Wandelen in Patagonië: Lago Cabrera

Het Parque Nacional Hornopirén werd in 1988 opgericht en wordt slechts door weinig mensen bezocht. Hornopirén betekent vertaald ‘sneeuwoven’, een verwijzing naar de rokende top van de Volcán Hornopirén. De laatste uitbarsting dateert van 1835, sindsdien is de vulkaan inactief. Volcán Yates is een tweede vulkaan in het gebied, die een flink stuk groter is. Het landschap is gevormd door vulkanische activiteiten en de gletsjers. Ongeveer de helft van het natuurgebied bestaat nog altijd uit gletsjervelden. Verder bestaat het landschap grotendeels uit een gematigd regenwoud. Hier groeien onder meer de Fitzroya (of Alerce-boom), de grootste bomen van Zuid-Amerika. De bomen kunnen maar liefst 40 tot 70 meter hoog worden. Door de houtkap is de populatie van deze bomen flink afgenomen. Daarom geldt er tegenwoordig een kapverbod om de boom te kunnen beschermen. De hoger gelegen gebieden bestaan uit besneeuwde bergtoppen met prachtige meertjes. Er leven 25 soorten zoogdieren in het gebied, waaronder de poema en poedoe. Je hebt ook grote kans om hier de Magelhaenspecht te spotten.

Wandelroutes in het nationaal park

Het Parque Nacional Hornopirén is een ideaal gebied als je in alle rust wil wandelen. Er zijn meerdere wandelroutes in het natuurgebied te vinden, maar slechts twee wandelpaden zijn officieel. Vanwege het natte klimaat kan het zijn dat de paden behoorlijk modderig zijn. Hou hier rekening mee. De Sendero Lago Pinto Concha is de bekendste wandelroute. Via goed gemarkeerde paden wandel je in 10 kilometer naar het meer van Pinto Concha. De route gaat dwars door bossen met de Fitzroya bomen en wordt omschreven als een pittige hike. Een geoefende hiker doet ongeveer 8 uur over deze wandeling. Vanaf het eindpunt kun je verder wandelen naar de zuidelijke hellingen van de Volcán Yates voor een geweldig panorama. Heb je niet zo veel tijd, of wil je iets eenvoudigere wandelingen maken? De wandeling naar de waterval Río Blanco is een aanrader. Dit is een eenvoudige wandeling naar een prachtig gelegen dubbele waterval. Wij hebben deze wandeling gecombineerd met een hike naar Lago Cabrera.

Er kleeft een zwarte bladzijde aan Lago Cabrera. Tijdens de 20e eeuw gingen mensen zich vestigen rond de hellingen van de vulkanen. Ze kwamen hierheen vanwege de houtwinning. Maar op 19 februari 1965 gebeurde er een ramp. Als gevolg van een flinke regenbui ontstond er een grote aardverschuiving op de Volcán Yates. IJs en gesteente donderde zo’n 1500 meter naar beneden en kwam terecht in het Lago Cabrera. Dit veroorzaakte een tsunami van 12 meter hoog. De tsunami verwoestte alles op zijn pad. Zeven huizen werden opgeslokt door een gigantische lawine van stenen, modder, bomen en water. 28 mensen kwamen hierbij om het leven, waaronder een aantal kinderen. Een flink aantal mensen raakten daarnaast vermist. Vanwege de moeilijke toegankelijkheid van de vallei kon de hulp alleen via de lucht komen. Nog altijd zijn er sporen zichtbaar van deze ramp in het gebied rondom Lago Cabrera. Ter herdenking van de slachtoffers werd er in 2005 een houten kruis geplaatst op de plek waar de overstroomde huizen stonden. Inwoners van Hornopirén houden daarnaast ieder jaar een processie om de slachtoffers te herdenken.

Tijdens ons verblijf in Hornopirén was ons oorspronkelijke plan om naar Lago Pinto Concha te hiken. Vanwege de enorme hoeveelheid sneeuw op de bergtoppen en het slechte weer van de voorgaande dagen, leek het ons beter om een andere hike uit te zoeken. Zo kwam ik terecht bij een wandeling naar de Lago Cabrera. Met een totale lengte van zo’n 9,2 kilometer leek dit ons een goed alternatief.

Startpunt van de wandeling

Met onze huurauto rijden we vanuit Hornopirén naar het startpunt van de wandeling. Via internet had ik een GPX gevonden van de route. Zodra we Hornopirén uitrijden, gaat de weg bergop en gaan we al snel offroad. Voor dit deel heb je echt een 4×4 auto nodig, want de weg ligt bezaaid met flinke keien. Op sommige punten is het zo smal, dat we een probleem zouden hebben als er een tegenligger komt. We hebben geen idee of we hier überhaupt mogen rijden, want we hebben op internet gelezen dat er een klein bordje zou moeten staan dat je niet verder mag rijden. Aangezien we dat bordje nog niet hebben gezien, rijden we stug verder. Heel comfortabel rijdt het echter niet. Op zo’n 500 meter van het startpunt van onze GPX lijkt het ons een beter idee om de auto langs de kant van de weg te parkeren en te voet verder te gaan. Na 500 meter lopen arriveren we bij het startpunt van de GPX route. Er staan hier wat huisjes, maar er is helemaal niemand te bekennen.

Water, sneeuw en natte schoenen

We krijgen gezelschap tijdens onze wandeling. Drie honden wandelen direct met ons mee. Alsof ze echte gidsen zijn lopen ze vooruit en wachten ze braaf op ons. Ze moeten regelmatig op ons wachten, want we gaan direct bergop. Het eerste deel is nog goed te doen, maar daarna komen we bij de sneeuwgrens. Er ligt een enorm pak sneeuw op het pad. De sneeuw is niet het probleem. Onder de sneeuw ligt een flinke laag water die we dus niet kunnen zien. Terwijl de honden vrolijk door tippelen, hebben wij alle moeite om onze schoenen droog te houden. Plons! En ja hoor, ik zak door de sneeuw in een gigantische plas water. Het water staat direct in mijn schoenen. Niet veel later is ook mijn linkerschoen drijfnat. ‘Dit ga ik niet elke dag doen’, wordt er inmiddels geroepen. Ik voel me een beetje schuldig dat ik deze route heb uitgekozen. Het pad wordt er niet beter op, inmiddels staat alles blank. Gelukkig zijn er vlonderpaden aangelegd om deze hindernissen te omzeilen. Helaas zijn er niet overal vlonderpaden, waardoor we af en toe opnieuw een paar natte schoenen halen.

Gesloten hek

Hoe lang nog, wordt er gevraagd. Nog zo’n 800 meter, we zijn er bijna! De sfeer wordt er niet beter op. Iedereen heeft inmiddels natte voeten en is er helemaal klaar mee. Gelukkig zijn we er bijna. Maar dan staan we ineens voor een gesloten hek. Is Lago Cabrera niet toegankelijk vanwege de sneeuw? Was er daarom niemand beneden? Zijn we er bijna, kunnen we niet verder. Dat laten we niet gebeuren, we hebben niet voor niets zo’n vervelend stuk door de sneeuw gelopen. Daarom klimmen we onder het hek door en lopen verder alsof er niets aan de hand is. We moeten nog een paar honderd meter door de sneeuw ploeteren om het eindpunt te bereiken.

Lago Cabrera

En daar is Lago Cabrera! Het is windstil en de weerspiegeling op het water is prachtig. Om ons heen alleen maar besneeuwde bergtoppen en een mooi zicht op de Volcán Yates. En nog beter, we zijn hier helemaal alleen. Althans, dat denken we op dat moment. De drie enthousiaste honden zijn een stuk verder gerend. Terwijl we foto’s maken, horen we de honden blaffen tegen een groep koeien. Niet veel later komt er een man tevoorschijn met een gigantisch kapmes in zijn hand. De man komt op ons afgestormd en lijkt verre van blij te zijn. In het Spaans is hij flink aan het mopperen. We hebben geen idee wat hij zegt en dat kapmes komt behoorlijk bedreigend over. De honden jagen zijn koeien op, maar hij lijkt uiteindelijk te begrijpen dat dit niet onze honden zijn. Vervolgens zegt hij dat het hier mooi is en keert terug naar zijn koeien. In de tussentijd is het een beetje gaan waaien en is de weerspiegeling op het water helaas verdwenen. Ook kom ik erachter dat ik de verkeerde kabel heb meegenomen van de drone. Geen drone foto’s van deze prachtige plek. Jammer. Dan maar even extra genieten van de rust om ons heen.

Afdalen door de sneeuw

Aangezien we nog een andere wandeling willen maken in de middag, wandelen we weer terug. We passeren het kruis ter ere van de slachtoffers van de ramp in 1965. Jammer genoeg zijn we op dat moment niet volledig op de hoogte van deze gebeurtenissen en daarom nemen we geen kijkje bij dit monument. Ons staat dezelfde weg terug te verwachten. Het zonnetje schijnt en de temperatuur is best aangenaam, maar de sneeuw is hierdoor aan het smelten. Dit betekent nog meer water. Het afdalen door de sneeuw is nog een stuk lastiger door de gladheid. En al snel zijn mijn schoenen opnieuw drijfnat als ik weer in een plas water sta. Ik geef het inmiddels op en glibber met mijn natte schoenen verder naar beneden. Deze wandeling werd als eenvoudig aangegeven, maar door de omstandigheden is de route behoorlijk lastig. Wanneer we het eindpunt bereiken nemen we afscheid van de drie honden die ons goed begeleid hebben. Hadden we maar iets lekkers voor ze meegenomen. Wat een wandeling was dit. Terug bij de auto kunnen we er gelukkig om lachen. Dit is weer zo’n typische dag waar we het jaren later nog over zullen hebben.

Wie de Carretera Austral rijdt, zal een stop in Hornopirén moeten maken. Hier neem je namelijk de ferry naar Caleta Gonzalo om de Ruta 7 te vervolgen. Het is de moeite waard om twee nachten in Hornopirén te verblijven. Zo kun je het stadje bekijken, maar vooral de omgeving. De natuur is prachtig met de vulkanen, meren, watervallen en gletsjers. In Hornopirén zijn er hotels, pensions en vakantiehuizen. Ik heb overnacht in het vakantiehuis Rio Blanco. Dit vakantiehuisje is geschikt voor 4 personen. Er zijn twee slaapkamers, een volledig uitgeruste keuken, een badkamer en een ruime woonkamer met een houtkachel. De gastheer was zeer vriendelijk en heeft ruim op tijd contact met ons opgezocht om ervoor te zorgen dat alles in orde was voor ons.

De Carretera Austral wordt omschreven als één van de mooiste autoroutes van Zuid-Amerika. In totaal is deze route 1247 kilometer lang. De route loopt volledig in Chili, in het noordelijke deel van Patagonië. Veel mensen rijden de Carretera Austral met een camper of huurauto. Anderen liften of reizen met de motor of fiets. De route begint in Puerto Montt en eindigt in de kleine nederzetting Villa O’Higgins. Een groot gedeelte van de route is onverhard. Onderweg passeer je de ruige en ongerepte natuur van Chili. Maak verschillende stops om te genieten van enkele outdoor activiteiten. Benieuwd hoe wij onze route hebben gereden? Lees dan het artikel met onze Carretera Austral reisroute.