Freiberg ontdekken met mijn oma

Freiberg ligt net iets voor Dresden in het Erzgebirge. De stad staat bekend als de zilverstad vanwege de zilvermijnen en de eerste Hogescholen voor de Mijnbouw ter wereld. Deze school werd in 1765 opgericht en was de eerste technische hogeschool van Duitsland. Met financiële steun van Saksen werden hier ook alle munten geslagen. De mijnbouwtradities worden nog in ere gehouden en enkele mijnen kunnen nog bezocht worden. Ook staat Freiberg bekend om de Silbermannorgels van de wereldberoemde Gottfried Silbermann. De binnenstad is bijna volledig  bewaard gebleven en stamt uit de late-Middeleeuwen. Kortom, er valt genoeg te zien en ontdekken. Op internet vond ik een mooie lijst van alle grote en kleine bezienswaardigheden. Een boekwerk van maar liefst 16 pagina’s. Handig voor een stadswandeling.

Na een halve dag gewerkt te hebben is het tijd om mijn oma op te pikken. Ze woont net over de Duitse grens in het plaatsje Lobberich. Vanuit Venlo is het gemakkelijk bereikbaar. Helaas slaat het weer in Limburg ineens om tot harde regen en ook is er redelijk veel verkeer op de snelweg. Dat beloofd niet veel goeds.. Gelukkig is het in Duitsland alweer droog en kan ik alle spullen in de auto laden. Maar zodra we aanrijden begint het ook hier te regenen. Het wegdek op Duitsland is anders dan we in Nederland gewend zijn. Achter de auto’s spat het water behoorlijk omhoog, waardoor je de auto’s voor je nauwelijks kunt zien. Het is dan ook te gevaarlijk om hard door te rijden. In Noordrijn-Westfalen is het ook druk en wordt er veel aan de weg gewerkt. We hopen dat het na Dortmund ophoudt, maar pas na Dortmund begint de ellende pas echt. Net voor Bielefeld is een ongeluk gebeurd, twee auto’s staan nog midden op de weg en blokkeren twee van de drie rijstroken. We passeren het ongeluk, maar de file is daarmee niet opgelost. Enkele kilometers verder blijkt een ander ongeluk te zijn en moeten alle drie sporen over de vluchtstrook heen. Dat zorgt natuurlijk voor behoorlijk wat oponthoud dat ons ook ruim een uur zoet houdt.

Vanaf het voormalige Oost-Duitsland wordt om de zoveel kilometer ook nog eens aan de weg gewerkt. Uiteindelijk doen we het dus ruim 9,5 uur over alvorens we in Freiberg aankomen. Ter vergelijking; drie maanden eerder ben ik op een vrijdagochtend in 6 uur naar Dresden gereden. We halen onze sleutel op van het pension waar we slapen om 22.00, drinken een biertje en een kruidenbitter en gaan dan slapen.

Om 7.15 gaat de wekker en staat er reeds een ontbijtje klaar in de keuken. Heerlijk die verse Duitse broodjes met worst, kaas en jam. Alleen hierom zou ik al dagelijks in Duitsland willen eten. Na het ontbijt gaan we nog even naar de supermarkt om inkopen te doen voor mijn moeder. Zij wil typische Sächsische producten hebben die hier goedkoper zijn. Daarna lopen we ook nog even door naar de bakkerij waar we een bestelling hebben geplaatst. Ik wist niet dat we zoveel hadden, want uiteindelijk verlaten we de bakkerij met drie boodschappentassen vol. Onder andere Duits brood, Freiberger Eierschecke en andere heerlijke gebakjes die je alleen hier kunt eten. We zetten de spullen af bij een oom van me in Freiberg en ik ga vervolgens alleen op pad. Mijn oma gaat samen met mijn oom naar haar zus en ik heb de tijd om foto’s te maken en de stad te leren kennen. Ons pension is gelegen net buiten de oude stadsmuren van Freiberg, dus de eerste bezienswaardigheden zijn al snel gevonden. De oude toren van de stadsmuur vertelt me dat ik de Altstadt binnenloop.

De Altstadt is niet al te groot en gemakkelijk te voet te bezichtigen. Ik bekijk de Jakobikirche en Nikolaikirche alvorens ik op de Obermarkt terecht kom. Rondom dit grote plein staan de mooiste gebouwen en huizen. In het midden van het plein staat een fontein met het beeld van Otto der Reiche en vanuit deze plek heb je een mooi 360 graden overzicht. Uit het oog springt het Rathaus, maar ook de overige gebouwen rondom het gebouw zijn prachtig om te zien.

Achter het plein is de Stadtkirche St. Pauli op het hoogste punt van de stad en vriendelijke mensen geven me wat meer info over de orgel van Gottfried Silbermann. Via het Albertpark bekijk ik delen van de stadsmuur en zie ik enkele monumenten tot ik bij het Schlossplatz kom waar het Krügerhaus is en Schloss Freudenstein. Hier kunnen worden de mineralen tentoongesteld die ze in de regio gevonden hebben, maar vanwege de tijd besluit ik niet binnen te gaan. Ik maak mijn ronde af via de Untermarkt waar ook de Dom zu Freiberg gelegen is.

In de middag heb ik weer met oma afgesproken. Naar Duitse traditie is het namelijk in de middag tijd voor ‘Kaffee und kuchen’. Bij Kaffee Hartmann, nabij de Obermarkt zien we elkaar. Dit Kaffee was een tip van mijn moeder, ze moeten hier namelijk heerlijk gebak hebben. Ik wil als een soort vergelijkend warenonderzoeker het verschil proeven tussen een Dresdner en Freiberger Eierschecke. Hoewel ze beide lekker zijn, wint wat mij betreft de Dresdner Eierschecke vanwege de frisse kwark. Tijdens het kiezen van ons gebakje, maken we een babbeltje met de kassière en kopen we nog een Freibergse specialiteit: Freiberger Häschen. Oma vertelt mij wat zij vandaag heeft gedaan en ik vertel wat ik heb gezien. Omdat ik de Dom nog niet heb bezocht, stelt oma zelf voor om deze samen te bezoeken. Het moet immers zeer speciaal zijn en ze wil het graag na al die jaren ook weer eens zien.

We lopen van de Obermarkt naar het andere grote plein, de Untermarkt. Dat is niet gemakkelijk voor oma, want ze moet met haar rollator over de keienkopjes heen. Bij de ingang van de Dom moeten we een klein winkeltje naar binnen om kaartjes te kopen. De vriendelijke vrouw laat ons zelfs via een andere ingang binnen, omdat mijn oma met de rollator niet van de trappen af kan. Eenmaal binnen, ben ik blij dat mijn oma er graag heen wilde. Zelf heb ik heel weinig met kerken, maar ik kan wel genieten van de architectuur van sommige kerken. Ook de Dom in Freiberg is absoluut de moeite waard om te kijken. Wanneer we uitgekeken zijn en terug naar onze kamer lopen, herhaalt mijn oma meerdere malen dat ze erg gelukkig is dat ze dit nog eens van binnen heeft kunnen zien.

Hierna frissen we ons op, eten we een hapje in de Ratskeller en drinken we nog een drankje bij het Schwanenschlösschen. Ik kan alleen maar concluderen dat Freiberg een mooie en leuke stad is. Het is er rustig, totaal niet toeristisch en alles is te voet te bezichtigen. En dan heb ik de zilvermijnen nog niet kunnen bezoeken. Wie weet een andere keer?

Mijn oma wil op zondag nogmaals naar haar zus, maar geeft mij ook de ruimte om nog te beslissen of we naar Friedebach gaan. Een paar weken terug schreef ik nog een artikel over het oude huis en was ik benieuwd of het de laatste keer was dat ik het huis zag. Gelukkig was het dus niet de laatste keer, want vandaag zou ik er na 8 jaar weer terugkeren. Eerst maken we nog een stop in Mulda om familie op te zoeken, maar daarna rijden we door naar Friedebach. Mijn oma wijst het ene na het andere gebouw of huis aan waar ze herinneringen heeft. Dat rode huis kon ooit van haar zijn, in dat gebouw heb ik je opa leren kennen, daar gingen wij altijd dansen, over deze weg liepen we ’s nachts naar huis, dit grote grasveld en deze bossen behoorden de ouders van mijn oma. Zo leer je ook nog wat over het leven wat zij hier ooit had. Daarna komen we aan bij het huis. De staat van het huis is nog wat slechter dan de laatste keer dat ik het bezocht en dat blijft zonde. Inmiddels is het huis dermate vervallen dat het opknappen ervan duurder zal zijn dan een nieuw huis op te zetten. Omdat het huis onder monumentenzorg valt, mag het echter niet gesloopt worden. Uit verhalen blijkt dat men het huis nat spuit zodat het huis ooit in zal storten. Ik mag ergens toch hopen dat dit niet waar is. Ik maak mijn foto ronde, loop nog wat in de omgeving waar ik als kind zo vaak heb rondgelopen en praat met familie die natuurlijk direct afkomen op die auto met Nederlands kenteken. En wederom de vraag of dit de laatste keer is dat ik het huis zal zien. We rijden terug naar Freiberg, bezoeken de zus van oma en rijden in de middag terug naar huis. Gelukkig loopt de terugreis voorspoedig zonder file of slecht weer. Met het tripje heb ik mijn oma heel gelukkig gemaakt én heb ik zelf een nieuwe stad kunnen ontdekken.