Slalommen om nijlpaarden – een avontuur op de machtige Zambezi rivier

Net na de middag staan we aan de oevers van de Zambezi. Er gaan twee gidsen mee die in principe ieder een eigen kano gebruiken, zodat er iemand voor ons vaart en iemand achter ons vaart. Mijn man en ik waren eigenlijk van plan om samen in een kano te gaan, maar omdat mijn pink inmiddels zo opgezwollen was dat ik er echt niks mee kon, leek het ons en de gidsen beter om samen met een gids de kano te delen, zodoende kunnen we vooruit met 2 kano’s.

Na een lunch en wat veiligheidsinstructies gaan we dan beginnen aan de eerste tocht. Waar we vooral op moeten letten zijn de nijlpaarden. Zij zijn heel territoriaal en kunnen agressief reageren als we te dicht in hun buurt komen. Nijlpaarden kunnen tot wel 7 minuten onder water blijven, dus dan is het lastig om te bepalen waar ze zich bevinden. De gidsen kloppen daarom regelmatig met hun peddel tegen de zijkant van de kano. Door het kloppende geluid zullen de nijlpaarden opduiken en kunnen wij er met een boog omheen kanoën.

Op de eerste dag leggen we 18 kilometer af en we zullen eindigen op het eilandje Kakomarara. We zien ontzettend veel watervogels, nijlpaarden en krokodillen en langs de kant zien we regelmatig olifanten die hun dorst komen lessen. Echt heel bijzonder! Gelukkig gaat het peddelen met mijn zere pink ook enigszins goed.

Voordat de zon onder gaat meren we aan op het verlaten eiland, waar we onze tent kunnen opzetten, terwijl de gidsen beginnen aan het avondmaal. Er zijn geen voorzieningen tijdens deze tocht, dus afspoelen doe je met een emmer water uit de rivier achter je tentje en gebruikt wc papier verbrandt je. Heerlijk primitief, maar anders zou ik het ook echt niet willen. En wat de beide gidsen op het kampvuurtje bereiden is ook nog eens heerlijk!

De nacht is redelijk rustig gebleven, ik had gehoopt dat we veel dierengeluiden zouden horen, maar misschien hebben we er gewoon vast doorheen geslapen. We vertrekken rond zonsopkomst voor de volgende etappe van 27 kilometer.

We merken dat de wind behoorlijk opsteekt en de rivier wordt enorm wild. Water slaat continu in de kano. Op een gegeven moment wordt de wind zo heftig, dat het niet meer verantwoord is om op het water te blijven. De gidsen besluiten aan land te gaan en te wachten tot de wind weer wat gaat liggen. Maar dat aan land komen is nog best lastig, we moeten ervoor zorgen dat de golven niet tegen de zijkant aanslaan, want dan zouden we kunnen kapseizen. Mijn eerste zorg is dat ik al mijn camera-apparatuur kwijt raak, pas later denk ik ook aan de gevaren voor onszelf als we zouden omslaan.

Op het eiland hebben we tijd om even wat te wandelen en beginnen we aan een vroege lunch en is het wachten op een geschikt moment om weer het water op te gaan. Gelukkig gaat de wind na een aantal uur liggen en kunnen we de tocht voortzetten. Uiteindelijk komen we aan op het eiland Lone Acacia Island waar we ons kamp opslaan. Ook hier zijn we helemaal alleen en is het alleen maar genieten.

De volgende ochtend gaan we weer vroeg uit de veren, omdat de wind de afgelopen dagen wat later in de ochtend opsteekt. Dus we willen zoveel mogelijk kilometers afleggen, zodat we niet weer halverwege stranden. Vandaag varen we officieel Mana Pools National Park in, iets waar we al heel erg naar uit kijken. De gidsen blijven kloppen met de peddels tegen de zijkant van de kano’s. In principe weten ze waar de nijlpaarden doorgaans rusten. We zien ze opduiken en hoog uit het water komen, wat er agressief uitziet. Erg indrukwekkend, ik ben blij dat we goede gidsen bij ons hebben. Plots zet de kano van mijn man het op een peddelen, onder hun kano zit een enorme schaduw van een nijlpaard wat boven gaat komen. We moeten peddelen alsof ons leven er van af hangt, ik zie de angstige blikken in de ogen van de gidsen en ik merk echt dat je een ontmoeting met een nijlpaard niet moet onderschatten.

We varen soms dicht langs de kant af, zo zien we een familie drinkende olifanten waar we pal langs afvaren en spot ik zelfs een leeuw die in de schaduw ligt te rusten. Fantastisch.

Langzaamaan varen we dieper Mana Pools in. Na 23 kilometer meren we aan op het laatste eiland. We kamperen deze laatste nacht op Trichelia Island een eiland recht tegenover een deel van het park. We zien vanaf ons eilandje olifanten, impala’s, elanden en bavianen. We zetten de stoelen zo neer dat we daarop uit kijken en genieten met een sundowner van dit prachtige uitzicht.

Een van de gidsen roept ons even later. Er komt een kudde olifanten aan en die lijken van plan te zijn om ons eiland op te lopen. Het eiland is daar iets te klein voor en dat zou voor ons nog eens gevaarlijk worden, dus door wat herrie te maken, draaien de olifanten af en lopen ze ergens anders naar toe.

Onder het genot van een heerlijk diner, praten we met onze gidsen over deze geweldige trip na. Bij tijd en wijle was het door de weersomstandigheden heel eng, maar de meeste tijd hebben we genoten van de omgeving waar we stilletjes doorheen varen en de vele dieren die hebben gezien. De laatste dag is een korte trip van 7 kilometer. We meren aan vlakbij de hoofdentree van Mana Pools, waar we ons avontuur met een 4-daagse wandeltocht langs de oevers van de Zambezi zullen voortzetten.