maar nu moeten we waarschijnlijk ook door het slechte weer vliegen. De kans dat we in hevige turbulentie terecht komen is vrij groot. Tot overmaat van ramp zit Noreen in het midden van het vliegtuigje, terwijl wij volledig achterin zitten.

Het opstijgen verloopt prima. De cockpit is open en we zien de piloten heerlijk chillen, met één hand aan de stuurknuppel. Tot het vliegtuigje ineens enkele meters naar beneden valt. Wat daarna volgt is een heftig kwartiertje. Niet alleen zakt het vliegtuigje enkele meters naar beneden, maar het heeft behoorlijk veel moeite om balans te houden. We zwiepen alle kanten uit, van links, naar rechts en weer naar beneden. Een meisje voor ons houdt het niet meer en geeft over. Ondanks dat het vliegtuigje alle kanten opslingert landen we veilig. Bang was ik niet, maar dit was absoluut de heftigste vlucht ooit. In La Paz moeten we ruim twee uur wachten op onze aansluiting. Gelukkig is deze vlucht in een groter vliegtuig en verloopt deze vlucht stukken rustiger. Zo landen we in Santa Cruz, de plek waar we een kleine drie weken terug begonnen aan ons avontuur.

We nemen een taxi en rijden naar ons hotel, gelegen op een klein kwartier lopen van het centrale plein. Het blijkt dat vandaag een nationale feestdag is en dat alle winkels gesloten zijn. Maar ook alle restaurants. We hadden gehoopt om bij een Duits restaurant of een Steakhouse te kunnen eten, maar alles is gesloten. Gelukkig biedt de Irish Pub weer uitkomst en eindigen we weer hier waar we een grote Pique Macho met z’n vieren delen.

We hebben nog één volledige dag in Bolivia en willen het Biocentro Guembe bezoeken, net buiten de stad. Helaas is het lastig om een taxi te vinden die ons daarheen wil brengen. Door de taalbarrière begrijpen we de taxi-chauffeurs ook niet. Het blijkt dat je buiten het centrum allerlei bussen moet nemen om er te geraken. Dat vinden we iets teveel gedoe, dus proberen we een taxi aan te houden die ons naar de Jardin Botanico brengt, de botanische tuin waar we met Nick’s Adventures ook zijn geweest. Na een kwartier onderhandelen met een taxi-chauffeur mogen we instappen en worden we in een half uur naar de botanische tuinen gebracht.

Het Jardin Botanico heeft enkele prachtige planten en bomen. Zodra je binnenkomt zie je al kleine bonsai bomen en kleurrijke orchideeën langs het pad. Er zijn ook cactussen, allerlei kruiden en bijzondere bomen te zien.

De zon laat zich nauwelijks zien en door de enorme regenbuien de dagen hiervoor zijn grote delen van het park ondergelopen met water. Hierdoor kunnen we de helft van het park niet zien. Gelukkig zien we nog wel een luiaard, een krokodil, een aapje en veel vogels.

De mooiste vogel die we spotten is een motmot. Een prachtige vogel met een groen, blauw verenpak en een lange, fraaie staart. Ondanks dat het lastig is om dichtbij het vogeltje te komen, lukt het toch om wat goede opnames te maken.

Tegen de middag hebben we het wel gezien in het park. Er zijn nauwelijks voorzieningen en het lijkt alsof we de enige zijn. We houden langs de drukke straat een taxi aan en keren terug naar het centrum. Hier lopen we naar het Duitse restaurant ‘La Casona’ dat ditmaal wel geopend is. De menukaart ziet er prima uit en we bestellen alle vier een andere typische Duitse worst. Wat we krijgen voorgeschoteld hadden we echt niet verwacht, want het oogt echt typisch Duits en het smaakt echt heerlijk! Het smaakt zelfs zo goed dat we in de avond nogmaals in dit restaurant eten. Hier maken we ons laatste Boliviaans geld op.

Dan is het tijd om naar huis te gaan. Een lange vliegreis waar we van Santa Cruz, via São Paulo terug naar Amsterdam zullen vliegen. Het zit erop. We kunnen terugkijken op een geweldige reis. Bolivia heeft ons positief verrast. We hebben alles gedaan en gezien waar we vooraf op hadden gehoopt. Wandelen met een poema, het spotten van een jaguar, de surrealistische omgeving van het Potosí Department met de vele kleuren, de grootste zoutvlakte ter wereld, fietsen op de Death Road, wandelen door het dichte Amazonegebied en de vele dieren in de Pampas. We hebben kennis mogen maken met de verschillende gezichten van Bolivia. Wanneer we elkaar afvragen welke reis we het mooiste vonden, zijn we het er allemaal over eens. Bolivia staat erg hoog in ons lijstje, misschien wel op de eerste plek. Deze reis was magisch, het was fantastisch. Zou ik het jullie aanraden om naar Bolivia te gaan? Volmondig ja! Doen! Jullie zullen het geweldig vinden.

Hoewel de reis er al een week opzit, heb ik het gevoel dat ik een klein souvenir heb meegenomen. Al sinds de terugvlucht heb ik twee vreemde bulten op mijn arm die behoorlijk jeuken. Het lijken gewoon muggenbulten, dus niet krabben, het zal vanzelf verdwijnen. Een week later zitten de bulten er echter nog. Helemaal vertrouw ik het niet, zeker niet wanneer er steeds vocht uit de bulten gaat komen. Ik bel voor de zekerheid maar even de huisarts en plan een afspraak in aan het einde van de week. Omdat ik al vermoedens heb, plak ik de twee bulten dicht. Af en toe voel ik vreemde prikkels in de arm, alsof er met een tandenstoker in mijn arm wordt geprikt. Een naar gevoel dat ik om de zoveel uur voel. Wanneer ik wil douchen en de pleisters eraf haal, zie ik tot mijn afgrijzen iets uit de bult komen en bewegen. Al snel kruipt het weg. Nu weet ik het 100% zeker, het is een larve die in mijn arm zit. Ik knijp de bult uit en zie tot mijn afgrijzen een klein wit met zwart beest langzaam uit mijn arm komen tot het er volledig uit is gevallen. Ik bestudeer het beest en vergelijk het met afbeeldingen van Google. Het zijn de larves van een botfly! Langzaam voel ik mijn buik omdraaien. Ik hou van horrorfilms en van de meest ranzige, bloederige scene’s. Maar dit vind ik echt zeer misselijkmakend. Het erge, er zit er nog één in mijn arm. Ook daar haal ik de pleister weg en probeer ik het beest uit te knijpen. Bijna lukt het me, maar ik kan niet genoeg kracht zetten en de larve kruipt weer in mijn arm. In een laatste ultieme poging, waag ik het nog eens tot het beest kapot geknepen wordt. Wat nu? Wachten op de huisarts dan maar.

Die nacht slaap ik heel slecht. In de ochtend ga ik naar de huisarts, maar die wil het afdoen met een pilletje. Het beest zal er vanzelf uitkomen zegt hij. Na lang aandringen mag ik in de middag terugkomen en wil hij de larve eruit snijden. Het blijkt dat ik zeer interessant ben, want allerlei andere artsen willen graag een kijkje nemen tijdens de operatie. Een botfly larve hebben ze immers nog nooit meegemaakt. Een arts vraagt zelfs of hij de operatie mag filmen! Ik ben al vaker onder het mes gegaan, maar deze operatie was absoluut het heftigst. De verdoving blijkt niet te werken en ik krijg in totaal vier prikken. Toch voel ik nog steeds enorm veel, de pijn is heftig. Terwijl de huisarts in mijn arm snijdt en de larve probeert te vinden, filmt een andere huisarts de hele operatie. Maar in een half uur snijden kunnen ze niet vinden. Het blijkt dat ik de larve al heb gedood. Gelukkig zit de operatie erop en wordt de wond gehecht. Ik krijg nog antibiotica mee die ik een week moet innemen. Tijdens iedere reis neem ik een souvenir mee. Meestal een magneetje voor op de koelkast. In Bolivia heb ik naast het magneetje ook twee botfly-larves meegenomen. Tja, het is weer eens wat anders zullen we maar zeggen.