Reisverslag Amerika #15: Pittige klim in Zion

Vandaag bezoeken we Zion National Park, met drie miljoen bezoekers per jaar het drukst bezochte national park van Zion. En dat heeft een reden, want Zion heeft prachtige canyons, groene bossen, woestijnachtige gebieden en fantastische uitzichtpunten. Er zijn diverse wandelroutes in het park, waarvan de Angels Landing Trail en The Narrows de populairste zijn. Al tijdens onze research thuis waren we diep onder de indruk van het landschap en de foto’s die we zagen op Instagram. Dit moet een geweldig park zijn.

Met drie miljoen bezoekers per jaar is Zion National Park het populairste nationale park van de staat Utah

We rijden Zion binnen via de East Entrance. Al snel verandert het landschap in een woestijnachtig gebied met dennenbomen. We zien op de steile rotshellingen groepjes dikhoornschapen staan. Hoewel deze dieren op geiten lijken, zijn het wilde schapen. Ze hebben enorme gekromde hoorns op hun hoofd en zijn goede klimmers. Ze lopen zonder problemen langs de rotshellingen en springen van rots naar rots. Voor dit soort wildlife stoppen we natuurlijk altijd even.

Via de Zion-Mount Carmel Highway rijden we langs de Checkerboars Mesa, een tafelberg met bizarre patronen, tot we aankomen bij één van de twee tunnels in het park. Doordat de tunnels vrij smal zijn moeten mensen met een grote, brede auto of een camper zich bij de ingang van het park melden. De tunnels zijn maar 2,4 meter breed, waardoor tegemoetkomend verkeer de brede auto’s niet kunnen passeren. Rangers moeten daarom ervoor zorgen dat deze auto’s de ruimte krijgen en moeten het tegemoetkomend verkeer tegenhouden aan het einde van de tunnel. Dit kan voor enig oponthoud zorgen. Bezoekers met een grote auto 15 Dollar moeten betalen om door de tunnel te mogen rijden. Doordat wij een gewone auto rijden kunnen wij gewoon doorrijden.

Aan het einde van de tunnel komen we aan in de Zion Canyon en hebben we direct een geweldig uitzicht vanaf de auto. We rijden het dal in en parkeren de auto bij het Zion Human History Museum.

We mogen niet met onze eigen auto de Zion Canyon Scenic Drive op. Van de maanden maart tot oktober is het verboden deze weg op te rijden vanwege de drukte. Hiervoor worden shuttlebussen ingezet waarvan de bezoekers gratis gebruik kunnen maken. Het is verstandig om zo vroeg mogelijk in Zion National Park te arriveren, want heel veel parkeerplaatsen zijn er niet. Wij vinden gelukkig bij het museum nog een vrije plek en kunnen wachten op de shuttlebus.

Tussen maart en oktober kun je niet met je eigen auto de Zion Canyon Scenic Drive op. Er worden in deze periode gratis shuttlebussen ingezet.

De shuttlebus stopt om het kwartier en brengt de bezoekers naar alle hotspots langs de Scenic Drive. Van het Zion Canyon Visitor Center tot de laatste stop Temple of Sinawava doet de shuttlebus er ongeveer drie kwartier over. Tussendoor zijn er acht haltes waar je onbeperkt kunt in- en uitstappen. Bij iedere halte krijgen we in de shuttlebus meer informatie te horen over de geschiedenis van het park, de flora en fauna en de wandelroutes die je hier kunt lopen. De inzet van deze bussen is allemaal prima geregeld.

Bij de halte ‘The Grotto’ stappen we uit om te beginnen aan de populairste wandelroute van Zion National Park, de Angels Landing Trail. Dit is tevens de zwaarste wandeling, want je moet een behoorlijk stuk klimmen. Het laatste gedeelte van de wandeling moet je jezelf via kettingen omhoog trekken. Niet ideaal voor mensen met hoogtevrees, maar Lianne wil het gaan proberen. Zo beginnen we aan een wandeling van ruim 8,7 kilometer (heen en terug).

Angels Landing is de populairste maar ook de zwaarste wandeling van Zion National Park

Het eerste gedeelte van de wandeling begint vlak en is vrij eenvoudig. Vanaf hier kijken we al op het eindpunt van de route, want recht voor ons is een enorme klif te zien. Daarboven moeten we zien te komen. Aan de voet van de klif wordt het pad wat pittiger, want we moeten zigzaggend omhoog gaan lopen. Ondertussen worden we ingehaald door fanatieke wandelaars, maar passeren we ook bejaarde mensen en vrij forse mensen. Ik ben reuze benieuwd hoe ver zij kunnen komen. Doordat ik stukken sneller loop dan Lianne heb ik af en toe de tijd om om te draaien en te genieten van het uitzicht en de kronkelende weg die we reeds hebben bewandeld.

Na de eerste klim volgt een stuk door de Refrigator Canyon waar het pad weer redelijk vlak is. Dit duurt echter maar enkele meters alvorens we beginnen aan de tweede klim. Dit gedeelte wordt Walters Wiggels genoemd en telt 21 bochten. Hoewel de afstand tussen de bochten niet heel ver is, gaat het pad steil omhoog en is het behoorlijk pittig om omhoog te wandelen. Dit merk je aan je beenspieren. Eenmaal boven bereiken we het Scouts Overlook en kijken we neer op het dal waarvan we zijn gestart. Het pad is vanaf hier onverhard. Nu moeten we beginnen aan het zwaarste gedeelte van de wandeling.

Voor ons ligt de rots die we moeten beklimmen om het eindpunt te bereiken. We moeten ons via steile rotswanden omhoog trekken aan de hand van kettingen. Lianne raapt alle moed bij elkaar en begint zich via de kettingen omhoog te werken, maar al snel merkt ze dat dit haar niet gaat lukken vanwege haar hoogtevrees. Ze keert terug naar Scouts Overlook en ik ga in mijn eentje verder. Bepakt met een cameratas met mijn objectieven, een spiegelreflex om mijn nek en een videocamera in één van mijn handen trek ik me via de kettingen omhoog.

Ik maak het mezelf niet makkelijk door al deze apparatuur mee te nemen. Op sommige plekken is het ook voor mij vrij lastig om te klimmen. Met mijn 1.74m ben ik niet de grootste en op sommige plekken moet ik behoorlijk lenig zijn om te kunnen klimmen. Dat ik ook alle apparatuur mee naar boven sjouw, maakt het extra lastig. Links en rechts van me kijk ik neer op de diepe dalen. Ik begrijp volledig dat mensen met hoogtevrees hier zouden kunnen blokkeren. Het wordt ook extra spannend wanneer ik tegemoetkomende mensen moet laten passeren en ik me nergens kan vastklampen. Wanneer ik er bijna ben moet ik me weer via kettingen omhoog trekken en zo bereik ik het eindpunt van Angels Landing.

Het uitzicht vanaf hier is aan beide zijden fantastisch. Ik plof uitgeput neer en ga genieten. Inmiddels bereiken steeds meer mensen het eindpunt en gaan ze naast me zitten. Iedereen vraagt aan elkaar of ze foto’s willen maken om maar eens te bewijzen dat we de top hebben gehaald. We zijn hier echter niet alleen, want tientallen brutale chipmunks dwarrelen om de mensen heen. Ze klimmen zelf over de hoofden van de mensen. Natuurlijk kunnen sommige mensen het niet laten om deze diertjes te voeren. Waarom moeten mensen dit toch altijd doen? Ik probeer me zo min mogelijk aan de andere te ergeren en geniet van het uitzicht. Ik kan het niet laten om eens over het randje te kijken. Ja, we zitten hier op een respectabele hoogte van 487 meter en de shuttlebussen ver onder me zijn maar piepkleine puntjes. Het is jammer dat ik dit moment niet kan delen met Lianne.

Ik besluit daarom me op te maken voor de wandeling terug. Het is inmiddels een stuk drukker geworden waardoor er opstoppingen zijn op de steile punten waar de mensen elkaar moeten laten passeren. Niet iedereen laat de teruglopende mensen passeren, waardoor we op sommige plekken even goed houvast moeten zoeken. Gelukkig bereik ik zonder kleerscheuren het punt waar Lianne op me zit te wachten. Samen lopen we het zigzaggende pad nu weer naar beneden. Dit is stukken eenvoudiger dan de heenweg.

Eenmaal terug bij de bushalte The Grotto merk ik dat ik een pittige klim achter de rug heb. Ik ben behoorlijk gesloopt en plof neer op een picknicktafel waar we vervolgens lunchen. De lunch heeft me geen nieuwe energie gegeven. Nog altijd ben ik kapot, maar om niet totaal te verzuren stappen we de shuttlebus weer in en rijden we door naar het laatste punt van Zion National Park: Temple of Sinawava.

Dit is het beginpunt van een andere populaire wandeling: The Narrows. Tijdens deze wandeling loop je in het water door smalle kloven naar geweldige locaties. De foto’s die we op Instagram hebben gezien zijn uitermate spectaculair. Om deze route te wandelen zul je echter dichte waterschoenen moeten hebben en wandelstokken zijn ook geen overbodige luxe. Op sommige plekken staat het water tot aan je knieën en het kan behoorlijk glad zijn wanneer je over de glibberige stenen moet lopen die op de bodem van de rivier liggen. Het is al vaak voorgekomen dat mensen met hun dure apparatuur in het water kukelen. Jammer genoeg hebben wij geen waterschoenen en ook niet voldoende tijd om deze wandeling te lopen. Daarom lopen we met de Riverside Walk alleen het eerste gedeelte van de wandeling.

De Riverside Walk is het begin van een andere populaire wandeling: The Narrows

Deze wandeling brengt ons tot een strandje waar de mensen rusten en zich opmaken om The Narrows te bewandelen. Wij rusten hier even uit, want nog altijd voel ik de pittige klim van zojuist in mijn benen. Totaal niet erg want de omgeving is schitterend. De bomen hebben gele bladeren en passen perfect in deze omgeving met roodgekleurde rotsen. Aan de andere zijde van het water komt een hert water drinken uit de rivier en eekhoorntjes springen van boom tot boom. Wat een natuur, wat een kleuren, het is hier echt prachtig.

We wandelen terug naar de shuttlebus en laten ons afzetten bij het Visitor Center. Omdat we vandaag alleen de Angels Landing Trail en Riverside Walk hebben gewandeld, zijn er nog zoveel locaties die we niet hebben gezien. Zion heeft nog veel meer te bieden en we willen het park verder ontdekken. We zijn onder de indruk van de natuur en het geweldige landschap, dat we besluiten morgen terug te keren. Tot morgen, Zion National Park!