Fietsen op de Death Road in Bolivia

Zo zag ons avontuur er ongeveer uit in bewegende beelden.

De El Camino a los Yungas werd in de jaren ’30 van de 20e eeuw aangelegd. Bolivia en Paraguay waren in die tijd verwikkeld in de Chaco-oorlog. De aanleiding van deze oorlog was het vermoeden dat de Chaco Boreal olie zou bevatten. Zowel Bolivia als Paraguay eisten dat dit gebied op hun grondgebied lag. De oorlog brak uit op 9 september 1932 toen het Boliviaanse leger het Paraguayaanse garnizoen aanviel.

De oorlog duurde een kleine drie jaar en was een ramp voor beide partijen. Er stierven 100.000 mensen, waarvan velen aan ziektes al malaria en infecties. Gedurende de oorlog hield Bolivia vele Paraguayaanse krijgsgevangenen. Zij werden ingezet voor de aanleg van een weg tussen La Paz en Coroico. Deze weg werd gebouwd midden in het Amazonegebied op de steile hellingen. Al gedurende de aanleg was deze weg berucht geworden. Veel krijgsgevangen probeerden te vluchten, maar wanneer ze weer werden opgepakt kregen ze de keuze: of de kogel, of het ravijn afspringen.

De verbinding tussen La Paz en Coroico werd één van Bolivia’s belangrijkste routes. Het was ook de enige verbinding tussen beide steden. Dagelijks reden honderden dappere mensen over deze weg. Vrachtwagens, bussen, auto’s en fietsers maakten gebruik van de smalle wegen. De weg kronkelt langs de steile hellingen boven diepe afgronden. Deze kunnen zo’n 600 meter diep zijn. De wegen zijn 3,2 meter breed, maar op vele plekken veel minder breed. Daarbij spelen de weersomstandigheden ook nog een rol. Bij veel regenval kan de weg veranderen in een natte modderpoel en rotsen kunnen afbreken. Tel daarbij op dat er geen vangrails aanwezig zijn.

Hoewel de weg het eigenlijk helemaal niet toelaat om elkaar te passeren, is de weg bedoeld voor tweerichtingsverkeer. Vanwege de gevaren besloot men dat het verkeer hier links moest rijden. Dit is de enige plek in heel Zuid-Amerika waar men dus links moet rijden. Bestuurders kunnen namelijk vanuit hun bestuurszijde makkelijk bekijken hoeveel ruimte ze nog hebben wanneer een tegenligger wil passeren. Een kleine stuurfout kan dus fataal zijn. Het is niet gek dat er veel ongelukken gebeurd zijn. De teller staat in totaal op ruim 19.000 ongelukken. Jaarlijks overleden 200 tot 300 mensen op de El Camino a los Yungas. Op 24 juli 1983 stortte een bus met ruim 100 inzittenden het ravijn in. Allemaal zijn ze om het leven gekomen. Het is tot op heden Bolivia’s ernstigste ongeluk aller tijden.

Heel vreemd is het niet dat deze weg in 1995 werd uitgeroepen tot de gevaarlijkste weg ter wereld.

Na 20 jaar bouwen werd in 2006 een nieuwe weg tussen La Paz en Coroico geopend voor het publiek. Deze weg heeft de moderne eigenschappen zoals bruggen, waterafvoer, meerdere rijstroken, asfalt en een vangrails. Daarmee is deze weg een stuk veiliger dan de oude Yungas Road. Deze weg wordt sindsdien steeds minder gebruikt voor het dagelijkse verkeer. Tegenwoordig wordt de weg gebruikt door moutainbikers die het avontuur aangaan op één van de gevaarlijkste wegen ter wereld.

Jaarlijks trekt de Death Road vele toeristen aan die de spanning opzoeken van het imago van deze weg. Vanuit La Paz worden tours georganiseerd om met een mountainbike van de Death Road af te fietsen. Hoewel het dagelijkse verkeer een andere route heeft, is deze weg nog steeds gevaarlijk. Nog altijd zijn er op veel plekken geen vangrail aangebracht. Een kleine stuurfout kan nog altijd betekenen dat je het ravijn instort. En helaas gebeurd dit nog altijd door mensen die hun gezonde verstand niet gebruiken of door slecht materiaal. Kies daarom in La Paz voor een goede organisatie om deze weg af te fietsen.

Na online research besloten wij tijdens onze reis om te kiezen voor de tour ‘The Most Dangerous Road’ van Gravity Assisted Mountain Biking. Ze zijn misschien de duurste organisatie die deze tour aanbiedt, maar je krijgt er veiligheid voor terug. De fietsen worden na iedere tour uitvoerig gecontroleerd. Een fiets wordt nooit twee maal achter elkaar gebruikt. Het dragen van een helm, handschoenen en beschermende kleding is verplicht. De groepen worden niet te groot gemaakt, zodat twee gidsen de boel in de gaten kunnen houden. Één gids fiets voorop, één achteraan. Daarachter rijdt ook nog een bus met reservefietsen of, als je niet meer durft, kun je hier instappen. De gidsen hameren erop dat je je gezonde verstand gebruikt en staan je daar waar nodig bij. Na de tour bezoek je nog een opvangcentra voor dieren waar je ook nog zult eten.

En dan is de dag aangebroken dat wij de Death Road zullen bezoeken. In de vroege ochtend verzamelen we ons in een café in La Paz, waar we onze groep en gidsen ontmoeten. Vervolgens stappen we de bus in en rijden we in enkele uren de bergen in. Ondertussen worden onze beschermkleding uitgedeeld en krijgen we de regels te horen waar we ons aan moeten houden. In grote lijnen moeten we ons gezond verstand gebruiken. Niemand in La Paz zal ons immers gaan vragen in welke tijd we de Death Road hebben afgefietst. Dat de gidsen zeer professioneel zijn blijkt al wanneer ik tijdens de uitleg een foto maak. Dat wordt niet gewaardeerd.

Om te wennen aan onze fiets, worden de eerste kilometers op een geasfalteerde weg afgelegd. We zullen ons begeven tussen het dagelijkse verkeer, maar dalen behoorlijk snel af. Vrachtwagens lijken stil te staan en we zoeven over de wegen. Genieten van de fantastische omgeving zit er met deze snelheden niet in, maar ik geniet met volle teugen van de enorme snelheden. Ondertussen kijken de gidsen naar onze technieken en daar waar nodig geven ze tips of motiveren ze ons. Net voor een tunnel maken we een stop om even offroad te gaan. De tunnel is te gevaarlijk en wordt niet verlicht. We moeten eromheen en kunnen zo ook even wennen aan de omstandigheden op de Death Road zelf. De enorme kiezels fietsen ineens totaal anders dan het asfalt en het is zaak om je stuur goed vast te houden.

Hierna stappen we de bus in en rijden we door naar het startpunt van de Yungas Road. Door de hoogte bevinden we ons in een mistige omgeving en het miezert een beetje. Typische omstandigheden om deze gevaarlijke weg af te fietsen. De mannen nemen het voortouw en gaan er als een speer vandoor. Hier moeten we nog altijd links fietsen, deze regel is nog altijd van kracht. Nog altijd kunnen er tegenliggers tegemoet komen. Zo fietsen we langs de diepe afgronden en de steile hellingen. Tijd om naar beneden te kijken hebben we niet, we moeten onze ogen op de weg houden. Er kunnen enkele losse stenen op de weg liggen waardoor je lelijk kunt vallen met deze snelheden. Enkele mannen willen zich iets teveel bewijzen en vallen van hun fiets, maar ze komen er zonder verwondingen vanaf.

Foto’s maken gedurende de rit is niet mogelijk, alleen gedurende de korte stops die we op de zoveel kilometers maken om de groep compleet te maken. Wil je toch beelden mee naar huis nemen, neem dan een actioncam mee die je aan je fiets of helm kunt bevestigen. Wij hebben een GoPro mee en filmen gedurende de rit en voor de stops heb ik een kleine compactcamera bij. Ook maakt één van de gidsen foto’s van iedereen. Zo poseren we ook enkele malen op gevaarlijke plekken waar we met de gehele groep aan de rand van de afgrond gaat zitten. Tijdens deze stops kunnen we ook even genieten van de fantastische omgeving waar we ons bevinden. Het is nauwelijks te beseffen dat dit ooit de belangrijkste weg voor transport was.

Langs de weg fietsen we langs veel kruizen. Deze herinneren aan de vele ongelukken die hier hebben plaatsgevonden. Nog altijd eist de weg jaarlijks enkele levens. Met de snelheden die we maken kan er immers ook een keer iets fout gaan. Bij het maken van een bocht ga ik te snel en fiets ik regelrecht een berg stenen op en één keer klopt het hart in mijn keel als ik vrijwel uitglijd in een bocht net voor een bocht. We fietsen over gravel, over stenen en door het water heen.

Allemaal komen we heelhuids aan in Caroico. ‘We killed the Death Road’. En wat was het een geweldige ervaring. Met de gehele groep proosten we met een welverdiend biertje waarna we naar het dierenopvangcentrum gaan waar we kunnen douchen en eten. Wat een geweldige dag. Nog altijd zou ik deze Death Road nog een keer willen fietsen!

1) Zoek een goede organisatie uit met veilige fietsen en goede beschermende kleding. Niet iedere organisatie houdt zich even goed aan de regels en let op de groep tijdens het fietsen. Wij waren te spreken over Gravity Assisted Mountain Biking.
2) Zorg dat je je in lagen aankleedt. Het kan boven koud zijn, terwijl het langzamer warmer wordt wanneer je daalt.
3) Neem schone kleren mee. Je zult zweten. Van angst of van het fietsen zelf. Maar het kan ook regenen. Het is prettig als je op de terugweg schone en droge kleren aan kunt trekken.
4) Je schoenen kunnen nat worden, zorg er dus voor dat je niet je nieuwste sneakers aandoet.
5) Gedurende de rit zul je weinig foto’s maken. Neem een compactcamera mee die je in je jas kunt stoppen. Zo kun je tijdens de korte stops ook de omgeving fotograferen. Gravity Assisted Mountain Bking maakte gedurende de rit actiefoto’s.
6) Wil je ook filmen? Neem dan een GoPro mee, maar zorg ervoor dat je vervangende accu’s in je jaszak hebt zitten. Maak je GoPro ook geregeld schoon. Zoals je bij ons filmpje kunt zien heeft er de eerste tijd een regendruppel op de lens gezeten.
7) Gebruik je gezonde verstand en ga niet als een bezetene fietsen. En dit is de belangrijkste tip die we jullie kunnen meegeven.