Carretera Austral reisroute

Het is een lange reis naar andere kant van de wereld. Om de reis zo comfortabel mogelijk te maken, boeken we met KLM een vlucht van Schiphol naar Santiago. In Buenos Aires hebben we een korte overstap en moeten we even het vliegtuig uit. Daarna vliegen we door naar de hoofdstad van Chili. Een pittige vlucht, want je vliegt hier over de Andes. En dat kan voor behoorlijk wat turbulentie zorgen. Hoewel een flink aantal passagiers flink zijn geschrokken, heeft de piloot alles onder controle. Wanneer we Santiago bereiken zijn we er nog niet. Om direct bij ons startpunt van de Carretera Austral te komen, vliegen we met Latam door naar Puerto Montt. Dit is een vlucht van zo’n 3 uur.

Via Sunny Cars hebben we een auto gehuurd. De auto kunnen we direct bij aankomst in Puerto Montt ophalen. Aangezien we met drie personen zijn en we een flink stuk over gravelwegen zullen rijden, hebben we een comfortabele SUV gehuurd. Het is een klein half uur rijden naar onze eerste accommodatie. Hoewel we redelijk moe zijn van de lange reis, willen we de avond nog even doortrekken om gelijk in het goede ritme te zitten. In het centrum van Puerto Montt gaan we eten bij Fogon del Lenador. Hier bestellen we een heerlijk stuk vlees en een lekker biertje. We proosten op het begin van een fantastische roadtrip.

Overnachting: Precioso apartamento in Puerto Montt (2 nachten)

De weersverwachtingen zijn niet bepaald gunstig voor de komende dagen. Er wordt voorspeld dat er flink wat regen zal vallen de komende dagen. Dat kunnen we niet echt gebruiken, want er staat een aantal wandelingen op het programma. Te beginnen in Parque Nacional Alerce Andino. Dit nationaal park ligt niet ver van Puerto Montt af en is een goede opwarmer voor de komende dagen. Alleen dat weer… Het komt nog met bakken naar beneden als we bij het startpunt van de wandeling arriveren. Gelukkig mindert het tegen de middag en we wagen onze kans. We betalen entree bij de parkranger en beginnen aan de Alerce Milenario Trail. Het eindpunt van deze trail is een mooi bergmeer, maar helaas is het laatste deel van de route gesloten. Parque Nacional Alerce Andino is een relatief onbekend natuurgebied. Het bergachtige gebied bestaat voornamelijk uit een gematigd regenwoud waar veel bijzondere bomen en planten groeien. Een aantal bomen worden middels informatieborden aangegeven. Er leven ook een aantal zoogdieren in dit gebied, zoals de poema, pudú, stinkdier, monito del monte, zwarte specht en condor.

Op een aantal vogels na, zien we weinig wildlife. Gelukkig is het droog geworden. Tegen het einde van de route arriveren we bij het hoogtepunt van deze wandeling. De Salto Río Chaicas. Door de regen is de waterval extra wild en daardoor spectaculair. Iets verder staat de Alerce Milenario. Deze gigantische bomen zijn de grootste bomen van Zuid-Amerika. Gemiddeld zijn ze tussen de 40 en 60 meter hoog, maar ze kunnen nog hoger worden. De populatie van deze boomsoort is flink afgenomen door de houtkap. Tegenwoordig hebben ze een beschermde status. De Alerce Milenario is in ieder geval een indrukwekkende verschijning. Na een korte lunchpauze wandelen we weer terug naar de auto. Onderweg komt ons ineens een grijze vos tegemoet gelopen. Dit vosje lijkt nauwelijks bang voor ons te zijn. Het is in ieder geval onze eerste mooie wildlife ontmoeting van de reis.

Terug in Puerto Montt besluiten we het stadje nog even te bezoeken. We hebben er alleen geen rekening mee gehouden dat het zondag is. Op zondag is vrijwel alles gesloten in Chili. Puerto Montt is een grijze havenstadje en oogt niet bepaald mooi. Nu het ook nog eens compleet uitgestorven oogt, is er weinig te doen.

Het is tijd om echt te beginnen aan de Carretera Austral. Deze route start officieel in het centrum van Puerto Montt. 1247 kilometer verder eindigt de route in Villa O’Higgins. De komende weken zullen we naar het eindpunt rijden en onderweg een aantal stops maken. Wanneer we Villa O’Higgins hebben bereikt zullen we weer naar het noorden rijden om in Coyhaique te eindigen.

In de loop van de ochtend starten we aan onze roadtrip. Het eindpunt van vandaag is Hornopirén. Voordat we hier aankomen maken we nogmaals een stop in het Parque Nacional Alerce Andino. Ditmaal wandelen we Sendero Laguna Sargazo, een route van zo’n 7,5 kilometer in totaal. We parkeren onze auto bij de ingang en betalen opnieuw entree. Ondertussen worden we scherp in de gaten gehouden door twee vosjes. Het is nog droog wanneer we starten met de wandeling, maar er hangen dreigende regenwolken boven ons. Door de laaghangende bewolking zien we de omgeving niet goed, maar af en toe worden de besneeuwde bergtoppen zichtbaar. De trail is goed onderhouden en loopt dwars door de dichtbegroeide bossen. Op een bepaald punt heeft de trail een aftakking. Links ga je naar een gigantische Alerce boom, rechts ga je naar het meer. Om de Laguna Sargazo te bereiken moeten we de brug Puente Colgante over. Jammer genoeg oogt het meer niet zo heel fraai vanwege de grijze lucht. We wandelen nog naar de Alerce boom, maar dan begint het ineens heel hard te regenen. Tijd om terug naar de auto te lopen.

Onze natte kleding kan even uit en we zetten de temperatuur in de auto even extra hoog. We rijden door naar La Arena. Hier zullen we voor de eerste maal de ferry nemen naar Caleta Puelche. Je hoeft voor deze oversteek niet te reserveren. Ons eindpunt van de dag is Hornopirén waar we zullen overnachten bij Rio Blanco. De vriendelijke eigenaar heet ons welkom en we krijgen een stapel hout om te stoken. Dat kunnen we na de natte ochtend wel gebruiken. Kennelijk zijn er vandaag geen restaurants geopend in Hornopirén, dus we zoeken een supermarkt op zodat we zelf kunnen koken vanavond.

Overnachting: Rio Blanco in Hornopirén (2 nachten)

We moeten duidelijk nog even oefenen met de houtkachel, want het was een ijskoude nacht. Maar we klagen niet, want ondanks de kou schijnt het zonnetje en is het eindelijk droog! Dat komt goed uit, want we hebben een wandeling naar een mooi bergmeer op het programma staan. De Lago Cabrera is gelegen bij de hellingen van de Volcán Hornopirén. Om bij het startpunt van de wandeling te komen moeten we eerst nog een stuk met de auto de bergen in. Zodra we de bergen inrijden is de extreem smalle weg bezaaid met grote keien. Het begint zelfs zo spannend te worden dat we besluiten om de auto ergens te parkeren en het laatste stuk nog even te wandelen.

Bij het startpunt van de route verwachten we weer te moeten betalen. Maar er is helemaal niemand te bekennen. Wel wacht een aantal honden ons op, die vervolgens vrolijk met ons mee wandelen. Het eerste deel van de beklimming gaat ons nog goed af, maar daarna wordt het pad bezaaid met een enorme laag sneeuw. Dat is op zich geen ramp, maar onder de sneeuw ligt behoorlijk wat water. Sommige delen van het pad zijn zelfs volledig overspoeld. Al snel zijn onze schoenen ook al volledig nat. Er wordt flink geklaagd tijdens het wandelen, want de beklimming is zo totaal niet makkelijk. Alleen de honden lijken er geen enkel probleem mee te hebben. En dan staan we ineens voor een gesloten hek. Oeps! Zou dat de reden zijn geweest dat er niemand beneden was? Na 4,5 kilometer te hebben geklommen, draaien wij nu niet meer om. We zoeken een weg onder het hek door en gaan stug verder. Het laatste deel van de wandeling gaat door een gigantisch pak sneeuw. En dan bereiken we Lago Cabrera. De besneeuwde bergtoppen weerkaatsen op het water en de top van de Volcán Hornopirén is goed zichtbaar. Voor even zijn we de vervelende beklimming helemaal vergeten. Terwijl we foto’s maken zijn de honden flink aan het blaffen naar de koeien die rondom het meer grazen. Ineens komt er een man met een flink kapmes op ons af. In het Spaans roept hij allerlei dingen tegen ons. Erg vrolijk lijkt de man niet te zijn, maar heel veel begrijpen we er niet van. We denken dat de man ons probeert te vertellen dat we hier helemaal niet mogen zijn. Maar na een tijdje begint hij naar de honden te wijzen en begrijpt hij dat ze niet van ons zijn. Hij zegt dat het meer heel mooi is en loopt vervolgens weg. Wij kunnen nog even rustig wat foto’s nemen en moeten dan beginnen dan aan de lange, natte afdaling.

Onze schoenen zijn volledig doorweekt. Alsof we nu een klein meertje hebben gecreëerd bij onze voeten. Dat weerhoudt ons er niet van om een tweede wandeling te maken. Net buiten Hornopirén is een wandelroute naar de waterval Cascada Río Blanco. Om deze wandeling te kunnen wandelen moet je de vriendelijke eigenaar aantreffen. Hij maakt het hek voor je open en je betaalt hem vervolgens 2000 CLP. Het is een kleine 5 kilometer wandelen naar de waterval. Onderweg zien we behoorlijk wat kolibries vliegen. Ze zoeken het nectar van de knalrode bloemen. Het laatste deel van de wandeling is weer modderig en glibberig. Wanneer je dit deel achter de rug hebt doemt het helderblauwe water en de waterval ineens op. Wat een prachtige natuur. Die natte schoenen zijn we allang weer vergeten.

Het is vandaag Halloween. In Hornopirén zijn de kinderen verkleed en doen ze Trick or Treat. Op het centrale plein komen alle ouders en kinderen samen en is een klein feestje gaande. Wij nemen plaats bij Piedra Lobo Cafetaria voor wat avondeten. Een leuke, kneuterige plek die zeer populair is bij de lokale bevolking. Ik bestel hier de Chorrillana Austral. Dit is een soort kapsalon. Friet, ui, ei en vlees. En een gigantische portie. Het lukt me zelfs niet om de helft van het bord te eten.

Met de ferry zullen we vandaag van Hornopirén naar Caleto Gonzalo varen. Een lange tocht door de fjorden richting Caleto Gonzalo. We hebben de ferry ruim een maand van te voren moeten reserveren. Deze ferry vertrekt immers een keer per dag en vol is vol. Jammer genoeg hebben we een dag eerder al een melding ontvangen dat de ferry vier uur vertraging heeft. Dit vanwege eb en vloed en werkzaamheden aan de oprit. Hierdoor kunnen we eigenlijk ‘s ochtends vrij weinig doen. Daarom doen we nog wat boodschappen en drinken we een kop koffie met een stuk taart bij Cafetaria Cuatro Soles. In de middag arriveert de ferry. We parkeren de auto en zoeken een mooi plekje op het dek zodat we goed zicht hebben op de mooie fjorden. Eindelijk schijnt ook het zonnetje.

Het eerste deel van de ferrytocht duurt zo’n 3,5 uur. We arriveren op Leptepu en moeten vervolgens een kwartiertje rijden waar een tweede ferry wacht. Deze brengt ons vervolgens in 45 minuten naar Caleta Gonzalo. Wanneer we in Caleta Gonzalo aanmeren, is het al 19.00. Gelukkig is onze accommodatie Lodge Caleta Gonzalo direct bij de haven gelegen. We checken in en vragen direct of we kunnen avondeten. Dat is gelukkig mogelijk. Na zo’n lange dag op het water hebben we honger. Wanneer we klaar zijn is het al pikkedonker. We weten dat we hier een ‘Villa Hobbit’ hebben geboekt. Wat we niet weten is dat we nog een flink stuk in het donker moeten wandelen. Gelukkig wijst het personeel ons de weg. We blijken 4 huisjes te hebben midden in de bossen. Erg goed kunnen we het nu nog niet zien, maar het ziet er hartstikke schattig uit.

Overnachting: Lodge Caleta Gonzalo in Caleta Gonzalo (3 nachten)

Pas bij daglicht zien we eigenlijk wat we hebben overnacht. De vier huisjes vormen een klein hobbit dorpje. Twee huisjes zijn de slaapkamers, de andere twee zijn de badkamer en woonkamer met kachel en keuken. Wat een ongelooflijk toffe locatie om te overnachten.

Lodge Caleta Gonzalo is gelegen in het Parque Nacional Pumalin Douglas Tompkins. Dit groot natuurgebied bestaat uit een gematigd regenwoud, watervallen, met sneeuw bedekte bergen, vulkanen, gletsjers en fjorden. Het is een paradijs voor wandelaars en het is dus niet gek dat we hier ook gaan wandelen. Vandaag gaan we de Sendero Volcán Chaitén doen. We beklimmen de vulkaan overigens niet zelf, want deze is nog altijd actief. Deze vulkaan barstte in 2008 nog uit en verwoestte een groot deel van het park. De gevolgen zijn op sommige delen nog altijd goed zichtbaar. Tijdens de beklimming kun je ook nog puimsteen en obsidiaan vinden. Het is ongeveer 2,5 kilometer wandelen naar de top van de vulkaan. Dit lijkt helemaal niet zo veel, maar het pad gaat steil omhoog. Het voelt alsof we nauwelijks conditie hebben. Zo lastig hebben we het tijdens de beklimming. Eenmaal op de top worden we compleet verrast met het uitzicht op de rokende vulkaan en het bergmeer. Normaal gesproken zie je allerlei kleuren op de hellingen van de vulkaan, maar bij ons ligt er een flink pak sneeuw. En eigenlijk is dat best bijzonder om te zien. Vulkanen zijn altijd fascinerend om te zien, zeker wanneer ze actief zijn. Ik zou hier uren naar kunnen kijken.

We willen echter nog even naar het strand bij Santa Barbara. Op internet hebben we gelezen dat je hier zeeleeuwen kunt zien. Helaas hebben we geen geluk. Wellicht is het nog niet het juiste seizoen, maar er zijn geen zeeleeuwen. Het strand is overigens heel mooi om te zien. Op de terugweg wandelen we nog de Sendero Lago Negro. Een korte wandeling van 1,5 kilometer naar een meer. ‘s Avonds laten we ons verwennen met een 3-gangen diner bij onze accommodatie. Misschien niet de goedkoopste optie, maar het eten smaakt verrukkelijk.

Een dag eerder hebben we van een Duitse toerist gehoord dat de wandeling naar de Ventisquero el Amarillo is afgesloten vanwege de hoeveelheid sneeuw en ijs. We moeten dus op zoek naar een alternatief. Direct bij het restaurant van Lodge Caleta Gonzalo start de Sendero Cascades. Deze trail zou ons uiteindelijk moeten brengen naar een waterval. Alleen na zo’n 3 kilometer is het pad ineens afgezet. Eigenwijs als we zijn, gaan we toch verder. Het eerste deel van de wandeling was zeer goed onderhouden. Nu wordt het pad toch steeds slechter en begrijpen we waarom dit deel is afgezet. Alles is overwoekerd, de houten vlonders hebben hun beste tijd gehad. Om de waterval te bereiken moet je zelfs een rivier oversteken. Er is geen brug, slechts een stuk touw naar de overzijde. Dit is het sein om toch om te draaien. De waterval is helaas niet bereikbaar.

Net op tijd ben ik weer terug in ons huisje, want de hemel breekt ineens open. Het is dus even tijd om op te warmen bij de kachel en wachten tot het weer droog wordt. Gelukkig is het ‘s middags weer droog en kunnen we nog een wandeling doen. We wandelen de Sendero los Alerces. Deze wandeling is slechts 1,5 kilometer lang, maar een absoluut hoogtepunt. Je wandelt namelijk naar de gigantische Alerce bomen. In dit deel van de bossen staan er nog een flink aantal bij elkaar. We zijn blij dat we deze wandeling alsnog op ons lijstje hebben gezet. In de avond hebben we opnieuw een 3-gangen diner bij onze accommodatie.

We verlaten ons hobbit dorpje en rijden vandaag door naar Puyuhuapi. Onderweg zullen we een stop maken in het Parque Nacional Corcovado om naar een hangende gletsjer te wandelen. Helaas komt het vandaag met bakken naar beneden en het ziet er voor de gehele dag niet best uit. Maar, we zijn niet van suiker! Ondanks de hevige regen beginnen we aan onze wandeling naar de Ventisquero Yelcho. Al binnen enkele minuten voel ik het water alweer in mijn sokken en zelfs mijn regenjas kan al snel het water niet meer aan. Door de regen is het pad één grote modderpoel. We proberen in een razend tempo bij de gletsjer te komen en hopen dat de gletsjer niet verstopt is in de laaghangende wolken. Dat is gelukkig niet het geval. Vanaf een uitzichtpunt zien we de Ventisquero Yelcho van een afstand. Het is zonde dat we niet even rustig kunnen genieten van dit zicht en even kunnen zitten.

We zijn compleet doorweekt wanneer we terug zijn bij de auto. Verwarming aan en zo snel mogelijk naar onze cabaña in Puyuhuapi. Gelukkig heeft de eigenaar de haardkachel al aangezet zodat we kunnen opwarmen en onze kleren kunnen drogen. Toch moeten we nog eenmaal de regen trotseren als we ‘s avonds gaan eten zij Restoran Comuy-Huapi. Ze hebben hier heerlijke pizza en lasagna.

Overnachting: Cabañas Turin in Puyuhuapi (1 nacht)

Na regen komt zonneschijn. Het is eindelijk weer droog en het zonnetje schijnt zelfs. Direct na het ontbijt rijden we naar de rand van Puyuhuapi om de Sendero los Canales te wandelen. Ook ditmaal worden we weer vergezeld door een hond. De wandeling loopt door privéterrein, dus we moeten bij een vriendelijke oude man entree betalen. Het pad is goed gemarkeerd en eenvoudig te lopen. Op het einde wordt je beloond met een uitzicht over Puyuhuapi.

De tweede wandeling van vandaag brengt ons naar één van de hoogtepunten van de Carretera Austral; de Ventisquero Colgante. Deze hangende gletsjer bevindt zich in het Parque Nacional Queulat. Het is aan te raden om vroeg te gaan en vooraf een reservering te maken. Dat kan op de website van CONAF. Bij de ingang tonen we onze reservering en betalen we entree. Het is vervolgens nog een klein stukje rijden naar het startpunt van de Sendero Mirador Ventisquero Colgante. De wandeling naar het uitzichtpunt is pittig. Niet alleen vanwege het klimmen, maar ook vanwege de regen. Sommige delen van het pad staan namelijk compleet blank. Wanneer we na ruim 3 kilometer het uitzichtpunt bereiken, zien we de gigantische gletsjer. We hebben de tip gekregen om hier tijdje te wachten. Al op de heenweg hoorden we een flink gerommel in de verte. Op dat moment dachten we dat er onweer op komst was. Niets is minder waar. Na een tijdje breekt ineens een stuk ijs af en dondert het met flink wat kabaal naar beneden. Dit gebeurt hierna nog twee maal. Ergens is het heel verdrietig om dit te zien. De laatste jaren is de gletsjer in grootte flink afgenomen. Maar het is ook prachtig om dit met eigen ogen te kunnen bewonderen. De Ventisquero behoort tot de hoogtepunten van onze reis tot dusverre. Om 14.30 moet iedereen weer naar beneden wandelen, dus ook wij wandelen terug naar de auto.

Inmiddels heb ik een berichtje gekregen van onze accommodatie in Puerto Chacabuco. Ze kunnen ons helaas niet ontvangen. Dat betekent dat we op zoek moeten naar een alternatief. Omdat er nauwelijks accommodaties zijn in Puerto Chacabuco besluiten we een poging te wagen in Puerto Aisen. We wandelen binnen bij Patagonia Green en vragen of ze een huisje vrij hebben voor ons. Ja, dat hebben ze en we kunnen ook nog avondeten krijgen. Is alles toch nog goed gekomen.

Overnachting: Cabañas Patagonia Green in Puerto Aisen (2 nachten)

Vandaag staat een dagtour op het programma. Met een catamaran varen we vandaag naar de San Rafael Glaciar. In de ochtend moeten we ons melden in de haven van Puerto Chacabuco. Nadat iedereen zich heeft aangemeld, kunnen we de catamaran op. De komende uren zullen we langs de fjorden naar de gletsjer varen. Helaas regent het weer en hebben we nauwelijks zicht op die prachtige omgeving. Gelukkig is er op de catamaran genoeg te doen. We krijgen ontbijt en in de loop van de ochtend krijgen we een pisco sour. Er is zelfs entertainment aan boord. Een kinderorkest speelt wat voor ons. Al krijgen we er een beetje een Titanic-gevoel bij. We krijgen ook nog een korte lezing over de gletsjers van Patagonië. In de middag krijgen we nog lunch en dan arriveren we bij de San Rafel Glaciar. De passagiers worden in verschillende groepjes opgedeeld en varen vervolgens met een kleiner bootje dichter naar de gletsjer. Wij behoren tot de derde groep. Op het moment dat we het bootje in stappen is het gelukkig droog! Tussen de gigantische ijsbergen varen we op een afstand van 500 meter van de gletsjer. De gletsjer is de afgelopen jaren flink gekrompen, maar nog altijd zeer imposant. Er is gelukkig genoeg tijd voor iedereen om even te poseren. We zijn net op tijd terug op de catamaran, want het begint weer ineens hard te regenen. De groep na ons zal het een stuk minder prettig hebben gehad.

Als afsluiting proosten we allemaal een whiskey met ijs van de gletsjer. Daarna gaat de bar open en wordt er karaoke gedaan. Gelukkig is vrijwel alles Spaanstalig zodat wij niet hoeven te zingen. Na een tour van 13 uur arriveren we weer in de haven van Puerto Chacabuco. ‘s Avonds eten we in Puerto Aysen bij El Meson de la Patiko. Wat een leuk restaurant en vriendelijke mensen. Ook het eten is erg lekker hier.

Het zal vandaag een lange dag in de auto worden. Van Puerto Aysen rijden we naar Puerto Rio Tranquilo. Een groot deel van de route zal over gravelwegen gaan. Uit ervaring weet ik dat deze wegen niet geschikt zijn om hard te rijden. Vijf jaar eerder verloor ik hier de macht over het stuur en raakte ik van de weg. Met dit in het achterhoofd heb ik toch even zweethandjes als we dezelfde weg weer oprijden. En ja, ook nu merken we dat de auto af en toe een beetje slipt over de weg. Gelukkig dit keer geen ongelukken.

We arriveren tegen het einde van de middag in Puerto Rio Tranquilo. Aangezien het nu mooi weer is, willen we direct even de Marble Caves bezoeken. We halen de sleutel op bij Cabañas Paraiso en rijden verder naar Puerto Mármol Bahia Mansa. Gelukkig is het nog mogelijk om een tour te maken naar de marmergrotten. De Marble Caves behoren tot de mooiste hotspots van het Lago General Carrera. Al duizenden jaren slaat het water tegen de rotsen aan. De rotsen zijn glad geworden en dankzij de mineralen hebben de rotsen allerlei prachtige kleuren gekregen. Ze zijn alleen vanaf het water te bewonderen, dus een boottocht is noodzakelijk. Wanneer de zon schijnt en het licht weerkaatst op het blauwe water, kleuren de rotsen nog mooier. Helaas hebben we vandaag geen zonlicht, maar het is droog. Ondanks dat ik de Marble Caves al eens heb gezien, blijft het prachtig om deze natuurlijke kunstwerken van dichtbij te bewonderen.

Terug in Puerto Rio Tranquilo ploffen we ‘s avonds neer bij Arisca. Dit is een leuke plek om een biertje te drinken en ze hebben lekkere pizza’s.

Overnachting: Cabañas Paraiso in Puerto Rio Tranquilo (2 nachten)

Eigenlijk stond vandaag een tour naar de Exploradores Glaciar op de planning met 90 Grados Sur. Helaas is een groot deel van de gletsjer afgebroken en daardoor te gevaarlijk om te bezoeken. Als alternatief werd ons de Glaciar Calluqueo aangeboden. Natuurlijk nemen we dit aanbod aan. We hebben ons alleen niet kunnen verdiepen in deze tour en weten dus totaal niet wat we kunnen verwachten. Misschien maar goed ook. We krijgen allemaal een eigen backpack met stijgijzers, een helm, een harnas, handschoenen, waterschoenen en de juiste wandelschoenen. Ons wordt afgeraden om onze eigen wandelschoenen aan te trekken. Dit maakt het toch allemaal wat spannend. Omdat het 3 uur rijden is naar het startpunt van de wandeling, moeten we om 5.00 al vertrekken. Het was dus een kort nachtje. Wanneer we om 8.00 arriveren bij het startpunt, is het tijd om onze backpack te vullen met alle spullen die we mee gaan nemen. Veel ruimte hebben we niet, dus alleen ik neem de camera en drone nog mee. Dan is het tijd om te beginnen met de wandeling naar de gletsjer.

De eerste hindernis is direct een ijskoude rivier. Hiervoor hebben we die waterschoenen bij. Het water is ijskoud en we moeten zij aan zij de rivier oversteken. Brrr! Prettig is anders, maar we zijn aan de andere zijde. Hier trek ik de schoenen aan die we hebben gekregen. Hoewel ze prettig lopen, voel ik al snel blaren opkomen. Onze gids heeft er een aardig tempo in en wij proberen hem zo goed als mogelijk bij te houden. De wandeling is best pittig, maar gelukkig kunnen we op sommige plekken even een korte pauze nemen en genieten van prachtige uitzichtpunten. Met ons wandeltempo zit het ook goed, want we arriveren op tijd bij de gletsjer. Nu moeten we ons harnas aan, helm op en handschoenen aan. Het eerste deel gaat nog over gigantische rotsblokken, daarna wandelen we daadwerkelijk op het ijs. Tijd om de stijgijzers aan te trekken. Omdat we zo snel hebben gelopen, kunnen we zelfs een stuk verder dan normaal de gletsjer op. In totaal wandelen we 2 uur over de gletsjer. En wat is dit waanzinnig gaaf en mooi. Ergens zijn we heel blij met dit alternatief. De Exploradores is normaal gesproken een toeristische trekpleister, nu zijn we helemaal alleen op de Glaciar Calluqueo.

Hoewel ik nog veel langer op de gletsjer had willen wandelen, moeten we helaas weer terug. We wandelen dezelfde pittige wandeling terug. Dat is echt even flink doorbijten. De blaren op mijn voeten voelen ook niet prettig aan. En als we de rivier weer zijn overgestoken staat er nog een verrassing op ons te wachten. Bij de auto is een kleine traktatie neergezet. Voor iedereen een koud biertje, chips, nootjes en snoepjes. Precies wat we op dat moment nodig hadden! Dit was een te gekke ervaring.

Nu is het weer 3 uur terugrijden naar Puerto Rio Tranquilo. We zijn blij als we ‘s avonds laat nog een hamburger kunnen eten. Die benen zullen we nog wel voelen. Gelukkig staat er morgen weer een lange autorit op het programma en hoeven we niet veel te wandelen.

Het is eigenlijk een gekke gedachte. Na twee weken zullen we al naar het eindpunt van de Carretera Austral rijden. En dan hebben we nog 1,5 week te gaan. Van Puerto Rio Tranquilo tot aan Villa O’Higgins is het 344 kilometer rijden. Tussendoor moeten we ook nog eenmaal de ferry nemen. Eigenlijk gaat de gehele route over de gravelwegen, alleen bij Cochrane is een klein gedeelte van de weg geasfalteerd. De ferry in Caleta Yungay vertrekt dagelijks vier maal; om 10:00, 12:00, 15:00 en 18:00. Deze ferry kun je niet reserveren. Wie er als eerste is, mag als eerste gaan. We willen daarom zeker zijn dat we de ferry om 15.00 halen. Hierdoor zijn we ruim op tijd al op de haven en moeten we nog twee uur wachten.

Om 15.00 kunnen we de ferry op en binnen 45 minuten arriveren we in Rio Bravo. Het is nog een kleine 100 kilometer rijden naar Villa O‘Higgins. De Carretera Austral is eigenlijk de Ruta 7, maar bij een splitsing verlaten we de Ruta 7 ineens en rijden we verder over de X-91. Wanneer we de kaart op de telefoon volgen, blijkt dat de Carretera Austral uiteindelijk afbuigt en overloopt in een wandelpad. Eigenlijk is Villa O‘Higgins dus niet het eindpunt? Merkwaardig.

Na een lange dag in de auto zijn we ontzettend blij als we eindelijk arriveren in Villa O’Higgins. Gelukkig kunnen we direct bij onze accommodatie Casa Rural 32 inchecken. De eigenaresse geeft ons vervolgens de tip om te dineren bij Posada Paso Mayer. Dat is een goede tip, want ook hier hebben ze een goed 3-gangen menu.

Overnachting: Casa Rural 32 in Villa O’Higgins (2 nachten)

Het was de bedoeling om een boottocht te maken naar Glaciar Villa O’Higgins. Ik had ruim van tevoren al een reservering gemaakt bij Turismo Las Ruedas, maar kreeg al te horen dat weersomstandigheden roet in het eten kon gooien. Met de hevige regen hadden we al rekening gehouden dat deze tour niet zou doorgaan. Vijf dagen vooraf ontving ik al een bericht dat de tour geen doorgang kon vinden. Gelukkig hadden we ons al voorbereid op alternatieven. De Sendero Altavista wordt omschreven als de mooiste wandeling van Villa O’Higgins en dus willen we deze niet overslaan.

De trail start direct bij de brug Puente Augusto Grosse en is in totaal 14 kilometer lang. Deze trail wordt omschreven als de mooiste van Villa O’Higgins. Hoewel we een beetje moeten klimmen, is de trail gemakkelijk te wandelen. Onderweg wandel je langs drie uitkijkpunten: Mirador Glaciares Mosco y Huemul, Mirador Laguna El Loco en Mirador El Toro. Vanwege de naderende regenwolken wandelen we niet de gehele trail. Zo’n 2 kilometer voor het eindpunt stoppen we bij Mirador El Toro met een fantastisch uitzicht. Hier draaien we weer om en keren we terug naar de auto.

In de middag maak ik nog een kleine ronde door Villa O’Higgins. Dit afgelegen dorpje ligt ver van de bewoonde wereld. Je vraagt je haast af wat de lokale inwoners hier de gehele dag doen. Nu het toerisme nog niet echt is begonnen lijkt het nog behoorlijk uitgestorven. Natuurlijk staat Villa O’Higgins vooral bekend als het eindpunt van de beroemde Carretera Austral. In de omgeving zijn talloze prachtige wandelingen te doen. En je kunt boottochten maken naar de zuidelijke gletsjers. Het is zelfs mogelijk om vanuit hier naar El Chaltén te varen.

Om er zeker van te zijn dat we met de eerste ferry mee kunnen, zorgen we ervoor dat we vroeg in de ochtend naar Rio Bravo rijden. Het is weer een kleine 2 uur rijden en meerdere mensen zullen hetzelfde idee hebben. Gelukkig blijken we uiteindelijk één van de eersten te zijn en kunnen we met de eerste ferry mee.

Vandaag zullen we overnachten in Caleta Tortel. Dit dorp is ontstaan als onderdeel van de houtindustrie in de jaren ‘50. Het grootste deel van Caleta Tortel is opgebouwd uit een labyrint van houten loopbruggen. Caleta Tortel is volledig autovrij en heeft daardoor een uniek karakter. Bij aankomst gaan wij het dorp even verkennen. Heel groot is Caleta Tortel niet, dus combineren we onze verkenningstocht direct even met de Sendero Cerro La Bandera. De trail start bij de parkeerplaats en loopt via de top van de Cerro La Bandera dwars door het dorp zelf. Wij hebben echter niet in de gaten dat we de route in de verkeerde richting lopen. Vanuit ons huisje lopen we eerst over de houten loopbruggen door het dorp. Al snel worden we vergezeld door een hond die met ons meeloopt. Aan het einde van het dorp ga je het omliggende veengebied in. Het is behoorlijk drassig op sommige delen van het pad. Op de top van de Cerro La Bandera heb je vervolgens een mooi panorama over Caleta Tortel en de Río Baker. Ook zien we een dreigende regenwolk langzaam naderen. Wanneer we de berg weer af willen wandelen merken we pas dat we in de verkeerde richting lopen. Het afdalen is namelijk niet heel erg makkelijk. Gelukkig zijn we op tijd weer in ons huisje. Ineens komt het namelijk weer met bakken naar beneden.

De rest van de dag blijft het regenen. We moeten de regen toch even trotseren omdat we nog ergens moeten eten. Het toerismeseizoen is nog niet echt begonnen en dat is goed te merken in Caleta Tortel. De restaurants zijn nog niet echt voorbereid op toeristen. Velen zijn nog gesloten, de restaurants die geopend zijn hebben slechts beperkt aanbod. We eten dan ook verre van hoogstaand bij Sapucay.

Overnachting: Airbnb in Caleta Tortel (1 nacht)

Een boottocht zit er vanwege het slechte weer niet in. Daarom rijden we ‘s ochtends verder naar het noorden in de hoop dat het hier beter weer zal zijn. We hebben een cabaña geboekt in Cochrane voor vanavond. De verhuurder van deze cabaña is echter de enige die nog geen enkel berichtje heeft gestuurd. Voordat we Caleta Tortel verlaten en geen bereik hebben, stuur ik nog één berichtje met de vraag of we wat eerder kunnen inchecken. Wanneer we in de middag in Cochrane zijn en ik weer bereik heb, is er nog geen antwoord gekomen op de vraag. We willen eigenlijk een wandeling maken in Parque Nacional Patagonia en willen dan zeker zijn dat we alvast de sleutel hebben van de cabaña. Daarom besluiten we om even te wachten in een restaurant in de hoop dat we alsnog een berichtje ontvangen. Die reactie blijft uit. Ook op het tijdstip dat we kunnen inchecken ontvangen we geen bericht. We besluiten om naar het huisje te rijden, maar alles zit potdicht. Er staan twee nummers op het raam en ik stuur beide nummers een WhatsApp bericht. De één reageert even later dat hij is zeilen en de ander schrijft dat de camping eind november pas geopend is. Het lijkt erop dat onze reservering dus vergeten is of dat deze accommodatie niet meer bestaat. Op zoek naar een alternatief dus. We vinden een tof huis met jacuzzi en maken daar een reservering die bevestigd wordt. Even later krijg ik echter een bericht dat we niet kunnen overnachten vandaag. Nu wordt het moeilijk. Er zijn nauwelijks alternatieven en onze planning voor de dag is in de war gegooid. Ik besluit daarom om de volgende accommodatie te contacteren. De eigenaar van Patagonia Acres, Justin, ken ik nog van mijn reis in 2018. Er volgt een snel antwoord met positief nieuws. We kunnen een dag eerder arriveren, maar we moeten ons eigen avondeten regelen. Daarom doen we nog even wat boodschappen in Cochrane en rijden door naar Mallin Grande. Ik baal een beetje van de dag die volledig in het water is gevallen, maar als we van Justin een upgrade krijgen bij Patagonia Acres maakt dat de dag weer goed. We krijgen een groot huisje met twee slaapkamers, een mooi uitzicht op Lago General Carrera en een grote houtkachel. Nadat we hebben gegeten zetten we de stoelen voor het raam en bij de houtkachel en staren we uren uit het raam.

Overnachting: Patagonia Acres Lodge in Mallin Grande (3 nachten)

Door het gedoe met onze boeking in Cochrane gisteren, hebben we een wandeling in het Parque Nacional Patagonia moeten missen. Gelukkig hebben we nog een dag om alsnog in het park te duiken. Tot dusverre hebben we nog geen enkele guanaco gezien. Vijf jaar eerder zag ik er ongelooflijk veel in dit nationaal park. Wie weet zitten ze allemaal hier verstopt? We rijden vanuit Mallin Grande terug richting Cochrane. Bij de Mirador la Confluencia maken we even een korte stop. Het landschap is zo ontzettend mooi. Besneeuwde bergtoppen, het blauwe water van de rivier en al het groen. Tegenover dit uitzichtpunt is de ingang naar het Parque Nacional Patagonia. We hoeven niet ver te rijden en dan zien we eindelijk de eerste guanaco’s. Ze zien er als een lama uit en maken een ongelooflijk grappig geluid als ze gevaar voelen.

Vijf jaar eerder wandelde ik in het Parque Nacional al de Sendero la Vega. Ook ditmaal zullen we deze trail wandelen. De trail is eenvoudig en relatief kort. Onderweg zien we verschillende vogelsoorten en weer een heleboel guanaco’s. Het landschap is hier ook weer totaal anders dan de vorige dagen. Het Parque Nacional Patagonia is nog niet zo heel oud. In 2004 werd een groot gebied gekocht omdat het ecosysteem onder druk stond. Door het gebied beschermd te maken, kon de natuur weer herstellen en leven er tegenwoordig weer enkele bedreigde diersoorten. Er zijn hier meerdere wandelroutes te vinden. Een aantal trails kun je prima in een dag doen, voor andere heb je meerdere dagen nodig.

Op de terugweg naar Mallin Grande maken we nog een tweede korte wandeling naar de samenvloeiing van de rivieren Río Baker en Río Neff. Ook deze wandeling heb ik tijdens mijn vorige reis door Patagonië al bezocht. De Confluencia Río Baker y Río Neff is samen met de Marble Caves de populairste hotspot van de regio. Deze mogen we dus niet overslaan.

Terug bij Patagonia Acres schuiven we aan voor een 3-gangen diner. Het is prettig om hier weer terug te zijn. Niet alleen is het een prachtig gelegen accommodatie, ook de eigenaar is super vriendelijk.

Ditmaal bezoeken we een andere zijde van Parque Nacional Patagonia. We rijden langs naar Lago General Carrera naar Chile Chico, niet ver van de Argentijnse grens. Iets ten zuiden van dit stadje start de Sendero Piedra Clavada. Deze wandelroute wordt omschreven als één van de mooiste wandelroutes van het natuurgebied. Als tip krijgen we te horen dat we de wandelroute in de omgekeerde richting moeten wandelen. Dit betekent dat we direct met een flinke klim beginnen. Het pad is nauwelijks zichtbaar. Slechts aan de hand van enkele kleine rode vlaggetjes proberen we de trail te volgen. Het eerste deel is hierdoor best pittig. Onderweg naar boven zien we enkele condors van heel dichtbij! Wat een giganten. Eenmaal boven arriveren we bij Valle Lunar. Een ongelooflijk mooi rotslandschap dat veel wegheeft van een maanlandschap. Het doet ons een beetje denken aan Bryce Canyon en Cappadocië. De foto’s die we hier maken komen nauwelijks over, maar gelukkig kunnen we met eigen ogen genieten. Terwijl we verder omhoog wandelen, worden we van een afstand scherp in de gaten gehouden door enkele guanaco’s. Hun hoofden steken boven de toppen van de berg uit. De guanaco’s en het landschap zijn prachtig, maar we moeten ook goed oppassen waar we lopen. Het pad is op sommige stukken behoorlijk spannend. Met de losliggende steentjes glijd je snel uit. Eenmaal op de top bereiken we Cueva de las Manos. In deze grot kun je een aantal eeuwenoude stencils van handen en rotstekeningen zien. Niet zo spectaculair als de Cueva de las Manos in Argentinië, maar nog altijd bijzonder om dit te zien. Het volgende hoogtepunt is de Piedra Clavada. Deze rotspilaar is 40 meter hoog en ontstaan door winderosie. Wat kan de natuur toch mooie dingen creëren. Langs andere kleurrijke rotsen wandelen we vervolgens naar het eindpunt waar de auto staat geparkeerd. Deze wandeling behoort wat ons betreft tot één van de mooiste van onze reis.

Terug bij Patagonia Acres worden we verwend met een heerlijk drie-gangen diner en ‘s avonds relaxen we weer bij het hardvuur.

Er is eigenlijk maar één reden om Villa Cerro Castillo te bezoeken. En dat is de Cerro Castillo. Deze imposante berg wordt ook wel het niet-toeristische Torres del Paine genoemd. Het is mogelijk om meerdaagse hikes te maken, maar wij hadden de Sendero Mirador Laguna op de planning staan. Omdat we al eerder langs de Cerro Castillo zijn gereden, hebben we gezien dat de top van de berg bedekt is met een enorme laag sneeuw. Op internet hebben we gelezen dat hierdoor de trail is afgesloten. Het zou te gevaarlijk zijn. We hadden nog gehoopt dat de trail enkele dagen later alsnog geopend zou worden. Dit is helaas niet het geval. We moeten de Cerro Castillo helaas overslaan.

In plaats daarvan willen we onderweg enkele korte stops maken. Niet ver van Mallin Grande start de Senderos de Fosiles. Op deze trail is het mogelijk om oude stenen te vinden. Helaas blijkt het hek gesloten te zijn. Niet ver van Puerto Guadal is een verlaten mijn. Ik had deze mijn al eens bezocht tijdens mijn vorige reis. Misschien niet heel spectaculair, maar je hebt wel een fraai uitzicht op Lago General Carrera. Ook dit plan moeten we skippen. Een bord geeft aan dat onbevoegden de trail naar de verlaten mijn niet mogen betreden. Dus trekken we plan C uit de kast. We rijden de vallei in bij Puerto Rio Tranquilo. Onze gidsen van de gletsjer tour hadden gezegd dat dit de moeite waard was. Het zou mogelijk moeten zijn tot aan de Exploradores door te rijden, maar zoveel tijd hebben we helaas niet meer. We rijden tot de Cascada la Nutria. Na deze waterval rijden we verder richting Villa Cerro Castillo. Net buiten het dorp hebben we een eenvoudig huisje gehuurd. In de namiddag zoeken we een plekje op om te eten. La Cocina de Sole is een toffe plek. Dit ‘restaurant’ is gevestigd in een omgebouwde bus direct langs de weg. Het eten is simpel, maar zeer smakelijk. We spreken hier nog twee Canadese backpackers. Ze hebben die ochtend een andere wandeling gedaan bij de Cerro Castillo. Maar ook hier lag heel veel sneeuw. Het zet ons aan het denken om morgen toch nog een wandeling te maken.

Overnachting: Casa Rural 32 in Villa Cerro Castillo (1 nacht)

‘s Ochtends twijfelen we nog even of we niet alsnog de Sendero Estero Parada gaan wandelen. Maar vanwege de verwachte regenval zien we hier vanaf en zoeken we een alternatief onderweg naar Coyhaique. In het Parque Nacional Cerro Castillo vinden we nog een korte wandelroute bij Laguna Chiguay. Niet echt een spectaculaire wandeling, maar het is even prettig om alsnog even te wandelen. Het mooiste is het uitzichtpunt op de Laguna Chiguay en de omliggende bergen.

Na de wandeling rijden we door naar Coyhaique. De komende twee nachten slapen we in een hostel. Het blijkt een populaire overnachtingsplek te zijn voor fietsers. De kamers zijn een beetje gedateerd en uitgeleefd, maar het is er schoon. Aangezien we ons nu weer in de bewoonde wereld bevinden, kijken we uit om lekkere koffie te drinken met een stuk gebak. Tierra Indómita Café is daarbij een leuke plek om even te zitten. Ze hebben hier verschillende koffie’s en enkele lekkere taartjes en gebakjes. Hierna lopen we naar de andere kant van de stad en ploffen we neer bij La Taberna D’Olbek. Deze bierbrouwerij heeft een Belgisch tintje, want in 2004 heeft de Belg Charles de brouwerij gestart. Natuurlijk worden hier de bieren volgens Belgische receptuur gebrouwen. Als bierliefhebbers willen we die biertjes hier proeven. Hoewel het een stukje lopen is om hier te komen, is het absoluut de moeite waard om hier even te zitten. Het is een leuk café en de biertjes smaken prima.

Aan het einde van de middag wandelen we weer terug naar het centrum van Coyhaique en gaan we eten bij La Esquina Tropera. Ze serveren hier goede hamburgers, pokebowls en ze tappen biertjes van Cerveza Tropera.

Overnachting: Casa Balmaceda Backpackers in Coyhaique (2 nachten)

Coyhaique is niet bepaald een stad waar je je de gehele dag kunt vermaken. Aangezien we de huurauto pas in de middag hoeven in te leveren, rijden we in de ochtend naar het Reserva Nacional Coyhaique. In dit natuurgebied kun je verschillende wandelingen maken. Bij de ingang kun je entree betalen en krijg je uitleg over de wandelroutes. Wij zullen vandaag een wandeling maken van zo’n 10 kilometer langs drie meertjes: de Laguna los Mallines, Laguna Venus en Laguna los Sapos. De trail is eenvoudig te wandelen en heeft geen grote hoogteverschillen. In het natuurgebied leven onder meer poema’s, vossen nertsen. De kans dat je deze dieren tegenkomt is echter niet al te groot. Wel kun je behoorlijk wat vogels zien. Wij zien een aantal bijzondere vogels die we nog niet eerder hebben gezien.

Na onze wandeling is het tijd om onze huurauto in te leveren. In het centrum is een klein kantoor van Europcar waar we dat kunnen doen. We laten de auto achter en wandelen vervolgens naar de brouwerij Cerveza Hudson. Hier bestellen we een proefplankje en proosten we op de geslaagde roadtrip. Omdat het avondeten bij La Esquina Tropera ons de vorige dag goed bevallen is, keren we ‘s avonds nogmaals terug.

Het is tijd om Patagonië weer te verlaten. Onze reis zit er nog niet helemaal op, want we vliegen vandaag naar Santiago de Chile. Hier hebben we nog 1,5 dag om ons gereed te maken voor de terugvlucht naar Nederland. In de ochtend regelen we een Uber taxi die ons naar het vliegveld van Balmaceda brengt. Van Coyhaique naar Balmaceda is het ongeveer 45 minuten rijden. Vanuit Balmaceda is het zo’n 2,5 uur vliegen naar Santiago. Wanneer we hier arriveren en onze bagage weer hebben, regelen we opnieuw een Uber taxi die ons naar onze accommodatie in het centrum brengt. De komende twee nachten zullen we overnachten bij Hotel Casa Zañartu. Dit hotel ligt op zo’n 500 meter van Plaza de Armas. De afgelopen weken waren prachtig, maar ook behoorlijk vermoeiend. We doen het daarom rustig aan en besluiten een stukje rond te lopen. Ten opzichte van de afgelopen dagen is de temperatuur aangenaam. Eindelijk kunnen de T-shirts en de korte broeken aan. We wandelen op ons gemakje naar Plaza de Armas en de Mercado Central. Het is een drukte van jewelste in het centrum. In de winkelstraten is er een soort (rommel)markt gaande en veel mensen zijn op de been. Erg prettig ruikt het in Mercado Central niet. Deze markt staat vooral bekend om de vis en het schijnt dat je hier de beste visgerechten kunt eten. Helaas ben ik totaal geen liefhebber van vis.

Bellavista is een leuke wijk om te bezoeken. Het is een bruisende wijk waar je goed kunt uitgaan. En ook overdag is er genoeg te beleven en te zien. De wijk staat vol met kleurrijke huizen en prachtige street art. Er zijn verschillende cafés, restaurants, galeries en allerlei winkeltjes waar van alles wordt verkocht. De Cerro San Cristobal is één van de letterlijke hoogtepunten van de wijk. Omdat we het nu rustig aan willen doen, drinken we een biertje bij Krossbar. ‘s Avonds eten we niet ver van ons hotel streetfood bij The Junko Foodtruck. Hier staan een aantal kraampjes waar verschillende streetfood gerechten worden geserveerd.

Overnachting: Hotel Casa Zañartu
in Santiago de Chile (2 nachten)

De beste manier om kennis te maken met Santiago de Chile is om deel te nemen aan een stadswandeling met een gids. Dagelijks kun je tours boeken met een Engels sprekende gids. De tours beginnen op Plaza de Armas en duren 2,5 uur. Aan het einde van de tour kun je de gids een fooi geven. Tijdens de tour wordt er vooral over het ontstaan van Chili en de geschiedenis van Santiago verteld. De geschiedenis is nogal roerig en gewelddadig en een aantal belangrijke personen passeren de revue. Omdat Santiago niet echt noemenswaardige bezienswaardigheden heeft, zul je nog enkele leuke wijken bezoeken. De gids geeft ons aan het einde van de tour nog de tip om de Cerro San Cristobal of Cerro Santa Lucia op te gaan. Omdat ik in 2018 al eens op de Cerro Santa Lucia ben geweest, proberen we ditmaal de Cerro San Cristobal op te gaan. Dit is één van de hoogste bergen midden in de stad. Het is mogelijk om deze op te wandelen, maar je kunt ook de kabelbaan nemen. Aangezien het zondag is en vrijwel alles gesloten is, verwachten we dat het qua drukte mee zal vallen om de kabelbaan te nemen. Daar vergissen we ons in. Er staat een enorme rij en het lukt ons niet om een reservering te maken voor een bepaald tijdslot.

Omdat we het niet zien zitten om uren te wachten, besluiten we de Cerro Santa Lucia op te gaan. Toegang tot deze heuvel is gewoon gratis en vanaf de top heb je ook een panorama over de stad. Er zijn maar weinig steden aan de andere zijde van de oceaan die ik mooi vind. Santiago is hierop geen uitzondering. Het is in mijn ogen geen mooie stad. Niet ver van de Cerro Santa Lucia kun je een drankje doen bij Wonderland Café. Dit café schijnt uiterst populair te zijn bij Instagrammers omdat het geheel in de stijl van Alice in Wonderland is. Wij besluiten echter tegenover dit café te zitten bij Chilean Clan. Hier hebben ze namelijk een flink assortiment aan speciaalbier.

Aan het einde van de middag wandelen we terug naar de wijk Bellavista. Op aanraden van de gids gaan we dineren bij Galindo. Hier serveren ze typische gerechten uit de Chileense keuken.

Na 3,5 week zit onze reis erop. De lange reis naar huis staat voor de deur. Vanuit Santiago de Chile vliegen we naar Parijs. Een vlucht met behoorlijk opnieuw behoorlijk wat turbulentie. Vooral boven de Andes en Brazilië schudt het vliegtuig aardig op en neer. In Parijs moeten we vervolgens 3 uur wachten op onze volgende vlucht naar Amsterdam. Eenmaal geland in Nederland halen we de katten op en rijden we naar huis. We kunnen terugkijken op een geslaagde reis met vele mooie herinneringen.