Reisverslag Amerika #12: Antelope Canyon

Vandaag willen we een poging gaan wagen om een permit te bemachtigen voor The Wave. Dit is een bijzonder rotslandschap in het Navajo Sandstone. Doordat het gebied zeer kwetsbaar is worden er dagelijks maar 20 mensen toegelaten. Heel goed van de Amerikanen dat ze zuinig omgaan met dit gebied. Permits kun je via internet kopen, maar hiervoor moet je je ruim drie maanden van te voren al inschrijven. Daarna volgt een lotingsprocedure en heb je het nodige geluk nodig om een permit te verkrijgen. Wij zijn natuurlijk veel te laat geweest om ons via internet in te schrijven, maar er is nog een tweede optie. Je kunt in het Kanab Field Office een permit proberen te krijgen voor de volgende dag. Doordat The Wave zo uniek is en ik deze plek graag zou willen bezoeken, willen we een gokje wagen en rijden we naar Kanab.

In Kanab kun je met een loting meedingen naar een permit voor The Wave. Echter, de kans dat je uitgeloot wordt is gering.

We moeten om 9.00 in Kanab zijn en moeten ruim 70 minuten rijden vanuit Page. Doordat we van Arizona naar Utah rijden hebben we te maken met een uur tijdverschil. We schuiven direct om 6.30 aan bij het ontbijt en zitten een half uur later al in de auto. Eenmaal aangekomen zien we al een aardige rij mensen voor ons staan. Er staan al ruim 20 mensen voor ons en er lopen steeds meer mensen binnen. Wanneer de loting om 10.00 begint zijn er ruim 100 mensen aanwezig die hopen een permit te bemachtigen. Aangezien er maar 10 permits worden weggegeven is de kans vrij klein dat wij ingeloot zullen worden. Per familie of groep krijg je één lot. Wanneer een familie met zes man wordt ingeloot, betekent het dat er nog maar vier permits te vergeven zijn. Er is zelfs een meisje aanwezig die al ruim een half jaar probeert ingeloot te worden. Het is haar tot op heden niet gelukt. We krijgen allemaal een lotnummer en nemen plaats in de zaal. Er wordt een ouderwets bingospel gepakt en alle balletjes met de lotnummers worden erin gedaan. Het oogt allemaal uiterst kneuterig en je kunt het nauwelijks serieus nemen. De ranger die de loting verzorgd, laat aan alles blijken dat hij het ergens ook uitermate lachwekkend vind. Één voor één worden de lootjes getrokken, maar helaas zit ons nummer er niet bij. Het meisje dat al maanden probeert een lot te krijgen heeft wel geluk. Er volgt applaus, leuk dat het haar is gelukt. Voor ons rest een rit terug naar Page. Morgen kunnen we een nieuwe poging wagen, maar aangezien de kans niet heel groot is, besluiten we om morgen wat anders te gaan doen.

Eenmaal terug in Page melden we ons bij Antelope Slot Canyon Tours. Gisteren hebben we hier een tour geboekt in de Upper Antelope Canyon. We hebben nog getwijfeld of we de fotografie tour zouden moeten boeken. Tijdens deze tour kun je als fotograaf betere foto’s maken, mag je een statief meenemen en krijg je ook tips hoe je de mooiste foto’s kunt maken met de invallende lichtstralen. Doordat de zon erg laag staat en we de tour pas in de middag hebben geboekt is de kans vrij klein dat we de zonnestralen zullen zien. Daarbij is deze tour stukken duurder dan de normale tour, een verschil van 90 Dollar. Op internet hebben we gelezen dat de Antelope Canyon druk bezocht wordt en het soms lijkt alsof je aansluit voor een attractie bij Disney Land. Zo druk zal het bij ons niet zijn, maar we besluiten om de gewone tour te boeken.

Voordat we de Antelopen Canyon bezoeken worden we welkom geheten door een indiaan. We krijgen een welkomslied te horen en ik kan nauwelijks een glimlach onderdrukken. Van mij hoeven dit soort toeristische praktijken echt niet. Na het fantastische liedje moeten we instappen in het busje dat ons naar de ingang van de Antelope Canyon zal brengen. We zijn met een groep van zo’n 20 mensen, veelal Zwitserse dames die enorm lopen te tetteren. Onze gids is een klein vrouwtje die gebrekkig Engels spreekt. Wanneer we bij de ingang aankomen blijkt inderdaad dat de Antelope Canyon een druk bezochte plek is. Onze gids maakt duidelijk dat we als groep bij elkaar moeten blijven en dat we moeten luisteren naar haar. De Zwitserse dames spreken echter helemaal geen Engels en dit gaat met enige regelmaat helemaal fout. De gids en de Zwitserse dames begrijpen elkaar niet en meerdere malen hebben ze flinke woordenwisselingen.

Het rotslandschap van het zuidwesten van Amerika heeft veel ravijnen, waaronder ook slot canyons. Dit zijn smalle kloven met hoge verticale wanden. Deze kloven worden gevormd tijdens heftige overstromingen. Water en steen schuren tegen de zachte rotslagen waardoor smalle kloven ontstaan. Nier ver van Page zijn er twee slot canyons, de Upper en Lower Antelope Canyon. De Upper Antelope Canyon, die wij vandaag bezoeken, werd in 1931 ontdekt door een 12 jarig meisje. De canyon is 140 meter lang en gemiddeld 40 meter hoog. Enkel onder begeleiding met een gids mogen deze kloven bezocht worden. In de juiste periode valt het zonlicht in de kloven naar binnen en zorgen ze voor een bijzonder tafereel. De lichtinval in de Lower Antelope Canyon is minder spectaculair, maar de 400 meter lange kloof is evenwel zeer fotogeniek.

Upper Canyon is 140 meter lang en de rotswanden zijn gemiddeld 40 meter hoog.

Door de enorme drukte is het lastig om tijdens onze tour goede foto’s te maken. Onze gids gaat redelijk snel door de kloof heen, vertelt haar verhaal tussen andere groepen en laat ons weinig kans om rustig foto’s te maken. Omdat we niet meedoen aan een fotografie tour is het voor ons verboden om een statief bij te hebben, waardoor het lastig is om goede foto’s te nemen. Zorg er dus voor dat de camera al in de juiste instellingen staat, zodat je bij een perfect moment direct een foto kunt schieten. Tussen de groepen door heb je immers soms even een mooi moment voor jezelf, maar wees snel want de volgende groep zal snel volgen. Ondanks de enorme drukte in de kloof hebben we genoten van dit bijzondere landschap. De fraaie rotswanden, de kleuren en het lichtinval zorgen voor een bijzondere sfeer. Op bepaalde plekken zie je bijzondere vormen en met een beetje fantasie kun je er een beer, een hartje, Abe Lincoln en een drakenoog zien.

De tour door Upper Antelope Canyon duurt maar 45 minuten. Je loopt eerst rustig door de kloof, maakt enkele stops waarbij de gids de verschillende bijzondere vormen aanwijst en ook een beetje wat vertelt over de kloof. Zodra je het einde van de kloof bereikt, loop je weer terug en mag je niet meer stoppen om zo andere groepen ook de kans te geven foto’s te maken. Voor deze tour betaalden we per persoon 59 Dollar, dus de tour is redelijk aan de prijs. Zou je de fotografie tour willen doen, betaal je zelfs 146 Dollar per persoon. Ondanks dat de tour niet lang duurt, is een bezoek aan de Upper Antelope Canyon absoluut de moeite waard.

Wij kozen niet voor een fotografie tour, maar boekten de normale tour. Stukken goedkoper en ook tijdens deze tour kun je prima foto’s maken.

Vanavond begint weer een nieuwe aflevering van The Walking Dead die we graag willen zien. Daarom gaan we vandaag niet uit eten, maar bezoeken we de lokale supermarkt. Hier kopen we enkele chickenwings met een sausje, een salade en haal ik een sixpack bier. De chickenwings worden in de supermarkt op een warme plaat verwarmd en de mensen kunnen zelf een doos vullen en er een saus bij kiezen. We proberen verschillende chickenwings uit en nemen ze mee naar onze hotelkamer. Al snel blijkt weer dat onze ogen veel te groot zijn geweest en dat we teveel eten hebben meegenomen. Met een volle buik ploffen we neer op bed en kijken we The Walking Dead. Tussendoor oriënteren we ons al op morgen, want de loting in Kanab slaan we over. In plaats daarvan zullen we de Grand Canyon bezoeken.