Reisverslag Amerika #18: De warmste plek op aarde

Het is tijd om Las Vegas achter ons te laten en eigenlijk vind ik dat helemaal niet erg. Om je heen gebeurt zoveel; auto’s, mensenmassa’s, muziek, lichtjes, enorme hotels en allerlei shows. Misschien was de omslag van de relatief rustige natuurparken naar Sin City iets te groot. Desondanks is Las Vegas een stad die je absoluut eens gezien moet hebben in je leven en ik ben blij dat we deze ervaring hebben opgedaan.

Het idee was om Yosemite National Park te bezoeken, maar vanwege de bosbranden zien we hier van af.

Onze planning die we vooraf hebben gemaakt houdt vanaf deze dag op, want de laatste dagen wilden we ons flexibel in kunnen stellen. Eigenlijk wilden we nog richting het Yosemite National Park, maar vanwege de heftige bosbranden wordt dit ons afgeraden. We besluiten daarom om dit park volledig te skippen en ons te richten op Sequoia National Park. Maar nu we toch in de buurt zijn willen we eerst het Death Valley National Park bezoeken. Na het ontbijt pakken we onze spullen in en maken we ons op voor onze volgende bestemming.

Zodra we Las Vegas verlaten verandert het landschap direct en we zien alleen maar dorre vlaktes, waar nauwelijks nog bomen en planten groeien. Hier is alleen maar steen en zand en nauwelijks leven te ontdekken. Wat een enorme omslag met de gokstad en we genieten van de rust om ons heen. We verlaten de staat Nevada en komen aan in Californië.

De Death Valley ligt deels in Nevada, maar voor het grote deel in Californië. Het maakt deel uit van de Mojavewoestijn en is de heetste, droogste en de laagste plek van heel Noord-Amerika. Het is nauwelijks voor te stellen, maar ooit lag dit gebied onder water. Er zijn zelfs verhalen dat er in dit gebied ook gletsjers waren. De Sierra Nevada kon de meren niet meer voorzien van smeltwater waardoor zout en mineralen zich konden concentreren. De meren droogden op en vulkanen en bergen werden gevormd. Wat overbleef is het droge, hete gebied dat we nu kennen.

We verlieten Las Vegas met een lange broek, maar al snel blijkt dat we deze al snel kunnen ruilen voor een korte broek. Hoewel we niet in de heetste periode van het jaar zijn, zien we het kwik snel stijgen. Wie Death Valley bezoekt tijdens de warmere periodes moet zich goed voorbereiden. Neem voldoende water mee, smeer je in met zonnecrème en zet een hoofddeksel op. Het kan hier rond de 45 graden Celsius worden in de maanden juli en augustus. In juli 1913 werd zelfs een temperatuur van 56,7 graden Celsius gemeten. Doordat grote delen van de vallei 85 meter onder zeeniveau liggen en de bergen de wolken blokkeren, is er nauwelijks schaduw en regen in dit gebied. Onderschat deze omstandigheden niet!

In juli 1913 werd er een temperatuur van 56,7 graden Celsius gemeten in Death Valley National Park.

Doordat we Death Valley niet hadden voorbereid rijden we allereerst naar het Visitor Center om ons aan te melden en informatie in te winnen. Death Valley is een uitgestrekt gebied met behoorlijk wat interessante hotspots. Wij kunnen echter maar één dag spenderen in het park omdat we zo dicht mogelijk bij het Sequoia National Park willen overnachten deze avond. We moeten hierdoor goed bepalen wat we willen gaan zien en gaan doen. We besluiten om vandaag verschillende punten te bezichtigen in plaats van een wandeling.

Allereerst rijden we naar het Zabriskie Point, niet ver van het Visitor Center. Hier is een uitkijkpunt op een onaards woestijnlandschap met prachtig gevormde rotsen. Je zou het haast niet verwachten, maar dit gebied is gevormd door water. Het regent niet heel vaak in Death Valley, maar wanneer het regent zijn de buien vaak behoorlijk heftig. In korte tijd moet er veel water worden afgevoerd waardoor het diepe geulen ontstaan in het zachte gesteente.

Je zou het niet zeggen, maar het bizarre landschap van Zabriskie Point is ontstaan door regenwater.

Via de Badwater Road rijden we verder naar het zuiden en maken we een stop bij Devil’s Golf Course. Ook dit is een enorm indrukwekkend landschap. Het is uitgestrekt zonder enige plantengroei. Het oppervlakte heeft wat weg van vulkanisch gesteente met allerlei holtes, vandaar de naam ‘Devils Golf Course’. Lopen in dit gebied is vrij lastig, want het oppervlakte is scherp en zeer ongelijk. Wanneer je hier even stil gaat zitten en goed luistert kun je allerlei plop-geluiden horen. Dit geluid wordt veroorzaakte door de miljoenen zoutkristallen die door de hitte openbarsten. Deze plek maakt veel indruk op ons, het ziet er zo onrealistisch uit en tegelijk is het prachtig wat de natuur zelf allemaal kan creëren.

Enkele kilometers verder komen we aan bij Badwater. Dit is het beste gebied om de zoutvlakte te bekijken. Vanaf de parkeerplaats lopen we over de vlonders die hier zijn aangelegd. Al snel zien we hier een bord dat aangeeft dat we ons op 85,5 meter onder zeeniveau bevinden. Op de rotsen achter de parkeerplaats kun je zien waar het nulpunt zit. Je moet hiervoor wel goed kijken, want is een vrij onopvallend bordje.

We lopen de zoutvlakte verder op en zien al snel wat massatoerisme kan veroorzaken. De vlakte is  behoorlijk ‘vuil’ en kapot gelopen. Het is een groot verschil met de zoutvlakte van Salar de Uyuni in Bolivia, waar we een jaar geleden een rondreis hebben  gemaakt. We hebben de mogelijkheid om een heel eind de zoutvlakte op te lopen, maar we keren om zodat we nog andere locaties kunnen bezoeken.

Vanaf Badwater rijden we weer terug richting het Visitor Center. Halverwege slaan we af voor de Artists Drive, een schitterende route door het rotsachtige landschap. De route is een éénrichtingsweg met enkele scherpe bochten en hoogteverschillen. Heel hard rijden kunnen we niet, maar dat is helemaal niet erg. We genieten van de mooie omgeving. De rotsen hebben allerlei verschillende kleuren die het meeste opvallen bij Artists Palette. Hier zie je duidelijk de roze, groene, paarse, bruine en zwarte kleuren. Dit is het ultieme bewijs van de enorme vulkanische activiteiten van Death Valley. Uiteraard stoppen we even bij dit bizarre natuurfenomeen om het beter te bekijken. Ondanks de felle zon zien we de kleuren heel goed, maar de kleuren zijn op z’n mooist bij zonsopkomst en -ondergang.

We moeten het park via de westzijde verlaten, dus we moeten inmiddels al aardig opschieten om niet in het donker te willen rijden. Wanneer we de Mesquite Flat Sand Dunes aan onze rechterzijde zien, willen we hier een kijkje gaan nemen. Er zijn in Death Valley National Park meerdere zandduinen, maar deze zijn het makkelijkste te bereiken. Het zand komt uit de Cottonwood Mountains en is ingesloten tussen de bergen. Hoewel er geen trails zijn, kunnen we hier wel rondlopen. We beklimmen enkele zandduinen en kijken gaan eens rustig zitten. De zon zorgt namelijk voor een schitterend schouwspel met kleur en schaduw. Het is fantastisch om dit te aanschouwen. Met het zand tussen onze tenen maken we enkele fraaie foto’s en lopen we weer terug naar de auto.

De ondergaande zon zorgt voor een fantastisch schouwspel met kleuren en schaduwen bij Mesquite Flat Sand Dunes.

Nu de zon langzaam ondergaat moeten wij echt verder gaan rijden. We bevinden ons midden in een enorm woestijngebied en we moeten nog een flink stuk doorrijden tot het stadje Ridgecrest. Het wordt al snel pikkedonker en het wordt lastig om de weg goed te zien. De weg is niet geasfalteerd en hierdoor is opperste concentratie vereist. Je zou maar op dit moment met een lekke band of met andere panne aan je auto komen te zitten. Dan heb je echt geluk nodig dat er iemand voorbij rijdt, want het is behoorlijk rustig op de weg.

Gelukkig rijden we in enkele uren het woestijngebied uit en komen we iets meer in de bewoonde wereld. We rijden langs bizarre fabrieken en volledig donkere griezelige wijken. Het blikt dat Ridgecrest met name bekend is vanwege de wapenopslag bij China Lake. In dit desolate gebied zijn vrijwel alle wapens van de luchtmacht de laatste decennia getest. Een redelijk belangrijk gebied voor de Amerikanen dus. Veel zien we er niet van overigens. Het is laat wanneer we Ridgecrest bereiken en we weten geen supermarkt meer te vinden. Gelukkig biedt de McDonalds uitkomst. Ach, we zijn nu toch in Amerika, laten we dan ook maar een keer fastfood eten.

We zoeken na de hamburgers ons hotel op, checken in, kijken een aflevering The Walking Dead en gaan slapen.