Reisverslag Amerika #11: Het Wilde Westen

Zo mooi als de zonsondergang een dag eerder was, zo mooi is ook de zonsopkomst. Vanaf ons balkon zet ik de camera neer om te filmen en schiet ik met mijn slaperige ogen enkele fraaie foto’s. De silhouetten van de rotsen op een rood-gele achtergrond zijn prachtig. Nu we toch wakker zijn, maken we ons gereed voor het ontbijt. We verblijven in het Goulding’s Lodge, dat een dikke pluim verdient voor de ligging en het uitzicht. Het restaurant is echter behoorlijk onder de maat. Gisteren hebben we hier moeten avondeten omdat er in de wijde omgeving nauwelijks restaurants zijn. Het avondeten was niet echt om naar huis te schrijven, het ontbijt is niet heel veel beter. Zeker voor de prijzen die hier worden gehanteerd is dat een behoorlijke tegenvaller.

Na het ontbijt checken we uit en rijden we de US-163 op richting de rotsformaties. De rotsen zijn bij de meeste mensen wel bekend. Het landschap is het decor geweest van vele films en commercials; onder meer Once Upon A Time In The West en Forrest Gump zijn hier opgenomen. Het landschap is het beste uithangbord voor het wilde westen van Amerika. Uit een onderzoek is zelfs gebleken dat dit gebied het meest gefotografeerd wordt. Enkele bekende foto’s zijn genomen vanaf de US-163, waarbij je de weg ziet richting de kenmerkende rotsformaties. Wij rijden naar de plek toe waar deze foto’s worden gemaakt en het blijkt dat we niet de enigen zijn. Mensen gaan hier midden op de weg springen, zitten of zelfs liggen. Deze weg is toch echt een snelweg. Ondenkbaar in Nederland, maar het levert natuurlijk fraaie foto’s op.

Mensen gaan hier midden op de weg springen, zitten of zelfs liggen. Deze weg is toch echt een snelweg.

Even denken we erover om het Navajo Tribal Park te bezoeken. Hiervoor moeten we 20 Dollar per persoon betalen. We hebben niet echt een wandelroute voorbereid en doordat we onze Parkenpas niet kunnen gebruiken, besluiten we om verder te rijden naar onze volgende bestemming: Page.

Zodra we Page bereiken, checken we in bij onze accommodatie en rijden we direct door naar één van de meest bekende haarspeldbochten ter wereld: de Horseshoe Bend. Hier heeft de Colorado River zich een weg gebaand door de lagen van het Navajo Sandstone. Doordat water niet altijd de kortste weg zoekt, is er een soort hoefijzeren bocht ontstaan.

We parkeren de auto op de parkeerplaats. Het is eigenlijk de eerste maal dat we hordes toeristen bij elkaar zien. Naast de vele auto’s zijn er ook talloze bussen die groepen Aziaten vervoeren. Het moge duidelijk zijn dat dit een toeristische plek is en het is gratis. Vanaf de parkeerplaats moeten we een ruime kilometer lopen om bij het uitzichtpunt aan te komen. Het wandelpad loopt door los zand, waardoor het enige energie kost, maar hiervoor worden we uiteindelijk beloond. Vanaf het uitzichtpunt kijken we neer op een diepe kloof waar de Colorado River stroomt. Het is nauwelijks voor te stellen dat een rivier zo’n enorme kloof kan creëren.

Er is geen omheining en we willen niet weten hoe vaak hier ongelukken zijn gebeurd. Toch gaan wij ook nog even de uitdaging aan voor een mooie foto.

Veel mensen proberen langs de diepe afgrond de perfecte foto te maken. Af en toe ziet dit er behoorlijk gevaarlijk uit. Je wordt ook gewaarschuwd niet te dicht bij de rand te komen omdat rotsen kunnen afbreken en je zo enkele meters naar beneden zal vallen. Er is geen omheining en we willen niet weten hoe vaak hier ongelukken zijn gebeurd. Toch gaan wij ook nog even de uitdaging aan voor een mooie foto.

Niet ver van de Horseshoe Bend maken we een stop bij de Glen Canyon dam. Met de voltooiing van deze dam was niet iedereen blij, want een mooi ecosysteem werd onder water gezet. Wat ooit de Glen Canyon was, is tegenwoordig Lake Powell. Er zijn nog steeds tegenstanders die willen dat de dam verdwijnt, maar Lake Powell is inmiddels ook een populaire bestemming geworden voor allerlei recreatiemogelijkheden. De dam is 216 meter hoog en 475 meter lang. Je kunt de dam ook van binnen bekijken, maar wij rijden verder naar Lake Powell.

Zo rijden we het Glen Canyon National Recreation Area in. Lake Powell trekt jaarlijks miljoenen watersporters en mensen kunnen hier vissen, varen en zwemmen. Met de boot kun je vanaf hier ook naar enkele prachtige canyons, natuurlijke bruggen en bogen die enkel via het water bereikbaar zijn. Hiervoor zul je wel wat meer tijd moeten nemen dan dat wij op dit moment hebben. De zon zakt langzaam en wij rijden terug naar Page om een eetplek te vinden.

Bij Big John’s, niet ver van ons hotel, vinden we een geschikte plek om te eten. De barbeque is reeds aangestoken en enorme rookwalmen trekken mensen aan. Wij gaan buiten zitten, waar op dat moment een typisch Amerikaans bandje allerlei bekende liedjes covert. We nemen het menu in ontvangst, een goedkoop ogend plastic menukaart, maar met heerlijke gerechten. We bestellen een portie pulled pork, spare ribs en twee salades. De gerechten worden aan tafel gebracht in plastic bakjes met, uiteraard, plastic bestek. Dit doen ze niet voor niets, want zo kunnen de mensen het eten wat ze niet op kunnen direct mee naar huis nemen. Onze twee porties zijn enorm. We hebben een halve kilo alleen al aan pulled pork, maar het is echt heerlijk. Met het bandje naast ons, genieten we van dit eten. Het is verre van gezond voedsel, maar het smaak meer dan prima! We eten onze buik rond en keren terug naar ons motel.